ตอนที่ 36
เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่โมรีลืมไปแล้ว ระหว่างที่เธอเดินลัดเลาะไปตามตรอกซอกซอยของตลาดกลางคืนหรือที่เรียกยอดฮิตติดปากว่า ไนต์บาร์ซา หรือถนนคนเดิน
“โมรีขืนคุณยังไม่หยุดเดินผมไม่เดินด้วยแล้วนะ นี่เดินมาตั้งแต่สี่โมงเย็น ตอนนี้สองทุ่มกว่าแล้ว ผมหิวจนแสบไส้แล้ว”
สารถีและไกด์จำเป็นโอดครวญหน้าหงอหงิกบึ้งตึง มือกระชับลำแขนเรียวเอาไว้เมื่อหญิงสาวทำท่าจะเดินต่ออีก
“ไปหาอะไรกินกันเถอะ”
โมรียิ้มบางๆ ยอมเดินตามแรงรั้งของชายหนุ่ม เธอไม่ได้ตั้งใจจะแกล้งแต่เพลินไปกับสินค้าข้าวของแปลกตา ที่นี่ยังเดินได้สบายเพราะคนไม่พลุกพล่าน
พอได้ร้านได้ที่นั่งซึ่งก็คือร้านเล็กๆ ริมทาง สีหน้าของอิศรวัชร์ก็เต็มไปด้วยความพึงพอใจอย่างเห็นได้ชัด เขาทำเหมือนว่าลืมเรื่องโอดครวญต่อเธอเมื่อครู่ ชี้ชวนให้ดูให้ฟังเพลงเบาๆ ของศิลปินที่เปิดหมวกเล่นร้องกันสดๆ ริมถนนแถวนั้น
“ผิดคาดจากที่คิดไหม นี่ล่ะความสุขเวลามาพักผ่อนที
