“ตายแล้ว! แม่ดาว! หล่อนอยู่ในห้องน้ำหรือเปล่ายะ ส่งเสียงหน่อยสิ ฉันใจคอไม่ดีแล้วนะ!” วิภาตบประตูห้องน้ำปังๆ เพื่อให้คนข้างในเปิดออกมา และเพียงชั่วอึดใจ ประตูห้องน้ำก็เปิดออก เผยให้เห็นร่างสูงใหญ่ของลูกชายที่มีร่างลูกสะใภ้อยู่ในอ้อมแขน
“ตาโย? แกมาตั้งแต่เมื่อไหร่” ถามลูกชายที่รักอย่างงงๆ นางนึกว่าคืนนี้วาโยจะไม่กลับมาที่นี่แล้ว
“ผมต่างหากที่ต้องถามว่าคุณแม่มาทำอะไรที่นี่ ก่อนอื่นคุณแม่หลีกหน่อยสิครับ” เขาสั่งด้วยอยากพาคนที่กำลังตัวสั่นไปวางบนเตียงไวๆ
วิภาบ่นขมุบขมิบเมื่อถูกลูกชายไล่ให้หลีกทาง นางยอมหลีกแต่โดยดี เดินตามคนทั้งสองไปนั่งแหมะบนเก้าอี้ข้างเตียง
“เป็นอะไรล่ะแม่คนป่วย เดี๋ยวนี้หล่อนต้องมีคนคอยรับส่งเข้าห้องน้ำแล้วเหรอ”
ละอองดาวที่หน้าซีดตัวสั่นในตอนแรก บัดนี้พวงแก้มขึ้นสีแดงระเรื่อ รีบคลำปมเชือกที่ผูกสาบเสื้ออยู่ เพื่อตรวจดูว่ามันยังผูกติดกันอยู่หรือไม่
“เมื่อกี้ดาวลื่นในห้อ
