27
เกือบเที่ยงคืน การเลี้ยงสังสรรค์ยุติลงเมื่อสมควรแก่เวลา ทุกคนต่างแยกย้ายกันไปพักผ่อน โมรีมองหาร่างสูงแต่ไม่เห็น และอดิศักดิ์ไม่ได้อยู่ตรงนั้น คิดว่าทั้งสองคงไปปรึกษากันเรื่องงาน เธอถอนหายใจอย่างโล่งอก รีบพาตัวเองขึ้นไปบนห้อง เธอไม่รู้หรอกว่าจะมีอะไรน่าหวาดผวาเหมือนคืนที่ผ่านมาหรือไม่ แต่กันไว้ดีกว่า รีบเข้าห้อง ปิดประตู ล็อกกลอนให้แน่นหนา คืนนี้จะเป็นคืนสุดท้ายที่เธอจะอยู่ที่บ้านหลังนี้
พอคิดแบบนั้น กลับรู้สึกใจโหวงวูบประหลาด อาการใจหาย ความรู้สึกตุ้มๆ ต่อมๆ มันคืออะไร เธอควรจะดีใจมากแค่ไม่กี่ชั่วโมงจะได้อยู่ห่างจากคนบ้าๆ แบบนั้นแล้ว
ทางของโมรีสะดวกโยธิน ไม่มีวี่แววของอิศรวัชร์ในบ้าน เป็นไปได้ว่า พวกเขาอาจไปดื่มกันต่อที่บ้านของพวกผู้ชาย มือบางเอื้อมไปดึงม่านเปิด ผนังกระจกแบบประตูเปิดปิดได้หกบานอยู่ห่างจากปลายเตียงประมาณหนึ่งเมตร ช่วยให้มองเห็นหมู่ดาวที่ดารดาษเต็มท้องฟ้า
หญิงสาวไม่ค
