ยอดดวงใจคุณชายปีศาจ

ตอนที่ 20 : โรงเตี๊ยมเกาสื้อฉี (1)

ด้านมืดของจิตใจมนุษย์มักจะเผยออกมา ยามที่อีกฝ่ายหนึ่งด้อยค่าหรือไม่มีผลประโยชน์กว่าเสมอ

การที่ได้ลองกลายมาเป็น 'ชายตาบอด' ไม่เพียงแต่สร้างหลุมพรางใหญ่ไว้ดักจับสัตว์ร้ายในร่างมนุษย์ ทว่ายังทำให้เห็นธาตุแท้ของใครหลายคนที่อยู่รอบข้าง บนใบหน้าอันยิ้มแย้มนั้น เก็บซ่อนงำความร้ายกาจอีกด้านในจิตใจได้อย่างมิดชิด ทำให้รู้ว่า สิ่งที่น่ากลัวที่สุดคือจิตใจมนุษย์ต่างหาก หาใช่อาวุธใดในพสุธา

ไม่ว่าจะเป็น 'เฟิ่งอี้' น้องชายร่วมสายเลือด ที่หักหลังและ 'เอ้อร์หนิง' คนรักที่นอกกายนอกใจ ทอดทิ้งไปเมื่อยามยากลำบาก ทว่าสวรรค์ยังเมตตา ส่งคนตรงหน้ามาเยียวยาจิตใจข้าได้อย่างน่าประหลาดใจ

เฟิ่งเจี๋ยครุ่นคิดในใจพลางเหลือบสายตามองไปที่มี่อิงแวบหนึ่งแล้วยิ้มน้อย ๆ ที่มุมปาก

รูม่านตาสีดำสะท้อนภาพ พวงแก้มป่องขาวกระจ่างของหญิงสาวที่กำลังเคี้ยวขนมหวานตุ้ย ๆ อยู่อย่างมีความสุข

แต่นั่น...มันขนมหวานของข้าทั้งหมดไม่ใช่หรือ?

เฟิ่งเจี๋ยลอบหัวเราะในใจ ก่อนที่จะชักสายตากลับที่เดิมเพื่อไม่ให้ถูกสงสัย

เพราะนางคิดว่าเขาตาบอด นางถึงได้แสดงตัวตนออกมาเช่นนี้ ความเป็นธรรมชาติของนางมีกลิ่นอายของเสน่ห์บางอย่างแผ่กระจายออกมา เพียงได้อยู่ใกล้ก็ทำให้รู้สึกว่าหัวใจกำลังถูกเยียวยาให้มีความสุขทุกครั้ง ไม่รู้ว่า...หากนางรู้ความจริง ข้าจะยังได้เห็นนางในมุมแบบนี้อีกหรือไม่...

เฟิ่งเจี๋ยออกจากห้วงแห่งความคิด หลุดปากเอ่ยถาม "อร่อยหรือไม่"

แค่ก ๆ ๆ

มี่อิงไอสำลักออกมาจนหน้าแดง อะไรกัน! จู่ ๆ ก็โพล่งถามขึ้นมาแบบนี้

หรือว่าคุณชายจะรู้ว่าข้ากำลังแอบกินขนมหวานของคุณชายอยู่ ?

"คะ คุณชายว่าอย่างไรนะเจ้าคะ" มี่อิงช้อนตาเอ่ยถามอีกครั้งเพื่อย้ำให้แน่ใจว่านางไม่ได้หูฝาดไป

"ข้าถามว่า...มีอะไรอร่อยอีกหรือไม่"

'เฮ้ออ อ!! นึกว่าจะโดนจับได้แล้วเชียว' มี่อิงถอนหายใจเฮือกยาวด้วยความโล่งใจ

“เหตุใดถึงเงียบไป หรือว่า...ที่เจ้ากระแอมไอเมื่อครู่เป็นเพราะเจ้าไม่สบาย"

"ปะ เปล่านะเจ้าคะคุณชาย บ่าวไม่ได้เป็นอะไรเลยเจ้าค่ะ บ่าวแค่เกิดสำลักขึ้นมาเสียอย่างนั้น ขอบคุณคุณชายนะเจ้าคะ" มี่อิงโบ้ยมือปฏิเสธ เอ่ยเสียงตะกุกตะกัก

“อย่างนั้นเองหรือ…” ใบหน้าของเฟิ่งเจี๋ยทอยิ้มจางๆ ยิ่งเห็นท่าทีนางเช่นนั้นเท่าไหร่ ก็ยิ่งกระตุ้นให้เขารู้สึกอยากกลั่นแกล้งนางมากยิ่งขึ้นเท่านั้น

กลางดึกคืนนั้นที่ โรงเตี๊ยมเกาสื้อฉี

แสงจันทราสาดทอทั่วถนนพื้นปูหินขัด ภายใต้ลมกลางคืนที่พัดเอื่อยเฉื่อย โคมไฟสีแดงสลัวรางสองดวงหน้าโรงเตี๊ยมเกาสื้อฉีส่ายไหวประดุจไข่มุกราตรีที่ลอยไปมา

"นี่เองหรือ...โรงเตี๊ยมเกาสื้อฉี ดูเหมือนกิจการที่นี่จะรุ่งเรืองนัก ผู้คนมากมายทีเดียว"

สุ้มเสียงเย็นเยียบเจือแววประชดประชันดังขึ้นจากมุม ๆ หนึ่งที่มืดมิดในยามราตรี ชุดคลุมยาวสีดำสนิท ดวงหน้าหล่อเหลาถูกบดบังมิดครึ่งหนึ่งด้วยผ้าต่วนสีดำเข้ากันดีกับชุด เฟิ่งเจี๋ยอดทนรอโอกาสนี้มาอย่างใจเย็น จนในที่สุดวันนี้ก็มาถึง…

"ใช่ขอรับท่านโหว ยามอู่เป็นโรงเตี๊ยมขาวสะอาด แต่เมื่อดวงอาทิตย์ตกดิน โรงเตี๊ยมแห่งนี้จะกลายเป็นโรงบ่อนเบี้ยทันทีขอรับ" ซือจงเอ่ย

"เกาสื้อฉีทำการโจ่งแจ้งเช่นนี้ได้อย่างไรกัน คงจะไม่ธรรมดาเลยทีเดียว" เฟิ่งเจี๋ยยกยิ้มเอ่ยเสียงเจือแววเลศนัย ขณะที่สายตากระจ่างใสคมกริบเพ่งมองนิ่งไปยังโรงเตี๊ยมไม่หยุด

"ในทุก ๆ เดือนใต้เท้าหลี่จะส่งคนมาเก็บส่วนแบ่งเบี้ยจากเกาสื้อฉี นั่นจึงเป็นสาเหตุว่าทำไมเกาสื้อฉีถึงได้หน้าหนา ส่งคนไปทำร้ายคนไปทั่วโดยไม่เกรงกลัวสิ่งใดขอรับ"

"ใต้เท้าหลี่อีกแล้วหรือ…เรื่องนี้ชักจะมีอะไรสนุกเสียแล้วสิ" พอได้ยินชื่อของ 'ใต้เท้าหลี่' รอยยิ้มที่มุมปากของเขาก็หยักลึกขึ้นกว่าเดิม "เจ้าขึ้นไปดูชั้นสองของโรงเตี๊ยม หาตัวเกาสื้อฉีให้พบแล้วจับตัวมัดไว้ ส่วนข้าจะแฝงเข้าไปในบ่อนพนัน"

"ขอรับท่านโหว" ซือจงก้มศีรษะต่ำรับคำ ก่อนจะใช้วรยุทธ์ตัวเบาพุ่งถลาร่างขึ้นไปบนหลังคากระเบื้องสูงและปีนป่ายเข้าไปทางหน้าต่างอย่างว่องไว

ด้านหน้าประตูโรงบ่อนเบี้ยเกาสื้อฉี มีด้ายสีขาวบาง ๆ กั้นไว้โดยมีบุรุษสองคนที่เป็นเจ้าหน้าที่ประจำโรงบ่อนยืนเฝ้าตรวจตราอยู่

เมื่อปลายเท้าของเฟิ่งเจี๋ยเดินมาหยุดที่หน้าประตู บุรุษสองคนนั้นก็พลันใช้สายตาเพ่งมองด้วยความสงสัย

แต่พอเขายกถุงเงินถุงใหญ่ในมือชูสูงขึ้นสายตาอันเคร่งขรึมจ้องจะเขมือบก็พลันอ่อนนุ่มลง แตกต่างกันราวฟ้ากับเหว

หลังจากนั้น เฟิ่งเจี๋ยก็เดินผ่านเข้าไปในประตูอย่างง่ายดาย

เขาแฝงตัวเข้าไปอยู่ท่ามกลางเหล่านักพนันที่ยืนเบียดเสียดกันเป็นกระจุก กลืนเป็นกลุ่มก้อนเดียวกันได้อย่างแนบเนียน

ในความจริงแล้ว โรงบ่อนเบี้ยแห่งนี้กว้างขวางอยู่ไม่น้อย แต่จำนวนคนที่หนาแน่นเกินจะรับไหว ทำให้นักพนันเหล่านั้นยืนอัดกันแน่นเสียจนหายใจแทบจะรดต้นคอ ที่นี่จึงดูเล็กและน่าอึดอัดไปในทันที

เฟิ่งเจี๋ยกวาดสายตามองรอบกาย สะท้อนภาพผู้คนมากมาย มีใบหน้าหมองคล้ำ ดวงตากลมโบ๋ราวกับผีดิบ ผู้คนเหล่านั้นมีทั้งสตรีและบุรุษปะปนกันไป บางคนเต็มใจแขวนชีวิตไว้กับความเสี่ยงอย่างเมามัว บางคนกลายมาเป็นทาสของเงินทองจากเล่ห์เหลี่ยมของคนที่ร่ำรวยกว่า สิ่งนี้สะท้อนให้เห็นถึงปัญหาของชนชั้นและความยากจนของคนบางกลุ่มในแคว้นต้าหมิงได้เป็นอย่างดี

หลุดจากความคิด สายตาอันแหลมคมของเฟิ่งเจี๋ยก็พลันไปประสานกับสายตาของซือจงที่ยืนอยู่เหนือบันไดชั้นสอง

ซือจงส่ายศีรษะส่งสัญญาณบางอย่าง นั่นก็ทำให้เขารับรู้ได้ในทันทีว่า ชั้นบนของโรงเตี๊ยมนั้นไม่มีเกาสื้อฉีปรากฏอยู่

เขาผงกศีรษะเชื่องช้าส่งสัญญาณตอบกลับ เพียงไม่นาน ซือจงก็ลงบันไดมาคอยยืนสังเกตการณ์ในมุมมืดมุมหนึ่งของโรงบ่อนอย่างเงียบ ๆ

เวลาพ้นไปไม่นานการเดิมพันก็เริ่มขึ้น

บุรุษหน้าแหลมเจ้าเล่ห์ผู้หนึ่งก้าวเท้าเดินเข้ามาประจำการหลังโต๊ะตัวกลางที่ตั้งเด่นอยู่กลางห้อง ก่อนที่จะตะเบงเสียงเอ่ยขึ้น

"เอาล่ะทุกท่าน! พร้อมจะเป็นเศรษฐีกันแล้วใช่หรือไม่"

สุ้มเสียงไล่ระดับจากต่ำไปสูง ปลุกใจเหล่านักพนันให้ฮึกเหิมได้ดียิ่งนัก เสียงนั้นมาจาก เสี่ยวจู พนักงานประจำโรงเตี๊ยมที่เป็นผู้นำกิจกรรม มีหน้าที่หลักในการใช้วาทศิลป์ชั้นสูงชักจูงใจผู้คนให้หลงเชื่อและคล้อยตาม

เฮ้!!!!!!!

นักพนันเหล่านั้นพร้อมใจกันส่งเสียงเฮลั่นสนั่นหวั่นไหว ทุกคนต่างชอบพอชอบใจกับคำพูดขายฝันที่จับต้องไม่ได้ของเสี่ยวจูอย่างบ้าคลั่ง ยามนี้พวกเขาไม่ต่างอะไรจากปีศาจร้ายที่หิวกระหายเลือดเลยแม้แต่น้อย

เสี่ยวจูคว้าถั่วกองใหญ่มาหนึ่งหยิบมือ ก่อนที่จะชูมือขึ้นและตะโกนถามเหล่านักพนันที่ยืนรายล้อมเสียงดัง "ในถั่วกำมือนี้ มีจำนวนเท่าไหร่ เสี่ยงทายพร้อมเบี้ยของท่านมา"

ช่วงเวลาแห่งการลุ้นระทึก นักพนันหลายคนต่างจ้องมองไปที่กำมือของเสี่ยวจูตาเป็นประกายมันวาวพลางคาดคะเนคิดคำนวณจำนวนเม็ดถั่วที่อยู่ในนั้นตามทฤษฎีของตน

จนเวลาล่วงไปชั่วครู่…

ชายหนุ่มหน้ายาวผู้หนึ่งยกมือขึ้น พร้อมเอ่ยเดิมพันด้วยน้ำเสียงมาดมั่น "ข้าลงหนึ่งหมื่นตำลึง ขอทายว่าถั่วในมือท่านทั้งหมดมีสิบสามเม็ด"

เหล่านักพนันคนอื่นๆ ที่ได้ยินเช่นนั้นต่างพากันเบิกตากว้างเป็นประกาย เพราะมูลค่าที่ชายผู้นั้นลงไปถือว่าไม่น้อย

"หนึ่งหมื่นตำลึงเลยหรือ…เจ้าแน่ใจได้อย่างไรว่าถั่วในนั้นมีสิบสามเม็ด" ชายชรานักพนันเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าประหลาดใจ

"ใช่ ๆ ไฉนเจ้าถึงมั่นใจนัก แล้วลงเบี้ยไปเช่นนั้น เจ้าไม่กลัวหมดตัวหรือ" นักพนันอีกคนหนึ่งเอ่ยเสริม

ชายหนุ่มหน้ายาวไม่ตอบกลับ เอาแต่ยิ้มที่มุมปากเล็ก ๆ ลำคอเชิดสูง แสดงสีหน้ามั่นใจ

"นายท่านผู้นี้ใจกล้านัก" เสี่ยวจูฉีกยิ้มกว้าง ก่อนจะหันหน้าไปเอ่ยต่อ "แล้วท่านอื่นเล่า คิดว่าอย่างไร โปรดเขียนจำนวนของท่านในกระดาษ แล้วมายื่นให้ข้าพร้อมเบี้ยที่จะลงบนโต๊ะตัวนี้ ข้าจะนับเลขถอยหลังนับแต่นี้ต่อไป 10...9...8…"

ระยะเวลาเร่งเร้าชวนให้จิตใจปั่นป่วน นักพนันทั้งหลายตกอยู่ในสภาวะเคร่งเครียดและกดดัน จนทำให้สติกระเจิดกระเจิงไม่อยู่กับเนื้อกับตัว เผลอไผลลงจำนวนเดิมพันตามชายหนุ่มผู้นั้นกันตามเป็นขบวน

"3...2..1"

สิ้นเสียง เสี่ยวจูก็ยกมือข้างที่ไม่ได้กำถั่วขึ้น ชูสัญญาณเป็นนัยว่าการเดิมพันสิ้นสุดลงแล้ว

"ยามนี้ก็ถึงเวลาแล้ว ข้าจะนับถั่วในกำมือของข้าไปพร้อม ๆ กับทุกท่าน" เอ่ยจบ เสี่ยวจูก็ค่อย ๆ ใช้มือดึงเม็ดถั่วออกมาจากมือเขาทีละเม็ด ๆ และนับ...

"ถั่วเม็ดที่หนึ่ง"

"..สอง"

"..สาม"

"..สี่"

.

.

.

"..สิบสอง"