นางบำเรอตีทะเบียน

EP2/4เจ้าของสายลม

วาโยนั่งรอคุณหมอประจำบ้านมาตรวจอาการภรรยา เขานั่งรออยู่หลายสิบนาทีจึงได้เห็นสาวใช้เดินนำหน้าคุณหมอสูงวัยขึ้นมาบนเรือน

คุณหมอรีบเข้าไปตรวจอาการคนไข้ทันที และสิบห้านาทีให้หลัง วาโยก็ได้รู้ว่าภรรยาป่วยเป็นอะไร

“ไข้หวัดใหญ่เหรอครับ?” เขาทวนสิ่งที่เพิ่งได้ยินอีกครั้ง

“ครับคุณโย ลุงฉีดยาให้แล้ว ถ้าคืนนี้อาการไม่ทุเลารีบพาไปโรงพยาบาลเลยนะ”

วาโยพยักหน้าให้กับลุงหมอ ท่านเป็นคุณหมอให้กับตระกูลจตุรศิลป์มานับตั้งแต่เขาจำความได้ เขาสอบถามอาการภรรยาชั่วครู่ ก่อนจะเดินไปส่งลุงหมอที่ตึกใหญ่ เพราะท่านแจ้งว่าอยากสนทนากับมารดาเขาต่อ

ชายหนุ่มวกกลับมายังเรือนไม้หอมอีกครั้ง ที่นี่ยังคงงดงามด้วยพรรณไม้ที่ละอองดาวสรรหามาปลูก บางต้นเขาจำได้ว่าเมื่อสามปีก่อนมันสูงเท่าเข่าเขาเท่านั้น แต่วันนี้มันสูงเลยศีรษะเขาเสียแล้ว สองขาแข็งแรงค่อยๆ เดินเข้าไปในห้องนอน ในขณะที่สมองก็เฝ้าไถ่ถามหัวใจว่าละอองดาวนั้น สำคัญต่อเขาใช่หรือไม่

ความเป็นจริงอีกข้อที่เพิ่งสำนึกได้ก็คือ เขาได้ละทิ้งให้ละอองดาวอยู่ที่นี่เพียงลำพังมานานเพียงไร ทุกครั้งที่เขาต้องการหล่อนก็จะเรียกหล่อนขึ้นไปหาบนตึก ซึ่งเจ้าตัวก็ไม่เคยอิดออด มันเป็นอย่างนี้มาตลอดสามปี ละอองดาวเป็นทุกอย่างให้เขา ตั้งแต่ภริยาผู้สวยสง่ายามออกงานสังคม หรือแม้กระทั่งโสเภณีข้างถนนยามที่เขาโรมรันหล่อนอยู่บนเตียง

ร่างสูงใหญ่เข้าไปนั่งชิดร่างบอบบาง ละอองดาวยังหลับอยู่ ใบหน้าซีดเซียวจนน่าใจหาย แต่กระนั้นก็ไม่มีความเจ็บไข้ใดๆ จะพรากความงดงามออกไปจากวงหน้านี้ได้ หล่อนหายใจเข้าออกสม่ำเสมอ พิษไข้คงทำให้หล่อนหลับไปถึงช่วงบ่าย เขามีบางเรื่องอยากคุยกับหล่อนเหลือเกิน บางเรื่องที่สำคัญทีเดียว ไม่สิ...มันสำคัญมากๆ ด้วย เพราะมันหมายถึงการลงนามสู่อิสรภาพที่หล่อนร้องขอ และเขาก็หวังว่าหล่อนจะไม่บิดเบือนความจริงที่เคยเอ่ยมันออกมาเอง หวังว่าหล่อนจะไม่เปลี่ยนใจและยอมเซ็น ‘ใบหย่า’ ให้เขาแต่โดยดี

สายๆ ของวันเดียวกัน

กุมภัณฑ์ลุกจากเตียงที่เขานอนพักเอาแรงตั้งแต่เมื่อเช้า อาการเมาค้างเริ่มทุเลาทว่าสมองบางส่วนยังปวดตุบๆ เขาก้าวลงจากเตียง บิดขี้เกียจเล็กน้อย แต่กระนั้นกระดูกก็ส่งเสียงลั่นกรอบแกรบ ก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำเพื่อชำระล้างคราบเหงื่อไคลและคราบความใคร่ของอิสตรีออกไปให้หมดสิ้น เมื่อคืนเขาดื่มหนักไปหน่อยจนไม่สามารถขับรถมาถึงบ้านได้ ต้องอาศัยห้องของสาวๆ ในสต็อกหลับนอนชั่วคืน และพอตื่น เขาก็รีบบึ่งรถกลับบ้านทันที เพราะบ่ายวันนี้เขามีประชุมสำคัญจะหลบเลี่ยงไม่ได้

ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่พากายกำยำแต่งองค์ทรงเครื่องจนเรียบร้อย ก่อนจะลงมาชั้นล่าง เขากำลังจะออกไปบริษัท มันยังไม่ถึงเวลา เขารู้ดี แค่อยากมั่นใจว่าวันนี้จะไม่พลาดการประชุมเท่านั้น

แว่วเสียงคนสนทนากันอยู่ภายในห้องรับแขก เขาหยุดเดินแล้วเงี่ยหูฟัง

“ไม่ไปแล้วค่ะป้าเจรียง หนูเกลียดจริงๆ เลย ไอ้พวกเจ้านายหัวงู ไม่แจ้งตำรวจจับก็บุญแล้ว!”

น้ำคำของหญิงสาวที่พ่นออกมาเพื่อระบายความในใจ เต็มไปด้วยความขุ่นเคือง กุมภัณฑ์เดาว่างานนี้ ‘แม่กวางน้อย’ คงจะตกงานอีกแล้ว

“โธ่...ป้าว่านะ ใครได้หนูกวางเป็นเลขาก็อดเจ้าชู้ใส่ไม่ได้หรอกจ้า”

เสียงคุณนายวิภาเอ่ยเย้าสาวคราวลูก คราวนี้กุมภัณฑ์ได้ยินเสียงแม่กวางน้อยหัวเราะอย่างพออกพอใจ

“คุยอะไรกันครับ น่าสนุกจัง”

เขาก้าวเข้าไปในห้องรับแขกเพื่อร่วมวงสนทนา เมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่แล้วมารดาที่รักยังนั่งคุยกับลุงหมอหน้าดำคร่ำเครียด จนเขาต้องขอตัวกลับขึ้นห้องไปก่อนเพราะทนความง่วงไม่ไหว แต่ดูเวลานี้สิ จานเรดาร์คงบานน้อยกว่าใบหน้าคุณนายวิภากระมัง

“คุณยักษ์ตื่นแล้วเหรอคะ เอากาแฟไหมคะเดี๋ยวป้าไปชงให้”

เจรียงบอกแล้วตั้งท่าจะลุกจากเก้าอี้ แต่หลานสาวกลับห้ามโดยการยื้อแขนเหี่ยวๆ ไว้ ด้วยไม่ต้องการให้ญาติผู้ใหญ่ของตนต้องลำบาก

“เดี๋ยวหนูชงเองค่ะ ป้านั่งเฉยๆ บ้างก็ได้ เดี๋ยวได้กระดูกเคลื่อนพอดีเพราะคอยแต่จะรับใช้เด็กไม่รู้จักโตคนนี้” หญิงสาวแขวะคู่อริทันทีที่พบหน้า ทั้งค้อนฟ้าค้อนลมไปเรื่อยเพราะไม่กล้าค้อนใส่ใบหน้าหล่อเหลาของเขา ซึ่งเป็นถึงลูกชายเจ้าของบ้าน

“ยัยกวาง” เจรียงเอ็ดหลานสาวเสียงดังเล็กน้อย แม้ว่าหลานจะไม่ได้อาศัยอยู่ที่บ้านหลังนี้ แต่อย่างไรเสียเงินทุกบาททุกสตางค์ที่ทำให้เจ้าหล่อนได้ร่ำเรียนจนจบปริญญาตรี มันก็ของเจ้านายของนางทั้งนั้น สิมันตรา ไม่ควรเสียมารยาท เพราะอย่างไรเราก็ทาสในเรือนเบี้ยดีๆ นี่เอง

“หนูขอโทษค่ะคุณท่าน”

สิมันตรายกมือไหว้คุณนายวิภา แต่นางส่ายหน้าน้อยๆ

“ช่างเถอะจ้ะ ถ้าฉันเป็นหนูกวาง ฉันก็อยากลากป้าแก่ของหนูออกไปให้พ้นๆ เจ้าเด็กโข่งของฉันเหมือนกัน ไม่รู้จักโตจริงๆ นั่นแหละ สงสัยต้องหาเมียให้สักคนจะได้เป็นผู้เป็นคนขึ้นมาบ้าง”

นางวิภากล่าวไม่จริงจังนัก แต่มันกระทบหัวใจบางๆ ของสิมันตราเข้าโครมเบ้อเร่อ หญิงสาวหน้าเจื่อนเล็กน้อย แน่นอนว่าไม่มีใครสังเกตเห็นนอกจากกุมภัณฑ์คนเดียว และเมื่อหล่อนขอตัวไปชงกาแฟให้เขา ชายหนุ่มก็ไม่รอช้า ก้าวขาตามไปทันที

บริเวณบาร์เครื่องดื่มซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของห้องครัวแบบฝรั่ง สิมันตรากำลังชงกาแฟให้เจ้านายของป้าเจรียงอย่างกระแทกกระทั้น น้ำตาลกับครีมเทียมหกเรี่ยราด เจ้าตัวต้องใช้มือปัดมันทิ้งครั้งแล้วครั้งเล่า

“โธ่เว้ย! อยากกินกาแฟทำไมไม่มาชงเองวะ!”

หญิงสาวสบถเสียงดัง สาวใช้ที่เดินวนไปเวียนมาบริเวณนั้นเยี่ยมหน้าเข้ามามองด้วยความสงสัยว่าสิมันตราเป็นอะไร ก่อนจะล่าถอยไปเมื่อเจ้าตัวบอกว่าไม่มีอะไร ทุกคนในบ้านหลังนี้ล้วนรู้จักเธอดี โดยเฉพาะ...เขา