ตอนที่ 1
1067 Words
เบน คริสเตียนเซน จะไม่ยอมสูญเสียน้องชายฝาแฝดของเขาไปโดยไม่ได้ลากตัวคนผิดมาลงโทษ
เขาล่อหลอก พลอยพิชญา มายังสกรูวา แห่งหมู่เกาะโลโฟเตน
เพื่อจองจำเธอไว้กับอเวจีชั่วนิรันดร์ในสวรรค์ของชาวไวกิ้ง
เขาคือมัจจุราชที่จะลากเธอลงสู่ห้วงลึกที่สุดของมหาสมุทรแห่งความสิ้นหวัง
ทว่าเธอกลับยินดีชดใช้ความผิดแม้แลกด้วยวิญญาณที่ถูกร้อยรัดจากความชิงชัง
หากแต่พิศวาสเถื่อนนั้นคือการลงทัณฑ์หรือเสน่หาที่พันธนาการตัวเขาไว้จนดิ้นไม่หลุด
“พลอย...มีคนมาขอพบเธอแน่ะ เขารออยู่ในสวนข้างห้องอาหารของรีสอร์ทจ้ะ”
เสียงที่ดังขึ้นทำให้ร่างเล็กบอบบางซึ่งอยู่ในชุดพนักงานเสิร์ฟของห้องอาหารในรีสอร์ทหรูริมแม่น้ำเจ้าพระยาวางถาดในมือลง หญิงสาวเจ้าของใบหน้ารูปไข่ ดวงตากลมโตเป็นประกาย จมูกโด่งและริมฝีปากเป็นกระจับสีชมพูอ่อนภายใต้กรอบเรือนผมยาวดำขลับย่นคิ้วด้วยความประหลาดใจ
“ใครน่ะ มิ้นท์...เขาบอกหรือเปล่าว่าชื่ออะไร?”
พลอยพิชญาถามด้วยความสงสัยและเห็นมินตราเพื่อนของเธอทำหน้าครุ่นคิด
“เขาแค่บอกว่าต้องการพบพนักงานเสิร์ฟที่ชื่อพลอยพิชญา และเขาจะขอคุยธุระด้วยไม่นาน อืม...แต่...เขาเป็นคนต่างชาติ หล่อมากเลยนะ”
“ผู้ชายต่างชาติ...งั้นหรือ?”
ร่างเล็กบอบบางรำพึงคำถามกับตัวเอง หญิงสาวหันไปยังห้องอาหารที่มีแขกนั่งบางตาก่อนบอกกับเพื่อนของเธอ
“มินท์...ถ้าอย่างนั้นพลอยจะออกไปพบเขาก่อนก็แล้วกัน ทางนี้ฝากมิ้นท์แป๊บนึงนะ”
“โอเคจ้ะ”
มินตรารับปากก่อนที่พลอยพิชญาจะเดินออกไปทางประตูด้านหลังห้องอาหารที่มีทางเดินเล็ก ๆ ตรงไปยังสวนดอกไม้ของรีสอร์ท แสงจากโคมไฟในยามราตรีอาบไล้ไปทั่วพื้นหญ้าและและดงดอกไม้สีสันลานตาทั้งยังส่งกลิ่นหอมในยามค่ำคืน แสงสว่างทำให้เธอมองเห็นแผ่นหลังของร่างสูงใหญ่ที่ยืนอยู่ท่ามกลางสวนดอกไม้ เขาเป็นชายชาวต่างชาติอย่างที่มินตราบอก และกำลังยืนหันหน้าไปยังแม่น้ำเจ้าพระยาที่กำลังไหลเอื่อยเบื้องหน้าอย่างเพลินใจ
หญิงสาวชะงักเท้าลงเล็กน้อย เธอคุ้นเคยกับรูปร่างของบุรุษผู้นี้อย่างประหลาด ไหล่กว้างผึ่งผาย เรือนกายและความสูงสมส่วน ผมสีน้ำตาลประกายทองแดงเข้ม เธอคิดวาไม่น่าจะใช่กระทั่งเขาหันมา
“มาเรียส...”
อุทานออกมาเบา ๆ ทว่ามือเย็นเฉียบและตัวแข็งทื่อ กลีบปากบางอ้าค้างเมื่อเห็นใบหน้าหล่อเหลาคมคายที่ยังประทับในหัวใจไม่เคยลืม
“สวัสดีครับ...คุณคงจะใช่...คุณพลอยพิชญา ธรรมวงศ์ สินะครับ”
“มาเรียส...คุณ...”
หญิงสาวยังตกอยู่ในอาการตื่นตะลึงจนทำอะไรไม่ถูก ได้แต่รำพึงชื่อนั้นออกมากระทั่งอีกฝ่ายก้าวเข้ามาหยุดตรงหน้าและกล่าวขึ้น
“ผมคือ เบน คริสเตียนเซน...ผมเป็นพี่ชายของ มาเรียส คริสเตียนเซน หวังว่าคุณคงจะจำเขาได้”
พลอยพิชญาเหมือนถูกกระชากออกจากภวังค์คิดเมื่อ เขา แนะนำตัวด้วยภาษาไทยอันชัดถ้อย เธอหายใจติดขัด เขา ไม่ใช่ มาเรียส คริสเตียนเซน คนที่เธอเคยรู้จัก ทว่าหน้าตายิ่งกว่าถอดออกมาจากพิมพ์เดียวกัน
“สะ สวัสดีค่ะ...เอ้อ...ขอโทษทีค่ะ ฉันนึกว่าคุณคือ...”
“มาเรียส...น้องชายฝาแฝดของผมอย่างนั้นหรือครับ?”
เบนแทรกขึ้น นัยน์ตาสีน้ำเงินประกายเข้มมีบางอย่างฉายวาบขึ้นมาทว่าใบหน้าหล่อเหลายังคงเป็นปกติ
“ค่ะ...ฉันนึกว่าคุณคือมาเรียส เพราะหน้าตาคุณเหมือนเขามาก และที่สำคัญ ฉันไม่เคยรู้ว่าเขามีพี่ชายฝาแฝด เอ้อ...ตอนนี้เขาเป็นยังไงบ้างคะ?”
หญิงสาวถามถึงคนอีกคนที่เธอไม่ได้พบเขามานานนับปี ใช่...เธอรู้จักมาเรียส แฝดผู้น้องของเบนในฐานะเพื่อนชายของ ดาริน ซึ่งเป็นเพื่อนสนิทของเธอและตอนนี้ดารินก็เดินทางไปอยู่ต่างประเทศหลังเกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝันในคืนนั้น
“มาเรียสสบายดีครับ ตอนนี้เขาอยู่ที่บ้านในนอร์เวย์ บนเกาะสกรูวา ในหมู่เกาะโลโฟเตน”
“แล้วเขา...เอ้อ...สบายดีหรือคะ?”
พลอยพิชญาถามด้วยความตื่นเต้นขณะที่เบนยังคงอยู่ในท่าทีเยือกเย็น
“ครับ เขาหายดีแล้ว และที่ผมมาที่นี่ก็มาตามคำร้องขอของเขา”
“คะ? ...คำร้องขอ”
ร่างสูงก้าวเข้ามาใกล้เธออีก ใกล้จนหญิงสาวรู้สึกแปลก ๆ ไม่ใช่รังเกียจ แต่ร้อนวูบวาบไปหมดตามเนื้อตัวโดยเฉพาะใบหน้า
“ตั้งแต่ที่เขาประสบอุบัติเหตุและถูกส่งกลับไปรักษาตัวที่นอร์เวย์ เขามักพูดถึงเพื่อนคนหนึ่งของเขาเสมอ เพื่อนที่เขาพูดถึงเป็นสาวไทยตัวเล็ก เธอชื่อ พลอยพิชญา...มาเรียสบอกผมว่าเขาคิดถึงเพื่อนของเขาและอยากให้ผมพาเธอไปหาเขาที่โน่น”
พลอยพิชญาอึ้งไปนานทีเดียว เธอช้อนดวงตาสีน้ำตาลใสมองเขาอย่างไม่เข้าใจระคนลังเล ทำไมผู้หญิงที่มาเรียสคิดถึงจึงไม่ใช่ ดาริน
“ถ้ามาเรียสหายดีแล้วก็คงไม่จำเป็นกระมังคะที่ฉันต้องเดินทางไปถึงนอร์เวย์”
“จำเป็นสิครับ! ”
เสียงนั้นดุดันจนหญิงสาวตกใจ ทว่าเพียงครู่เขากลับทำให้เธอประหลาดใจมากขึ้นอีกด้วยการจับมือบางไปเกาะกุมไว้และมีทีท่าอ่อนโยนลง
“ได้โปรดเถอะนะครับ...คุณพลอยพิชญา น้องชายของผมหายจากอาการบาดเจ็บก็จริง แต่เขามีอาการซึมเศร้าจนต้องพึ่งจิตแพทย์ ตอนนี้เราพยายามทำทุกวิถีทางให้เขามีสภาพจิตใจที่ดีขึ้น และทำทุกอย่างตามที่เขาต้องการ และสิ่งที่เขาต้องการมากที่สุดในตอนนี้คือการได้พบคุณ”
“แต่...”
“ได้โปรดเถอะนะครับ”
เบนโน้มใบหน้าเข้าไปใกล้ ใกล้มากขนาดที่ลมหายใจร้อนเป่าปะทะผิวแก้มของหญิงสาว พลอยพิชญาตัวสั่นเล็กน้อย เธอไม่เคยชิดใกล้กับผู้ชายมากขนาดนี้เลย มันทำให้เธอหวั่นหวามจนบอกไม่ถูก
“ค่ะ...ฉันก็อยากให้มาเรียสหายเร็ว ๆ แต่...เอ...ฉันคงไม่มีเงินพอที่จะเดินทางไปประเทศของคุณหรอกค่ะ”
- Writer
