“...เหมือนมันจะเจ็บกว่าเดิม”
ดวงตาสีเขียวอมเหลืองดั่งสัตว์ร้าย มองแล้วยากจะคาดเดาเหลือบมองผมที่ทั้งฉุดทั้งดึงมือของเขาให้ลุกขึ้นจากพื้นเหมือนไอ้บ้างี่เง่า
หลังจากที่เรานอนแผ่เป็นปลาตากแดดอยู่ริมลำธารมาสักพักก็ควรจะเดินทางต่อได้แล้ว แต่เหมือนไอ้เจ้านายผีบ้านี่มันจะสนุกกับการเล่นเป็นลูกตุ้มเหล็กที่ผมไม่มีปัญญาดึงขึ้นเสียมากกว่า
“อะไรอีกล่ะครับ ลุกขึ้นมาเร็วเข้า ลุกๆๆๆ” ผมกระชับมือใหญ่ของเขาก่อนจะออกแรงดึงอีกรอบ ผลที่ได้คือเขาขยับเพียงศูนย์จุดสามมิล
ไปตายเถอะ! ผมยกนิ้วกลางขึ้นในใจรอบที่สามแสนแปดหมื่นเห็นจะได้
“ฉันเจ็บขา”
เขาไม่สนด้วยซ้ำว่าผมรีบขนาดไหน ทำแค่พยักพเยิดไปทางขาของตัวเองแล้วกลับมามองผมอีกรอบ ทำอย่างกับว่าผมคือต้นตอที่ทำให้เขาต้องมาอยู่ในสภาพนี้
“อะไร นะ...นี่! ไม่ต้องมามองผมแบบนั้นเลยนะ ขอปฏิเสธทุกข้อกล่าวหา เมื่อกี้คุณทำตัวเองชัดๆ ไม่มีใครขอให้อุ้มสักหน่อย” จู่ๆ ใบหน้า
