[ตอน]
ปล่อยให้ข้าตายเสียยังดีกว่า
เมื่อถูกโอบกอดไว้อีกครั้ง ใบหน้าของนางก็ยิ่งร้อนราวกับถูกอังด้วยเปลวไฟ ความรู้สึกวูบวาบลามไล้ไปทั่วร่างเปล่าเปลือย ยิ่งยามสายตาสบประสานกับนัยน์ตาคมกริบของบุรุษที่อุ้มนางอยู่ ลั่วจินหลิงก็แทบอยากจะกัดลิ้นตายหนีความอับอายไปเสีย
"หวางเฟยด่าพอแล้วรึไม่" เขาเอ่ยถาม หาได้มีความกรุ่นโกรธบนใบหน้าหล่อเหลาไม่
ลั่วจินหลิงเม้มปากแน่น นางก้มหน้าลงกับแผ่นอกแกร่งของเขา ก่อนเสียงหวานพร่าแผ่วเบาจะเอ่ย
"เจ้าทำกับข้าเช่นนี้ได้อย่างไร เกลียดข้ามากจนต้องลดทอนศักดิ์ศรีของข้าถึงเพียงนี้ เจ้าถึงจะพอใจใช่หรือไม่ ไยมิปล่อยให้ข้าปราณแตกซ่านตายไปเสีย"
ความรู้สึกอุ่นร้อนของหยาดน้ำตาที่ไหลรดลงบนแผ่นอก ทำให้จ้าวเว่ยหลงขบกรามแน่น ร่างเล็ก ๆ ของนางกำลังสั่นเทา เสียงสะอื้นไห้อย่างสุดกลั้นของนางมาจากสิ่งที่เขาทำทั้งสิ้น
"เปิ่นหวางมิได้จะให้เป็นเช่นนี้" เขาเอ่ย ก้มหน้าลงมองร่างเล็ก
