EP01 โตเป็นสาว
1120 Words
ตึก ตึก ตึก
เสียงรองเท้าหนังราคาแพงกระทบพื้นห้องอาหารเดินเข้ามาด้วยท่าทีน่าเกรงขามทำให้ทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบฉับพลับ ลีอันโดรมาเฟียหนุ่มเชื้อสายสเปนนั่งลงบนเก้าอี้โต๊ะอาหารโดยข้างกายมีบอดี้การ์ดตัวใหญหน้าดุยืนอยู่ข้างหลังโดยที่มีปืนติดตัวไว้อย่างเปิดเผย
ดวงตาเฉียบคมน่ากลัวเหลือบไปมองว่าที่เจ้าสาวของตัวเองด้วยแววตาเย็นชาก่อนจะหัวเราะเบาๆ ในลำคอเมื่อเห็นรอยนิ้วมือประดับอยู่บนแก้มนวล
หึ สร้างภาพสินะ
ใครจะคิดว่าเจ้าสัวบุรินทร์ที่ใครๆ ต่างนับหน้าถือตาและยกย่องชื่นชม รักครอบครัวไม่คิดมีภรรยาเล็กภรรยาน้อยมาให้ลูกเมียช้ำใจ บัดนี้แค่สร้างภาพบังคับลูกสาวตบตีทำร้ายเพื่อผลประโยชน์ของตัวเอง
เขาละสายตาจากดวงหน้าหวานที่เฝ้าคิดถึง ใบหน้าที่ตกหลุมรักตั้งแต่แรกเจอ จะเติบโตเป็นสาวสวยสพรั่งและงดงามถึงปานนี้ ยิ่งคิดยิ่งอยากครอบครองแต่เพียงผู้เดียวใจจะขาด
"สินสอด 500 ล้านพอมั้ยครับ" เขาเอ่ยถามเสียงเรียบนิ่งก่อนจะหัวเราะเบาๆ เมื่อเห็นว่า ว่าที่พ่อตากำลังตกใจกับจำนวนที่เขาเสนอออกไป
"หลังจากที่ลิเดียแต่งงานมาเป็นภรรยาผม พวกคุณไม่มีสิทธิ์ในตัวเธออีก ตกลงมั้ยครับ" ยิ่งรู้มาว่าชีวิตเธอน่าสงสารก็ยิ่งอยากเลื่อนงานแต่งเข้ามาเป็นเดือนนี้หลังจากฤกษ์เดือนหน้า
"ครับ"
"ป๊า!" ธันวาเอ่ยแต่ทว่าผู้เป็นบิดากลับทำหน้าเฉยเมย
ร่างเล็กแทบร้องไห้ออกมาอยู่รอมร่อเมื่อเธอมีค่าแค่เงินตรา เพียงแค่เขาเสนอเงินมา ป๊าเธอก็รับข้อเสนอแต่โดยเร็วแทบไม่ต้องคิดว่าหากเธอไปอยู่กับคนแบบนั้นแล้วเธอจะมีความสุขจริงๆ
"ตกลงมั้ยสาวน้อย? แต่ฉันแต่งงานไปแล้วฉันไม่กลับมาที่นี่อีก" เขาหันมาถามเธอเธอจึงเม้มปากแน่นเพียงครู่แล้วพยักหน้าเบาๆ ในเมื่อเขาอยากขับไล่ในส่งเธออยู่แล้วเธอก็จะไป ไปแล้วไม่ต้องกลับ ในเมื่อพ่อไม่เห็นค่า หน้าตาแม่ก็ไม่เคยเห็นไม่มีแม้กระทั่งรูปถ่าย ชีวิตนี้เธอก็ไม่มีใครอยู่แล้ว ไปตายเอาดาบหน้าก็แล้วกัน หวังว่าที่นั่นคงไม่มีใครใจร้ายกับเธอหรอกนะ
.
เพียงไม่นานทุกอย่างก็ราบลื่น งานแต่งก็ผ่านพ้นไปเมื่อวาน วันนี้เธอจึงมาลาพี่ชายและผู้เป็นน้าสาวด้วยใบหน้าเศร้าสร้อยเพราะคงไม่ได้เจอหน้ากันอีกแล้วหล่ะ ชีวิตเธอเหมือนเริ่มต้นใหม่หมดทุกอย่าง ภาษาสเปนก็ไม่ได้ มีเพียงภาษาอังกฤษเท่านั้นที่เธอสามารถสื่อสารเข้าใจภาษาของสามีหมาดๆ ของเธอ
"ขอบคุณนะคะที่เลี้ยงหนูมา ขอบคุณนะคะพี่ธันที่รักและเป็นห่วงหนูมาโดยตลอด ถ้ามีโอกาสเราคงจะได้เจอกันสักวันนะคะ" เธอเอ่ยเสียงสั่นก่อนจะสวมกอดน้าสาวแน่นก่อนจะค่อยๆ ผละออกไปกอดพี่ชายครั้งสุดท้าย
"ฮรึก ไว้น้าจะหาโอกาสบินไปเยี่ยมนะ" วิราวรรณเอ่ยเสียงสั่นเครือเพราะเธอรักลิเดียเหมือนลูกแท้ๆ จะร้องไห้ก็ไม่แปลกเพราะไม่รู้ว่านอกจากวันนี้แล้วเธอจะได้เจอลิเดียอีกรึเปล่า เธอหวังแค่ว่าผู้ชายคนนั้นจะรักและดูแลลิเดียจริงๆ
"พี่จะรีบตามไปหานะ ไม่ต้องร้องเดี๋ยวไม่สวย" ธันวาเอ่ยแต่ทว่าตัวเองก็ขอบตาแดงไม่ต่างกัน
จากนั้นเธอก็ล่ำลาและเกิดออกมาด้วยความในเสียแต่ทว่าเมื่อมาถึงผู้เป็นบิดานั่งอ่านหนังสือพิมพ์ด้วยท่าทีสบายใจ เธอมองครู่เดียวแล้วเดินผ่านออกไปเพราะเขาคงไม่อยากเห็นหน้าเธอ ก็แหงหล่ะได้เงินไปเยอะเลยนิเนอะ
เธอลาออกจากโรงเรียนและลาเฟรย่าเพื่อนสนิทเพียงคนเดียว ต่อไปนี้คงไม่ได้เจอกันอีกแล้ว ใจหายชะมัดเลย
.
"ฮรึก แม่ไปพักผ่อนก่อนนะ" วิราวรรณปรายตามองสามีด้วยความไม่พอใจก่อนจะเอ่ยบอกลูกชายเสียงสั่นแล้วเดินขึ้นห้องไปเพราะยังทำใจไม่ได้ที่จะต้องปล่อยลิเดียออกไปจากอ้อมอกเพียงคนเดียว ลิเดียยังเด็กและยังไม่รู้จักใครเลยแม้แต่น้อย ไปอยู่ต่างที่ต่างเมืองแน่นอนว่าคงร้องไห้ไม่หยุดแน่นอน ไปในที่ไม่มีใครที่รู้จักไปอยู่กับสามีที่ไม่เคยทำความรู้จักนิสัยใจคอกันเลยสักครั้ง ขอเถอะอย่าให้คนทางนั้นใจร้ายกับลิเดียเลย
แบบนี้จะไม่ให้เธอเป็นห่วงได้ยังไง
.
"กว่าจะมาได้.." น้ำเสียงราบเรียบเอ่ยถามภรรยาสาวหมาดๆ ที่ตอนนี้นิ่งเงียบอยู่ข้างกายราวกับไม่ได้เอาปากมาด้วยจนเขาเริ่มที่จะมีน้ำโห จะกลัวอะไรนักหนาก็ไม่รู้
"ค่ะ พะพอดีว่าลาคุณน้านานหน่อยค่ะ" เธอตอบเสียงแผ่วไม่กล้าแม้แต่จะมองหน้าเขา เธอกลัวจะเผลอทำอะไรที่ไม่ถูกใจเขาเพราะเราสองคนต่างเพิ่งรู้จักกันได้ไม่ถึงอาทิตย์และมาตกลงแต่งงานกันแบบนี้ อีกอย่างเขาเป็นมาเฟียเธอก็เพิ่งรู้วันแต่งงานแต่ก็พอจะเดาได้ตั้งนานแล้วแหละเพราะเขามีลูกน้องและยังน่ากลัวมากๆ อีกด้วย
"อืม" เขาตอบแค่นั้นก่อนจะรวบเอวบางเข้ามาแนบชิดจนเธอตกใจเพราะการกระทำของเขา
"อ๊ะ!"
"กลัวเหรอ จะกลัวทำไม กลับไปก็ต้องนอนด้วยกันอยู่แล้ว" เขาตอบเสียงราบเรียบแต่ก็แอบยกยิ้มมุมปากด้วยความเอ็นดูเมื่อยัยตัวเล็กมีอาการกลัวเขามากขนาดนี้
"..."
"แม่บอกว่าอยากอุ้มหลานแล้ว ฉันอยากมีลูกเลย หวังว่าเธอจะไม่ขัดนะใจนะ" เขาเอ่ยเสียงเรียบไม่ได้ปรายตามองเธอเลยแม้แต่น้อยแต่ทว่ามือก็กอดรัดเอวคอดกิ่วเข้ามาแนบชิดมากกว่าเดิม
เมื่อมาถึงสนามบินก็อดใจเสียไม่ได้เพราะเธออยู่ที่นี่มาตั้งสิบเก้าปี วันนี้กลับต้องจากบ้านเกิดตัวเองไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ไกลถึงสเปนและสร้างครอบครัวที่นั่น
"เดินไปกับแดเนียลไปก่อน ฉันไปคุยธุระกับครูซก่อนเดี๋ยวตามไป" เขาหันมาบอกเธอซึ่งเธอก็พยักหน้าพร้อมกับยิ้มบางๆ แล้วเดินตามคนที่ชื่อแดเนียลไปอย่างว่าง่าย
"เคลียร์ทางที่นั่นเรียบร้อยแล้วใช่มั้ย"
[ครับ รับรองว่านายหญิงไม่รู้เรื่องนี้แน่นอน]
"อืม อย่าให้พลาด"
[ครับ]
- Writer
