“ทำไมล่ะคะ หรือว่าคุณจะให้ฉันไปทำงานที่อื่นอีก”
พลอยพิชญาดึงฮู๊ดของเสื้อแจ๊คเก็ตออกจากศีรษะเผยเรือนผมยาวดำเงางามยามต้องแสงแดด ทว่าใบหน้าของเธอแดงก่ำและดวงตาอิดโรย สภาพที่เห็นรบกวนความรู้สึกในส่วนลึกของอีกฝ่าย
“วันนี้ผมจะเอาเรือออกล่าวาฬมิงก์ คุณต้องไปกับผมด้วย”
“ฉันนะหรือคะ?” เธอชี้นิ้วเข้าหาตัวพลางส่ายหน้า
“ฉันคงช่วยอะไรคุณไม่ได้หรอกค่ะ ฉันว่ายน้ำไม่เป็น เดี๋ยวจะกลายเป็นภาระของคุณเสียเปล่า ๆ “
“แต่นี่เป็นคำสั่ง! คุณก็รู้นะว่าถ้าขัดคำสั่งของผมแล้วจะเป็นยังไง”
“ให้ฉันตากปลาค้อดบนฝั่งจะดีกว่าค่ะ”
พลอยพิชญายืนยันทว่าดวงตาของเธอแดงก่ำอย่างช่วยไม่ได้
“คุณก็รู้ว่าฉันไม่มีความรู้เรื่องการจับปลาแต่จะพาฉันไปด้วย ถ้าฉันทำผิดหรือทำอะไรไม่ถูกใจคุณก็คงจะด่าทอให้ฉันเจ็บ...อย่างนั้นใช่ไหมคะ เบน?”
คำพูดนั้นทำให้คนฟังอึ้งไปชั่วขณะ เขาถอนหายใจก่อนพูดด้วยน้ำเสียงเบาลง
“คุณช่วยอะไรผมไม่ได้หรอกเรื่อ
