“คนบ้าพูดเรื่องอะไรก็ไม่รู้”
เพลงพิณแสร้งโวยวายกลบเกลื่อนความเขินก่อนที่เธอจะเดินมานั่งลงที่ปลายเตียงและมองบรรยากาศรอบๆห้องพักที่ใหญ่โตมีเฟอร์นิเจอร์อำนวยความสะดวกอย่างครบครับ เพียงแค่ประเมินจากสายตาคร่าวๆเธอก็รับรู้ได้ว่าราคาของห้องพักคงไม่ไช่น้อยๆแต่ทำไมเขาถึงได้พาเธอมาพักห้องที่ราคาแพงขนาดนี้ล่ะ
“แล้วทำไมเราถึงเดินทางมาที่นี่ได้ภายในเวลาชั่วข้ามคืนคะ หรือว่าคุณหายตัวได้”
คำถามที่ต้องการคำตอบจากใจจริงหาได้เสแสร้งหรือหยอกเย้าให้ตลกขบขันแต่อย่างใดของเพลงพิณทำให้เกรย์ถึงกับหลุดยิ้มออกมาด้วยความขำขันที่แฝงไปด้วยความเอ็นดูเพราะคำถามของเธอช่างไร้เดียงสาเสียจริง
“ผมเป็นคนนะครับไม่ใช่ภูตผีเทวดาที่จะสามารถพาคุณหายตัวมาที่นี่ได้ แต่ถ้าคุณบอกว่าผมเป็นเทพบุตรอันนั้นน่ะยอมรับโดยไม่เถียงว่าผมคือเทพบุตรที่สามารถพาคุณนั่งเครื่องบินมาถึงที่นี่ได้เพียงชั่วข้ามคืน เพียงเพราะต้องการให้คุณตื่นขึ้นมาเห็นว
