เขาขอโยนความผิดนี้ให้กับเวลาสามปีที่ผ่านมา เพราะมันทำให้เขาผูกพันกับภรรยาคนนี้จนต้องทุกข์ร้อนใจยามเห็นหล่อนเจ็บไข้ มันเป็นเพียงความผูกพันไม่ใช่ความรักแน่นอน เพราะคนที่เขารักคือวีนุตตรา ไม่ใช่...ละอองดาว
“ฟื้นแล้วเหรอ”
น้ำเสียงของวาโยฟังดูตื่นเต้นจนคนที่เพิ่งฟื้นขึ้นมาอดยิ้มไม่ได้ ถ้าเขายอมรับสักนิดว่าห่วงใยเธอจะเป็นไรไป เขาจะรู้บ้างไหมว่าตอนนี้สายตาของเขาสะท้อนเงาเธอชัดเจนเพียงไร ทำไมถึงไม่ยอมรับความจริงนะวาโย
“อย่าทำเสียงตื่นเต้นอย่างนั้นสิคะ เดี๋ยวดาวก็ดีใจเก้อกันพอดี”
วาโยรีบเก็บอาการทันทีที่ถูกภรรยาตีทะเบียนดักคอ เขาลุกมายืนข้างเตียงแทนที่จะนั่งอยู่ข้างๆ หล่อน เพราะไม่มั่นใจว่าจะทนเก็บไม้เก็บมือไม่เอื้อมไปสัมผัสใบหน้าซีดเซียวของหล่อนได้ บางครั้งละอองดาวก็ดื้อจนน่าตี แต่บางทีก็อ่อนโยนอ่อนหวาน และบางครั้งเช่นครั้งนี้ หล่อนช่างดูน่าสงสารเหลือเกิน
“พรุ่งนี้...ดาวจะไปหาคุณนุตอีก รับรอ
