“ไม่เป็นไรหรอกน่า แค่อาการปกติของคนท้อ...” นางจงใจหยุดคำพูดไว้เพียงเท่านั้น ปลายนิ้วเกามุมปากยิกๆ ด้วยว่าอยากพูดออกไปให้จบๆ แต่ถ้าพูดให้จบมันก็ไม่ตื่นเต้นสะใจ
“คุณแม่ว่าอะไรนะครับ”
“เปล่านี่ ฉันไม่ได้พูดอะไร หรือหล่อนว่ายังไงฮึแม่อร” นางหันไปเล่นงานคนที่เอาแต่นั่งเงียบ รู้ทันหรอกน่าว่าท่าทีเงียบๆ อย่างนี้ มันเงียบเหมือนน้ำนิ่งไหลลึก ถ้าใครเผลอว่ายเข้าไปก็ติดกับหลงอยู่ในวังน้ำวนเท่านั้นเอง
“ปะ...เปล่านี่คะ อรไม่ได้ยินอะไรค่ะคุณแม่” นิลอรตอบอย่างนอบน้อมที่สุด เท่าที่สาวเอาแต่ใจอย่างเธอจะทำได้ แต่มันไม่ได้ส่งผลดีกลับมาเลย เพราะคนที่ได้รับคือนางวิภา ฉายาแม่ผัวจอมจิกกัด
“อะแฮ่ม! ฉันว่าฉันมีลูกชายแค่สองคนนะ ส่วนลูกสะใภ้ก็มีแค่คนเดียว ไม่ต้องเรียกซะสนิทอย่างนั้นก็ได้ ฉันเกรงใจ” วิภายิ้มหยัน นางออกตัวว่าไม่ยอมนับญาติกับนิลอรขนาดนี้ ก็ให้มันรู้ไปสิว่าเจ้าหล่อนยังจะดันทุรัง
นิลอรคอแข็งในบัดดล
