สิมันตราอยากรู้ว่าทำไมต้องกลัวบิดาของหลานจะระแคะระคายเรื่องน่ายินดีนี้ แต่ไม่กล้าถามออกไปตรงๆ เธอประคองแม่สามีเดินมาจวนจะถึงรถยนต์ที่จอดรออยู่ แล้วจู่ๆ แม่สามีก็บ่นพึมพำขึ้นมา
“ก็ไม่ทำไมหรอก ลูกชายฉันมันโง่ไง เมียท้องตั้งสองสามเดือนแล้วมันยังไม่รู้เรื่องอีก ปล่อยให้มันกินหญ้าต่อไปเถอะ สะใจดี”
นางวิภาใส่อารมณ์เล็กน้อยเมื่อเอ่ยถึงลูกชายคนโต สิมันตราถึงกับกลืนน้ำลายเหนียวๆ ลงคอ ไม่คาดคิดว่ามารดาอย่างนี้ก็มีด้วย แกล้งลูกตัวเองก็เป็น
“คุณท่าน...เอ๊ย! คุณแม่ก็ร้ายเหมือนกันนะคะเนี่ย แหะๆ”
กวางน้อยพูดตามที่ใจคิด ไม่ได้ตระหนักเลยว่าคำพูดของตนจะไปทำให้อีกฝ่ายขุ่นเคือง เธอพูดอย่างที่อยากพูดเพราะด้วยพื้นฐานนิสัยเป็นคนจริงใจไม่ได้มีสิ่งใดเคลือบแฝง คิดอย่างไรก็พูดอย่างนั้น
“ลูกสะใภ้ฉันพูดตรงได้ใจแม่ผัวนะเนี่ย แต่จะบอกให้เอาบุญนะอีหนู ฉันไม่ได้ร้ายหรอกนะ แค่นางมารเรียกแม่เท่านั้นเอง หึๆ”
นางวิภาห
