EP 4/5 ผิดไหมที่ฉันไม่หย่า
1065 Words
นางพูดเหมือนไม่ใส่ใจ แต่ละอองดาวรับรู้ว่านี่คือความกรุณาอย่างยิ่งของแม่สามี
“ขอบคุณนะคะคุณแม่ ดาวไม่รู้จะตอบแทนคุณแม่ยังไงดี”
วิภามีรอยยิ้มติดมุมปาก อยากยิ้มกว้างๆ อยู่หรอก แต่กลัวเสียมาดแม่ผัวตัวแสบที่ต้องคอยกลั่นแกล้งลูกสะใภ้
นางเจรียงรีบยกชามข้าวต้มออกไปแล้ววางจานผลไม้ดองเข้าแทนที่ ว่าที่คุณแม่น้ำลายสอทีเดียวเมื่อเห็นของหมักของดองที่ไม่ได้กินมานาน เธอนึกขบขันอาการแพ้ท้องที่ทำให้นึกอยากกินของพรรค์นี้
“ถ้ามีอะไรก็เรียกนะคะ ฉันขอไปดูเด็กๆ ในครัวเสียหน่อย พอดีว่าคุณยักษ์เธอสั่งให้ทำปิ่นโตไปให้ที่บริษัทค่ะ”
เจรียงบอกกล่าวถึงสิ่งที่นายน้อยคนรองสั่งความมาทางโทรศัพท์ เมื่อคืนนี้เขาไม่ได้กลับบ้าน คงค้างที่บริษัทหรือไม่ก็คอนโดฯ กระมัง
“ตายักษ์เนี่ยนะสั่งปิ่นโต”
มารดาผู้แสนดีสงสัยปนขบขัน ขณะที่ละอองดาวไม่สนใจสิ่งใดนอกจากนั่งกินผลไม้ดองอยู่เงียบๆ
“นั่นสิคะ ยัยกวางคงเจองานหนักจนไม่มีเวลาออกไปหาอะไรกินข้างนอกแน่ๆ”
เจรียงพึมพำไปตลอดทางที่เดินเข้าครัว วิภาหันมาสนใจสิ่งที่สะกิดใจนางตั้งแต่แรก
“นั่นซองอะไร”
นางถามเบาๆ ทว่าลูกสะใภ้สะดุ้งโหยง
“เอ่อ...ไม่มีอะไรหรอกค่ะ แค่...แค่เอกสารนิดหน่อย”
ลูกสะใภ้ตอบอย่างประหม่า ไม่สบสายตาคนถาม แต่คนที่ถูกซองสีน้ำตาลสะกิดหัวใจ มันยังไม่กระจ่างจึงละวางไม่ได้
“เอกสารอะไรรึ”
คราวนี้ละอองดาวจำต้องกลืนมะดันเปรี้ยวๆ ลงคอ ก่อนจะดื่มน้ำตามแล้วตั้งสติให้นิ่งเพื่อบอกบางอย่างแก่แม่สามี
“ดาว...ดาวกำลังจะไปสำนักงานเขตค่ะ”
วิภาเงยหน้าขึ้นจากชามข้าวต้มที่กำลังจะตักเข้าปาก ดูท่าว่าวันนี้กุ้งตัวโตสีแดงอมส้ม คงไม่มีโอกาสได้ย้ายไปอยู่ในกระเพาะของนางแล้วกระมัง
“ไปทำไม”
“ไปหย่าครับ”
คนที่ตอบคำถามไม่ใช่ลูกสะใภ้ แต่เป็นลูกชายคนโตของนาง
“หย่า! หล่อนจะหย่าให้ตาโยรึแม่ดาว!” นางวิภามีน้ำโหขึ้นมา
วาโยเดินไปนั่งลงเก้าอี้ตัวเดิมที่เคยนั่งทุกวัน ไม่ได้ทุกข์ร้อนต่อท่าทีของมารดาแม้แต่น้อย
“ดาวต้องหย่าครับคุณแม่ เรามีสัญญากันอยู่ เธอคงจำได้แล้ว ไม่งั้นคงไม่มารอผมที่นี่”
ละอองดาวเม้มปากแน่น ใช่แล้ว...เธอระลึกไว้อยู่เสมอว่ามีสัญญาทาสค้ำคออยู่ ไม่อย่างนั้นคงไม่มานั่งอยู่ที่นี่
“แต่ว่า...แต่ว่าแม่ดาว...” ริมฝีปากนางวิภาสั่นระริกด้วยความโมโห ทำไมเรื่องมันถึงเป็นแบบนี้ไปได้
“พอเถอะครับคุณแม่ ยังไงผมก็จะหย่า”
วาโยบอกด้วยเสียงเป็นงานเป็นการชนิดที่ว่านางวิภาไม่สามารถโต้แย้งใดๆ ได้ พอเอ่ยจบก็ลุกไปรอบนรถ ละอองดาวรีบลุกตาม แต่ยังช้ากว่าวาจาของแม่สามี
“หล่อนจะหย่าจริงรึแม่ดาว”
วิภาเค้นเสียงถามลูกสะใภ้ ประหนึ่งว่าสิ่งที่ลูกชายพูดมา เป็นเรื่องล้อเล่นที่ละอองดาวสามารถแก้ต่างได้ว่ามันไม่เป็นความจริง แต่นางคิดผิดมหันต์ เมื่อละอองดาวพยักหน้าเพื่อยืนยันว่าหล่อนจะหย่าแน่นอน
“ฉันละเกลียดท่าทีอ่อนแอของหล่อนจริงๆ แม่ดาว เอาสิ! อยากหย่าก็หย่า ในเมื่อหล่อนมีสมองแต่ไม่ยอมใช้ ก็ช่วยไม่ได้ ฉันไม่โทษลูกชายฉันหรอกนะ เขาน่ะฉลาด ที่หลอกให้หล่อนมาแต่งงานแล้วขังหล่อนไว้ด้วยทะเบียนสมรส เขาฉลาดที่แม้แต่ตอนหย่า หล่อนก็จะไม่ได้อะไรจากเขาสักแดงเดียว ลูกฉันมันฉลาดได้โล่ แต่ลูกสะใภ้ฉันนี่สิ โง่เง่าสิ้นดี!”
นางวิภาสาดซัดอารมณ์ใส่ลูกสะใภ้เต็มเหนี่ยว สิ่งที่นางนึกถึงอยู่ตอนนี้คือหลานในท้องบางๆ ของเจ้าหล่อน
“ดาว...ดาวไม่มีทางเลือกนะคะคุณแม่ คุณโยอยากแต่งงานกับคุณนุต”
“ตอนนี้เนี่ยนะ!” วิภาไม่อยากจะเชื่อ วีนุตตราป่วยปางตายยังอยากจะแต่งงานอีกงั้นเหรอ เห็นแก่ตัวเสียจริง ไม่นึกถึงลูกเมียของชายคนรักบ้างเลย
“ดาวไม่รู้ค่ะ คุณแม่คะอย่าเพิ่งพูดอะไรเลย ความจริงดาวก็อยากหย่าเหมือนกัน อยู่ด้วยกันไปก็ไม่มีความสุข”
“หล่อนเลยจะหย่า แล้วเอาความทุกข์ระทมไปเก็บไว้ชื่นชมคนเดียวเช่นนั้นรึ แม่คนไร้สมอง ฉันละเกลียดหล่อนที่สุดเลย จะไปไหนก็ไปไป๊ อย่ามาให้ฉันเห็นหน้าอีกล่ะ และอย่าได้คิดเอาอะไรมาให้ฉันตอนหย่าขาดจากลูกฉันแล้วเชียว เพราะแม้ว่าสิ่งนั้นจะเกี่ยวข้องกับคนในตระกูลจตุรศิลป์ ฉันก็ไม่รับ! เพราะฉันถือว่าตอนเอาออกไป หล่อนไม่ได้ไตร่ตรองให้ดี ถ้าอยากเป็นนางเอกละครเก็บเอาความระทมขมขื่นไว้ชื่นชม หล่อนก็จะได้มันไปแน่นอน แม่ละอองดาว”
วิภาเอ่ยเสียดสีลูกสะใภ้ด้วยวาจาผู้ดีที่กลั่นออกจากก้นบึ้งของจิตใจ มีอย่างที่ไหน อุ้มท้องหลานของนางอยู่แท้ๆ แต่กลับจะไปหย่าให้สามี นางไม่โทษลูกชายเลยสักนิด เพราะเขาทำทุกอย่างด้วยสติที่ไตร่ตรองไว้ล่วงหน้า มันเป็นสมองอันชาญฉลาดที่น่าสมเพชในเวลาเดียวกัน วาโยคงไม่รู้กระมังว่าเมียกำลังตั้งท้อง ช่างหัวสิ! ทั้งสองคนนั่นแหละ อยากโง่ให้ความรักบ้าบอของยัยวีนุตตราปั่นหัวเล่นก็ตามใจ นางไม่ขอยุ่งเกี่ยวกับเรื่องปวดหัวนี่อีกแล้ว พอเสียที!
ละอองดาวน้ำตาคลอ สองมือยกขึ้นไหว้แม่สามีที่ยืนตัวสั่นด้วยเพลิงโทสะ เธอโง่ เธอรู้ แต่จะทำอย่างไรได้ สัญญามันก็มีอยู่ว่าเธอจะต้องหย่าให้สามีทันทีที่เขาร้องขอ แม้ว่าวันที่หย่า เธอจะไม่ได้อะไรตอบแทนแม้แต่แดงเดียวก็ตาม
หญิงสาวเดินออกมาจากห้องอาหารเงียบๆ ทิ้งนางวิภาที่กำลังตัวสั่นเพราะความโกรธไว้เบื้องหลัง เธอจะทำอย่างไรดีหนอ จะทำอย่างไรจึงจะรักษานามสกุลจตุรศิลป์ไว้ให้ลูกในท้องได้ จะทำอย่างไรดี...
- Writer
