“ใช่...รับแหวนแต่งงานของโยนะนุต แล้วรีบหาย...ไวๆ เราจะได้ไปถ่ายรูปสวยๆ เอาไว้โชว์หน้างานเหมือนอย่างที่นุตเคยบอกโยไง เราจะแต่งงานในสวนดอกไม้ เราจะมีลูกหลายๆ คน นุตรับแหวนของโยนะครับ...”
วีนุตตราส่ายหน้าน้อยๆ ผลักมือที่กำลังจะสอดแหวนเข้านิ้วนางตัวเองออกด้วยกำลังเพียงน้อยนิดที่เหลืออยู่ แต่มันเหมือนแรงผลักมหาศาลสำหรับวาโย เขากัดฟันแล้วเงยหน้ามองละอองดาว หล่อนยืนร้องไห้เงียบๆ แล้ววีนุตตราก็เอ่ยถามถึงสิ่งที่เขากำลังกลัว
“เอา...ใบหย่า...มา....ไหม”
คนป่วยถามละอองดาวแล้วหยุดหอบหายใจ วาโยกุมมือหล่อนไว้ด้วยอยากส่งกำลังแรงใจไปให้คนที่อาการร่อแร่
คนถูกถามไม่ตอบ หันไปมองวาโยก็เห็นแต่จ้องวีนุตตราตาไม่กะพริบ เธอเดินกลับไปเอากระเป๋าสะพายที่วางอยู่บนโซฟา หยิบใบหย่าที่พับเตรียมไว้ออกมาวางให้คนทั้งสองได้พิจารณา
“ฉันนำมันมาให้แล้ว คราวนี้...คุณคงยอมรับแหวนของคุณโยซะที ฉันรู้ว่าพวกคุณรักกันมาก และฉัน...ข
