“คุณไมล์” น้ำแข็งเอ่ยเรียกคนข้างๆ เมื่อรถจอดนิ่งที่บ้านอัครกำธรในช่วงหัวค่ำ
“เฉพาะเวลาเข้าได้เข้าเข็มเท่านั้นใช่มั้ยที่เธอจะเรียกพี่ว่า ‘พี่’ ”
“โอ้ย!!! ถ้ารู้ว่าจะถูกเอามาล้อขนาดนี้ เมื่อคืนน่าจะเอาอะไรฟาดให้สลบไปเลยดีกว่า” ไมล์หัวเราะเสียงดังออกมา
“เธอนี่มัน อ่านนิยายเยอะไปจริงๆ เอาละไม่ล้อแล้ว เรียกพี่ว่าพี่ก็พอ ว่าแต่มีอะไรจะพูดก็พูดมา จะได้เข้าบ้านไปนอน ขับรถมาหลายชั่วโมงมันเมื่อยมากๆ เมื่อคืนก็ได้นอนนิดเดียวเอง”
“ขอกลับไปนอนบ้านได้มั้ยคะ?”
“ถ้าหมายถึงบ้านคุณป้านัน ก็ได้นะ แต่พี่ต้องไปด้วย ถ้าน้ำแข็งไม่สงสารที่พี่ต้องไปเผชิญกับรถติดบนถนนกรุงเทพต่ออีกชั่วโมง เราก็ไปตอนนี้เลยก็ได้” น้ำแข็งอึ้ง! เรื่องไหนก่อนดีละ เอาเป็นว่าทุกเรื่อง ทุกตัวอักษรที่เขาพูดมาตั้งแต่คำแรกจนคำสุดท้าย แม้หัวใจอดไม่ได้ที่จะพองโต แต่เสียงหนึ่งก็ดังแทรกเข้ามาทุกครั้งที่หัวใจของเธอกำลังเบ่งบาน “น้ำแข็ง คุณจ
