ว่าที่คุณแม่เกาะราวกั้นเตียงไว้มั่น ก่อนจะเดินไปนั่งที่โซฟา ปล่อยให้พี่น้องและชายคนรักของหล่อนได้สั่งเสียกันเป็นหนสุดท้าย ความจริงแล้วจิตใจของวีนุตตราไม่ได้เลวร้ายนักหรอก เจ้าหล่อนออกจะเข้าใจและเห็นอกเห็นใจคนอื่นด้วยซ้ำ เพราะในวินาทีที่ความรักบีบคั้นหัวใจอย่างแรงกล้า วีนุตตรากลับเห็นแก่เด็กน้อยตาดำๆ มากกว่าหัวใจรักอันมั่นคงของหล่อน
เธอไม่แปลกใจเลยหากว่าวาโยจะรักผู้หญิงคนนี้ เขาเลือกเจ้าของหัวใจได้ถูกคนแล้ว ขอบคุณสำหรับความปรารถนาดีที่มีให้ลูกของดาวนะคะคุณนุต ขอบคุณจริงๆ
วาโยกุมมือวีนุตตราไม่ยอมปล่อย ขณะที่นิลอรได้แต่ร้องไห้อยู่ที่อีกฝั่งของเตียงผู้ป่วย ใบหน้าคมขำอาบไปด้วยหยาดน้ำตา แม้คนเป็นพี่ทักท้วงสักปานใดก็ไม่เป็นผล นิลอรยังคงร้องไห้คร่ำครวญประหนึ่งหัวใจกำลังปริแยกแตกออก
“พี่นุตขา...พี่นุต...ฮึกๆ จะทิ้งน้องไป พี่นุตไม่รักน้องแล้ว ฮือออ...”
“อย่าร้อง...อย่า...ร้อง อร...เข้มแข็งไว้สิ
