แสงเดือนสาดส่องผ่านกระจกใสของบานหน้าต่าง วาโยพิจารณาร่างที่กำลังกกกอดตาไม่กะพริบ ผิวเนื้อนวลเนียนไร้อาภรณ์หุ้มห่อของละอองดาว ช่างนุ่มหยุ่นหอมกรุ่น สูดดมเท่าไหร่ก็ไม่มีเบื่อ ยิ่งพวงแก้มอมชมพูระเรื่อนั้นคงเป็นสีเข้มจัดในตอนที่เขาส่งหล่อนขึ้นสู่วิมานฉิมพลี
ริมฝีปากหยักคลี่ยิ้มที่มุมปากชั่วครู่ ก่อนจะเปลี่ยนเป็นนิ่งขรึมเช่นเดิม สมองอันชาญฉลาดของนักธุรกิจใหญ่ กำลังวาดภาพละอองดาวเอียงแก้มบางใสของเจ้าหล่อนให้ชายอื่นดอมดม ชายที่ไม่ใช่เขา และเพียงแค่จินตนาการเท่านั้น ความโกรธก็คุกรุ่นขึ้นพร้อมๆ กับความรู้สึกบางอย่างที่ทำให้เจ้าของใจหายวาบ เขากำลังหึงหวงละอองดาว
“ทำไมฉันรู้สึก ‘หวง’ เธอล่ะ ละอองดาว ทำไม?”
เมื่อหาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้ วาโยก็ค่อยๆ โอบกระชับร่างน้อยเข้าหาตัว กกกอดหล่อนไว้ในอ้อมแขนอย่างหวงแหน เขาทำไปเพราะใจปรารถนาให้เป็นเช่นนั้น และทำไปเพราะคิดว่าคนที่หลับอยู่ในอ้อมแขนกำลังเข้าสู่นิท
