BELOVED 15
ฉันเดินไปนั่งที่โต๊ะไม้หินอ่อนมุมหนึ่งของหลังอาคารนี้ รู้สึกโคตรแย่เลยนะที่โดนรังแกแล้วทำอะไรไม่ได้ ไม่รู้ว่าใคร จับพิรุธอะไรไม่ได้เลยแบบนี้มันน่าหงุดหงิดที่สุด ตอนนี้ฉันหวาดระแวงไปหมด คนเดียวที่ฉันคิดตอนนี้คือ
ยัยเด็กไอซ์นั่น แต่มันจะอุกอาจเกินไปไหมนี่มันในมหาวิทยาลัยนะแถมยังเป็นมหาวิทยาลัยของคุณลุงปกรณ์ พ่อของสโนว์ ยัยนั่นมันจะกล้าทำเรื่องแบบนี้โดยไม่เห็นหัวผู้ใหญ่เลยเหรอ? ไม่น่าเป็นไปได้ ฉันว่าคนในมหา’ลัยนี่แหละ ต้องใช่แน่ๆ
“ที่รัก เกิดอะไรขึ้น?!!!”
นั่งคิดอะไรอยู่ได้ไม่นานสโนว์กับเพื่อนก็วิ่งหน้าตั้งมาหาฉัน ยิ่งเห็นฉันอยู่ในสภาพแบบนี้คงสร้างความตกใจให้พวกเขาไม่น้อย
“ไม่รู้เหมือนกัน เดินมาอยู่ดีๆก็เป็นอย่างที่เห็น”
เสียงโวยวายของสี่จตุรเทพดังขึ้นมาด้วยความหงุดหงิดเพราะเป็นห่วงฉัน พวกผู้ชายพูดเหมือนแบ่งหน้าที่กันให้สืบและจัดการเรื่องนี้อะไร
นี่แหละฉันก็ฟังไม่ถนัด บอสโยน
