[ตอน]
เปิ่นหวางจะจูบจนกว่าเจ้าจะตื่น
“ท่านอ๋องเมตตาให้เสี่ยวเยว่มาที่ตำหนัก หม่อมฉันซึ้งใจยิ่ง แม้จะมีเสี่ยวเยว่แต่หม่อมฉันก็อยากให้เสี่ยวไน่อยู่ที่เรือนเสวี่ยเหมยต่อ แล้วก็...เรื่องที่พาไปเที่ยวชมเมือง หม่อมฉันยินดีเช่นกัน” นางเอ่ยขึ้น โดยมิรอให้เขากล่าวจบประโยค
“เจ้าไม่ได้...” เป็นครั้งแรกที่จอมพยัคฆ์รู้สึกว่าไม่อาจเอ่ยถึงสิ่งที่คิดออกไปได้
"หม่อมฉันเองก็เป็นแค่สตรีที่หวงแหนในศักดิ์ศรี แต่บัดนี้มีฐานะเป็นชายา แม้การอยู่ร่วมกันครั้งนี้หาใช่สิ่งที่ท่านหรือหม่อมฉันต้องการ แต่เรื่องนั้น...ท่านอ๋องให้เวลาหม่อมฉันได้หรือไม่" นางไถ่ถามกึ่งขอร้อง ดวงตากลมโตสบประสานนัยน์ตาคมของบุรุษอย่างรอคำตอบ
"อืม" จ้าวเว่ยหลงครางตอบสั้น ๆ ด้วยเข้าใจว่าเรื่องนั้นที่นางว่าคือเรื่องใด
นี่ท่านอ๋องเช่นเขาต้องรอ...รอจนกว่าชายาจะทำใจร่วมเตียงกับเขาได้อย่างนั้นหรือ น่าขันสิ้นดี!
ลั่วจินหลิงแย้มยิ้มออกมาน้อย ๆ
