“นั่นสินะ ถ้าเป็นฉันคงร้องไห้วันละสามเวลา ถ้าพ่อตาโยไปคอยเอาใจใส่คนอื่นตอนที่ฉันกำลังตั้งท้องลูกของเขา ยัยดาวมันเข้มแข็งอย่างที่พี่ว่าจริงๆ พี่เจรียง อย่างนี้สิถึงจะสมกับตำแหน่งลูกสะใภ้ฉัน ไม่ใช่เอะอะก็จะเรียกหาแต่ตาโย ยัยนิลอรนั่นก็เหลือเกิน จะโทรมาหาลูกฉันทำไมก็ไม่รู้ พี่เชื้อตัวเองจะเป็นจะตายทำไมไม่พาไปหาหมอ น่าโมโหจริงๆ”
นางวิภายังบ่นไม่เลิก ลองนางได้เกลียดใครแล้วละก็ เกลียดเข้ากระดูกดำเลยทีเดียว อย่าหวังว่าชาตินี้นางจะยอมญาติดีกับสองพี่น้องคู่นั้น ไม่มีวันเสียหรอก
“แม่ครับ! กวางกลับมาบ้านหรือเปล่า!?”
ร่างสูงใหญ่ที่แต่งกายไม่ค่อยเรียบร้อยนักของกุมภัณฑ์ โผล่เข้ามาพร้อมคำถามที่แปะอยู่กลางหน้าผาก นางวิภาเบะปากใส่ด้วยความหมั่นไส้ ก่อนจะตอบกลับติดประชดเล็กน้อย
“ลูกฉันนี่มันใช้ได้จริงๆ พี่เจรียง ฉันนั่งหัวโด่อยู่ตรงนี้แทนที่มันจะถามว่าทำไมฉันยังไม่นอน กลับถามหาลูกน้องของมันแทน”
“โธ่...ค
