ดวงอาทิตย์คล้อยต่ำลงเรื่อยๆ ทำให้เราต้องเริ่มมองหาที่พักสำหรับซุกหัวนอนคืนนี้ก่อน ผมเห็นแนวโน้มว่าเราจะไปไม่ทันมื้อเย็นตั้งแต่ออกเดินได้สองชั่วโมงแรก หนทางข้างหน้าช่างดูเลือนรางและยาวไกล เหมือนเจ้าแม่กวนอิมกำลังทดสอบความอดทนของพวกเราโดยมีจุดมุ่งหมายคือชมภูทวีป
ไม่ใช่ว่าเราถูกน้ำซัดแล้วตัดบทตกหน้าผาเลยเหรอ
อะไรทำให้ปลิวมาได้ไกลขนาดนี้! โว๊ยยยย เหนื่อย!
ผมรู้สึกกระสับกระส่ายคล้ายคนจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเมื่อนึกถึงโลเวล เจ้าหนูวัยห้าขวบที่อยู่กับหมาหน้าโง่จะทำอะไรได้ ป่านนี้ไม่รู้ร้องไห้ขี้มูกโป่งเสียขวัญไปถึงไหนแล้ว ดีไม่ดีอาจจะโดนหมีป่าคาบไปกินก่อน พอหันไปมองทางคนเป็นพ่อผมก็รู้สึกว่าเขาชักจะใจเย็นกับเรื่องทิ้งลูกไว้กลางป่ามากเกินไปแล้ว!
“เราเดินต่ออีกนิดเถอะนะครับ”
ผมลากแขนคุณลีวอนที่กำลังสอดส่องหาที่ใช้นอนค้างคืน แต่เจ้าตัวกลับขืนเอาไว้ ส่ายหัวปฏิเสธอย่างไม่ต้องคิด
“ไม่ได้ อีกไ
