Chapter 2
1460 Words
เดียน่า....
ฉันนั่งอยู่ตรงโซฟาห้องเขา นี่ก็แปดโมงกว่าแล้วทำไมพื้นทรายยังไม่มาอีก นี่คืออึดอัดมากเพราะสายตาที่พื้นดินมองมาเหมือนเกลียดฉันมาแต่ชาติปางไหน
'กดดัน' คำนี้ผุดขึ้นมาในหัว ตอนนี้ฉันไม่อยากอยู่ตรงนี้แล้วขอแค่ออกไปพ้นจากตรงนี้ฉันก็หายใจทั่วท้องแล้ว
"เอ่อ พื้นดิน เดียน่าไปก่อนนะ"
ฉันรีบหยิบกระเป๋าลุกขึ้นทันที แต่เขามาขวางฉันไว้ซะก่อน เขามองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้าก่อนจะยิ้มมุมปาก
"หิว"
ฉันชะงักไปเล็กน้อยก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองเขาอย่างไม่เข้าใจ
"หิวเหรอ พื้นดินยังไม่ได้ทานอะไรเหรอ"
"จะทานยังไงนี่เพิ่งจะแปดโมง เธอทำให้ฉันตื่นต้องรับผิดชอบ ไปหาอะไรให้กินหน่อย เร็วๆ!"
ฉันรีบวางกระเป๋าแล้วรีบลุกขึ้นเดินไปยังห้องครัวทันที ไม่ใช่ว่าไม่เคยมาก็เคยมาบ่อยแต่ว่าตั้งแต่ที่พื้นดินเกลียดฉันฉันก็ไม่ค่อยได้มาอีกเลย
"มีของสดมั้ย"
ฉันเปิดตูเย็นดูพบว่ามันมีของสดเยอะอยู่ สงสัยคุณพ่อคุณแม่ของเขาซื้อมาให้ล่ะมั่ง ผู้ชายชอบซื้อของที่ไหนกันยิ่งเป็นเขานะไม่เคยซื้อของสดหรอกเพราะไม่มีทางทำเอง เขาเคยบอกว่าเอาเงินไปซื้อข้างนอกแปปเดียวก็ได้กินแล้วเสียเวลาทำเองทำไม
"ฉันจะนั่งรอที่โซฟา"
"ค่ะ เดี๋ยวเอาไปให้นะ"
ฉันยิ้มให้เขาแล้วหันกลับไปหยิบของสดในตู้เย็นออกมา กำลังคิดอยู่ว่าจะทำอะไรให้เขาทานดี เขาแฮงค์นี่เนาะงั้นทำข้าวต้มกุ้งให้กินดีกว่า ว่าแล้วฉันก็หยิบกุ้งออกมาล้างทำความสะอาดแล้วแกะออก หม้อก็ต้มน้ำเดือดๆ ใช้เวลาทำเกือบ20นาทีนานพอสมควรเพราะข้าวเขาก็ไม่ได้หุงไว้เลยต้องใช้เวลาต้มนานเป็นพิเศษ ฉันยกชามข้าวต้มเดินออกไปหาเขาที่โซฟา วางมันลงที่โต๊ะแล้วยิ้มกว้าง
"ทานข้าวต้มนะจะได้หายแฮงค์ อ่อ เดี๋ยวไปเอาน้ำเย็นให้นะ "
ฉันเดินกลับไปที่ตู้เย็น คือพื้นดินชอบทานน้ำเย็นมากๆในขณะที่พื้นทรายจะชอบน้ำอุ่น พี่น้องคู่นี้จะชอบอะไรไม่เหมือนกัน แม้แต่อาหารก็จะชอบไม่เหมือนกันด้วย
"นี่น้ำค่ะ"
ฉันวางน้ำเย็นให้เขาก่อนจะนั่งลงตรงข้ามเขา ฉันชอบมองพื้นดินเวลาที่ทานข้าวกับนอนหลับเพราะมันเป็นเวลาเดียวที่เขาไม่ทำหน้าเหมือนว่าเกลียดฉัน
"มองอะไร"
ฉันรับส่ายหน้าทันทีก่อนจะหยิบโทรศัพท์ออกมากดดูอย่างอื่น ไม่อย่างนั้นเขาก็จะว่าฉันมองหน้าเขาอีก คนไม่ใช่ทำอะไรก็ไม่ถูกใจมันเป็นแบบนี้เองสินะ
ฉันกดเข้าโซเชียลเลื่อนไปเรื่อยๆภายในห้องกลับมาสงบอีกครั้ง เขาทานข้าวแล้วดูโทรทัศน์ไป ส่วนฉันก็กัมหน้าอยู่กับโทรศัพท์แทน ฉันยิ้มกว้างออกมาเมื่อเจอภาพสมัยวันรุ่นตอนเรียน ม.ปลาย เป็นภาพที่ถ่ายรวมรุ่นกันหลายคน หนึ่งในภาพนั้นมีพื้นดิน เวลาเขายิ้มมันทำให้โลกของฉันสดใสมาก เขาคือรอยยิ้มของฉันเลยแหละ แล้วก็มีป้องเขาเป็นผู้ชายที่เคยบอกชอบฉันตอน ม.ปลาย แต่ว่าฉันมีคนที่ชอบอยู่แล้วตอนนั้นก็เลยเป็นได้แค่เพื่อนกัน เขาไปเรียนต่างประเทศตั้งแต่จบม.ปลายมีคนบอกว่าเพราะเขาอกหักจากฉันถึงไป ตอนแรกเขาจะมาเรียนที่เดียวกับฉัน แต่ที่ฉันมาเรียนที่นี่เพราะพื้นดิน ฉันแค่อยากอยู่ใกล้ๆเขาแค่นั้นเอง
"ยิ้มอะไรนักหนา!"
ฉันเงยหน้าขึ้นก่อนจะส่ายหน้ารัวๆ ก็แค่รูปเก่าๆความทรงจำในวัยเด็กแค่นั้น เวลาย้อนกลับไปดูมันก็จะทำให้ยิ้มออกมาได้บ้าง ความสุขเล็กๆของวัยรุ่นอ่าเนาะ เพื่อนๆที่เล่นด้วยกันมาอีกมันมีความสุขนะช่วงเวลานั้น
"เอามาดู!"
"ไม่มีอะไรเลย "
ฉันรีบเก็บโทรศัพท์ทันที กลัวว่าเขาจะมาเห็นรูปแล้วเห็นตัวเอง เขาจะด่าฉันนะสิไม่เอาหรอกไม่เสี่ยง เขาเดินมาแย่งโทรศัพท์ในมือของฉันไป เราสองคนแย่งกันไปมาอย่างไม่มีใครยอมใคร
"เอาคืนมานะ"
"ขอดูหน่อยอะไรมันทำให้เธอยิ้มนักหนา"
เขากดดูโทรศัพท์ของฉัน แม้กระทั่งปลดล็อกเขาก็ทำได้ไม่ยาก เพราะรหัสผ่านมันคือวันเกิดของเขา และโทรศัพท์ของเขามันคือวันเกิดของฉันยังไงหละ แต่ตอนนี้โทรศัพท์ของเขาคงเป็นรหัสอื่นไปแล้ว แต่ฉันที่ยังตัดใจไม่ได้ก็ยังคงเป็นรหัสเดิม
"ยังใช้รหัสเดิมอีกเหรอ หึ!"
"เอามานะ!"
ฉันพยายามแย่งมาจนเราสองคนล้มลงไปบนโซฟา ท่าของเราสองคนตอนนี้คือ เขาคร่อมตัวฉันไว้มือข้างซ้ายของเขาจับมือฉันไว้ทั้งสองข้างเพื่อไม่ให้ขยับไปไหน ส่วนมืออีกข้างก็กดโทรศัพท์ของฉันดู พอกดดูแล้วเขาก็กำหมัดแน่น มืออีกข้างที่จับมือฉันอยู่ก็บีบแน่นจนฉันเจ็บ
"โอ๊ย! พื้นดินเดียน่าเจ็บ"
"นี่เธอยังไม่ลืมมันอีกเหรอ อ่อ ลืมไปไอ้นี่มันคนรักของเธอนี่นา ถึงขนาดพลีกายให้ก็คงจะรักมากสินะ หึ"
ฉันมองเขาอย่างไม่เข้าใจ คนที่ฉันรักและรักมาตลอดก็มีแค่เขา แล้วไอ้นั้นที่เขาว่ามันเป็นใครอีก
"เดียน่าไม่เข้าใจ"
"ยัยผู้หญิงใจง่าย! เลว! อยากมีผัวมากนักเหรอห๊ะ!"
เขาปาโทรศัพท์ของฉันทิ้งลงกับพื้นก่อนจะกดแขนของฉันไว้ทั้งสองข้างแล้วยื่นหน้าเข้ามาจะซุกไซ้ซอกคอฉัน
"ฮึกๆๆ พะ..พื้นดินอย่านะ!"
"ทำไม ทีคนอื่นเธอยังยอมนอนกับมัน"
"เดียน่าไม่เคย ฮึก"
"ตอแหล! อย่ามาบีบน้ำตา ฉันไม่ชอบที่สุดคือผู้หญิงใจง่าย ผู้หญิงไม่รักเดียวใจเดียว"
"ฮึกๆ แต่เดียน่ารักพื้นดินคนเดียวนะ!"
"ฉัน ไม่ เชื่อ!!"
เขาซุกไซ้ตามซอกคอฉันจนเจ็บไปหมด ไม่ได้ทะนุถนอมฉันเลยด้วยซ้ำไป ฉันสะอื้นออกมาก่อนจะปล่อยให้เขาทำตามใจ ยิ่งต่อต้านเขาจะยิ่งโกรธ
แอ๊ดดดดดดดดดดดด
"พื้นดินทำอะไร"
เราสองคนชะงักไปก่อนจะหันไปมองผู้มาใหม่ ดวงตาทั้งสองข้างเบิกกว้างเมื่อพ่อผา พ่อของพื้นดินเปิดประตูเข้ามาแถมเจอเราสองคนในสภาพที่เหมือนกำลังจะทำอะไรกันอีก
"หนูเดียน่า"
คุณพ่อผาทำหน้าตกใจก่อนจะเดินมากระชากคอเสื้อพื้นดินออกไปจากตัวฉัน ฉันสะอื้นเล็กน้อยก่อนจะปาดน้ำตาให้ออกไปจากใบหน้า แย่แล้ว!
"ป๊าคือว่า"
"แกทำแบบนี้กับหนูเดียน่าได้ยังไง"
"คือผม ผม"
เขาพูดไม่ออกเลยซักนิดหันมามองหน้าฉันอย่างไม่รู้จะพูดอะไร เหมือนเขาเพิ่งจะได้สติเช่นกัน ฉันรีบทำเสื้อผ้าให้เข้าที่ก่อนจะลุกขึ้นหยิบกระเป๋า
"พ่อผาสวัสดีค่ะ คือมันเป็นอุบัติเหตุค่ะ พื้นดินเขา เอ่อ คือว่าหนูกลับก่อนนะคะ"
ฉันรีบเดินออกไปจากห้องทันที ตอนนี้ทนอยู่ไม่ได้แล้ว ฉันอายจนไม่กล้าจะอยู่ตรงนี้เหมือนเป็นผู้หญิงใจง่ายเลยอ่ะ
"ไม่ต้องไปไหนทั้งนั้นหนูเดียน่า ป๊าถามว่าแกทำอะไรหนูเดียน่า"
พื้นดินมองหน้าฉันก่อนจะถอนหายใจออกมา ภาพมันฟ้องขนาดนั้นเขาจะแก้ตัวยังไงก็ฟังไม่ขึ้น
"อย่างที่ป๊าเห็น"
"แกรังแกผู้หญิงได้ยังไงป๊าไม่เคยสอนเลย เรื่องนี้ถ้าใครรู้หนูเดียน่าจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนแกต้องรับผิดชอบ"
เขาทำหน้าตกใจก่อนจะเอ่ยออกมา
"ผมยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ"
"ไม่ได้ทำเหรอ ถ้าป๊าไม่เข้ามาสภาพหนูเดียน่าจะเป็นยังไง แกต้องรับผิดชอบหนูเดียน่าด้วยการแต่งงาน ป๋าจะไปคุยเรื่องนี้กับพ่อและแม่หนูให้เร็วที่สุด"
"ห๊ะ/หา!"
- Writer
