“อย่าไป...อย่าไปเลยนะกวาง ฉันขอร้อง”
พ่อยักษ์ใหญ่เว้าวอนเสียงอ่อนโยน เขาดึงร่างที่ถูกพันเป็นมัมมี่มากอดอย่างหวงแหน มิแยแสแม้ว่าเจ้าของร่างจะดิ้นรนขัดขืน เขากอดหล่อนแน่นๆ ยินดีให้หล่อนทุบตีเท่าที่หล่อนปรารถนา
เมื่อสิ้นสุดการลงทัณฑ์ของสิมันตรา กุมภัณฑ์ก็อุ้มร่างที่อ่อนแรงขึ้นไปนอนบนเตียง ส่วนเขาก็นอนเกยอยู่บนร่างหล่อน
“อย่าร้องไห้...เมื่อไหร่จะเลิกร้องไห้ล่ะคนดี เสียใจมากเหรอที่เสียสิ่งสำคัญให้ฉัน ฉันไม่คู่ควรกับมันใช่ไหม” ถามหล่อนอย่างน้อยใจ จับสองมือที่พันด้วยผ้าพันแผลของสิมันตรามาวางทาบใบหน้าตน นัยน์ตาสองคู่จดจ้องกันอยู่ประหนึ่งว่าสามารถเจรจากันได้ แล้วสิมันตราก็เป็นฝ่ายเปิดเผยสิ่งที่ทำให้เธออัดอั้นตันใจ
“คุณพรากมันไปจากฉันโดยที่ฉันยินยอมเพียงครึ่งเดียว คุณมันเจ้าเล่ห์ รู้ว่าฉันไร้เดียงสาเรื่องอย่างว่า เลยใช้ตรงนั้นมาล่อลวงฉัน คุณทำให้ฉันรู้สึกหวามไหวไปกับการกระทำของคุณ ทั้งๆ ที่ฉันค
