ลวงรักสาวน้อย

ตอนที่ 2

ด้านภารัณที่เรียกผู้จัดการฝ่ายการจัดการมาพบ เขาก็พูดคุยเกี่ยวกับโครงการใหม่ที่เขาต้องการให้เรวัตไปหาข้อมูลในพื้นที่ให้กับเขา ก่อนที่จะให้เรวัตออกไปทำงานต่อ

“อ่อ คุณภามครับ คือเรื่องทุนการศึกษาเราจะประกาศชื่อในวันพรุ่งนี้แล้ว ผมคัดรายชื่อนักศึกษามาแล้ว คุณภามช่วยตรวจสอบหน่อยนะครับ” เรวัตพูดไปก็เอาเอกสารการมอบทุนการศึกษาของนักศึกษาที่บริษัทให้กับภารัณได้ดูอย่างลุ้นๆ

“ผมยังไม่ว่างตรวจตอนนี้ ผมมีประชุมสำคัญต่อ คุณก็จัดการตามสมควรไปก็แล้วกัน เพราะยังไงทุกคนที่ได้ทุนก็ต้องผ่านมาตรฐานที่ผมตั้งเอาไว้อยู่แล้ว” ภารัณพูดบอกไป เพราะเรื่องทุนนี้ไม่ได้สำคัญอะไรมากสำหรับเขาอยู่แล้ว เพราะเขาให้ทุนนักศึกษาหลายมหาวิทาลัยมาหลายปีแล้ว

“อ่อครับ งั้นผมขอตัวไปจัดการเลยละกันนะครับ สวัสดีครับ” เรวัตพูดไปก็ยิ้มออกไปอย่างดีใจที่ภารัณไม่ได้ตรวจสอบอะไรมาก มันจึงทำให้เขาสามารถสับเปลี่ยนรายชื่อของนักศึกษาที่ขอทุนได้อย่างแนบเนียน

จากนั้นภารัณก็เข้าประชุมต่อทันที ส่วนเรวัตก็จัดการส่งซองรายชื่อให้กับทางมหาลัยวิทยาลัยประกาศผลในวันพรุ่งนี้ทันที แล้วเขาก็ส่งข้อความไปหาสาวนักศึกษาที่เข้ามาขอทุนกับเขาเป็นการส่วนตัว

“น้องพิมจ้ะ พี่เปลี่ยนทุนให้น้องแล้วนะจ้ะ คืนนี้เจอกันที่เดิมนะจ้ะ” เรวัตพูดออกไปแล้วยิ้มออกมาอย่างหื่นๆ เมื่อนึกถึงนักศึกษาสาวสวยที่เขาได้เชยชมความแซบของเธอมาก่อนหน้านี้

“จริงเหรอคะ ได้เลยค่ะพี่คืนนี้พิมจะรอพี่ที่เดิมนะคะ พิมจะจัดให้สาสมกับที่พี่อุตส่าห์เปลี่ยนทุนให้พิมเลยล่ะค่ะ หึๆ” พิมพาเอ่ยพูดออกไปแล้วยิ้มอย่างสะใจ เพราะเธออยากจะได้ทุนไปเรียนต่อนี้มานานแล้ว แต่ติดที่เธอเกรดเฉลี่ยไม่ถึง ทำให้เธอต้องใช้วิธีนี้เพื่อแลกเปลี่ยนกับสิ่งที่ดีกว่าในอนาคต

“จริงสิจ้ะ พรุ่งนี้หนูรอข่าวดีได้เลย งั้นคืนนี้เจอกันนะจ้ะ พี่ทำงานก่อนนะ” เรวัตพูดบอกไป เพราะเขากลัวว่าคนอื่นจะมาได้ยินในขณะที่เขากำลังเดินกลับไปชั้นที่เขาทำงานอยู่

“ได้เลยค่ะ สวัสดีค่ะพี่” พิมพาพูดบอกไปแล้วก็ยิ้มออกมาอย่างพอใจ เพราะพรุ่งนี้เธอได้เห็นคนหน้าแตกแน่ๆ แต่คิดตอนนี้เธอก็สะใจจะแย่อยู่แล้ว

เช้าวันใหม่

ปารารินก็ตื่นขึ้นมาแต่งตัวสวยเพื่อไปดูประกาศรายชื่อที่มหาวิทายาลัยในเช้าวันนี้ ก่อนจะมายืนมองรูปของภารัณที่เธอเอามาติดไว้ในห้องนอนอย่างหลงใหลในตัวเขาจนยากจะถอนตัว

“วันนี้ปรางจะไปฟังข่าวดีจากคุณแล้วนะคะ จุ๊บ” ปารารินพูดบอกไปก็ส่งจุ๊บให้กับรูปภาพของภารัณอย่างน่ารัก ก่อนที่เธอจะเดินไปหยิบกระเป๋าแล้วเดินออกไปด้านนอกห้อง พร้อมกับทำหน้าตกใจที่เจอป้าของตัวเองกำลังนั่งอยู่ที่ห้องนั่งเล่น

“ป้าโรสมาได้ยังไงคะเนี่ย ปรางคิดว่าป้าโรสอยู่บ้านที่ลำปางแล้วซะอีก” ปารารินเอ่ยพูดออกไป เมื่อเห็นป้าผู้เลี้ยงเธอมาตั้งแต่เด็กอยู่ในห้องนี้ด้วย

“ป้ามาทำธุระที่กรุงเทพน่ะ พอดีลูกค้าเขาจะเอาลายถ้วยใหม่ ป้าก็เลยต้องมาคุยกับเขาสักหน่อย แล้วนี่เราจะไปไหนเนี่ย” โรสลินเอ่ยถามหลานสาวออกไปอย่างสงสัย เมื่อหลานสาวแต่งตัวสวยจนเธออดถามไม่ได้

“อ่อ ปรางจะไปดูประกาศทุนเรียนต่อน่ะค่ะป้า เขาจะประกาศวันนี้แล้ว” ปารารินเอ่ยพูดบอกไปแล้วก็ยิ้มให้กับผู้เป็นป้าไปอย่างอบอุ่น

“จริงเหรอลูก หลานป้าต้องได้แน่นอนเลยป้ามั่นใจ สงสัยเย็นนี้ป้าต้องพาหนูกับยัยเจนนี่ไปฉลองแล้วล่ะ” โรสลินพูดบอกไปอย่างปลาบปลื้มใจที่หลานสาวของเธอจะได้ทุนไปเรียนต่อเมืองนอกเมืองนาแล้ว

“ได้เลยค่ะป้า แต่ต้องไปกันสองคนนะคะ เพราะเจนนี่ไปบินกลับมาพรุ่งนี้บ่ายๆน่ะค่ะ” ปารารินพูดบอกไปอย่างยินดี เพราะป้าของเธอก็มักจะใจดีกับเธออย่างนี้มาตลอด

“ได้เลยลูก ไปกันสองคนก็ได้ รอยัยเจนนี่ไม่ไหวหรอก ชั่วโมงบินเยอะเกิน นี่ป้ามากี่ครั้งก็ไม่ได้เจอเลยเนี่ย ไม่รู้ว่ามันยังเห็นป้าเป็นแม่อยู่ไหม ไม่คิดถึงกันบ้างซะเลย” โรสลินพูดบ่นถึงลูกสาวของเธอออกไปอย่างอดไม่ได้ เพราะมาทีไรรเธอก็เจอแต่หลานสาวไม่ได้เจอลุกสาวของตัวเองเลย

“อย่าพูดอย่างนั้นสิคะ เจนนี่ก็คิดถึงคุณป้านั่นแหละค่ะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็ได้เจอแล้ว อย่างอนสิคะ” ปารารินพูบอกไปก็เข้าไปกอดผู้เป็นป้าอย่างเข้าใจ เพราะอย่าว่าแต่ป้าไม่ได้เจอเลย ขนาดเธออยู่คอนโดด้วยกันเจอกันเดือนนึงแทบจะนับครั้งได้เลย

“โอเคๆ ป้าก็พูดบ่นตามประสาคนแก่นั่นแหละลูก หนูจะไปดูประกาศไม่ใช่เหรอ ไปเถอะลูกเดี๋ยวจะสายเอา” โรสลินพูดบอกไป เพราะเธอก็ชวนหลานสาวพูดมาซะนาน

“ค่ะป้า งั้นปรางไปก่อนนะคะ สวัสดีค่ะ” ปารารินพูดบอกไปก็ยกมือไหว้ป้าของเธอ ก่อนจะรีบไปใส่รองเท้าแล้วออกไปจากห้อง ทำให้โรสลินที่มองตามแล้วยิ้มออกมาอย่างภูมิใจที่หลานสาวของเธอเก่งและฉลาดแบบนี้

“ยัยหลานคนนี้มันเก่งได้พ่อมาจริงๆ” โรสลินพูดออกไป เมื่อหลานสาวของเธอเหมือนกับพี่ชายของเธอไม่มีผิด ถ้าพี่ชายของเธอไม่ตายไปก็คงจะภูมิใจในตัวของลูกสาวไม่น้อยเลย

ผ่านไปหนึ่งชั่วโมง

ณ มหาวิทายาลัยเอกชนแห่งหนึ่งในกรุงเทพมหานคร

ปารารินก็เดินทางมาถึงมหาลัยก่อนจะเดินตรงไปที่คณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ ซึ่งเป็นคณะที่เธอเรียนจบด้านสถาปนิกมาเมื่อไม่นานมานี้อย่างตื่นเต้น ก่อนจะเห็นพวกเพื่อนๆรุ่นราวคราวเดียวกับเธอและรุ่นน้องไปยืนออกันตรงบอร์ดแล้วเธอก็ไปยืนอยู่ด้านหลังอย่างลุ้นๆ

“ขอทางหน่อยค่ะ ขอโทษนะคะ” ปารารินพูดออกไป พร้อมกับเอาตัวเองฝ่าเข้าไปดูรายชื่อในบอร์ดนั้น พร้อมกับหารายชื่อของตัวเองในทุนที่ไปต่อต่างประเทศ แต่ห้าชื่อที่ได้ไปเรียนต่อกลับไม่มีชื่อเธอ แต่กลับมีชื่อของพิมพาเพื่อนร่วมรุ่นของเธอที่ได้เกรดน้อยกว่าเธอมาก แต่ทำไมเธอถึงได้ไป ทั้งที่มันควรจะเป็นเธอสิ

“เป็นไปไม่ได้ ต้องมีอะไรผิดพลาดแน่ๆ” ปารารรินพูดออกไปก่อนจะออกจากตรงนั้น แล้วรีบเดินไปที่คณะเพื่อไปหาอาจารย์ ซึ่งเป็นอาจารย์ที่ปรึกษาขณะที่เธอเรียนอยู่อย่างไม่เข้าใจกับรายชื่อที่ประกาศออกมา

“ เธอคงเห็นประกาศรายชื่อแล้วใช่ไหมปราง อาจารย์เสียใจด้วยนะ ” พัชราเอ่ยพูดทักลูกศิษย์คนเก่งของเธออย่างปลอบใจ หลังจากที่เธอได้รู้ว่าปารารินนั้นหลุดทุนไป

“มันเกิดอะไรขึ้นคะอาจารย์พัช ทำไมปรางถึงไม่ได้ทุนล่ะคะ ในเมื่อวันก่อนอาจารย์ยังบอกปรางอยู่เลยว่าปรางได้ทุนนี้แน่นอน” ปารารินพูดออกไปด้วยสีหน้าเศร้าๆ เพราะมันคือความฝันของเธอที่จะไปได้ไปเรียนต่อด้านการออกแบบก่อสร้างโดยเฉพาะ

“อาจารย์เองก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่ามันเกิดอะไรขึ้น เพราะตอนดูรายชื่อวันก่อนมันมีชื่อของปรางจริงๆ อาจารย์ก็ยังงงอยู่เหมือนกันว่าทำไมถึงไม่มีชื่อของปราง เพราะเกรดเฉลี่ยของปรางมันก็สูงกว่าคนที่ขอทุนคนอื่นๆซะอีก แต่กลับไปมีชื่อของพิมพาที่มีเกรดเฉลี่ยไม่ผ่านเกณฑ์ด้วยซ้ำ แต่รายชื่อที่ทางบริษัทอีแลนด์กรุ๊ปเขาส่งมา เขาก็ยืนยันแล้วว่าทุกคนในรายชื่อคือบุคคลที่ได้ทุน” พัชราเอ่ยบอกลูกศิษย์ของตัวเองด้วยเสียงอ่อน เพราะเธอเองก็รู้สึกถึงความไม่ชอบมาพากลนี้อยู่ แต่เธอก็ทำอะไรไม่ได้เพรามันขึ้นอยู่กับทางบริษัทอีแลนด์ที่เป็นคนจัดสรรทุนนี้ให้กับนักศึกษาโดยตรง

“ไม่เป็นไรค่ะอาจารย์พัช ปรางคงจะโชคไม่ดีเองแหละค่ะ งั้นปรางขอตัวกลับก่อนนะคะ สวัสดีค่ะ” ปารารินพูดบอกไปก็ยกมือไหว้อาจารย์ของเธอ ก่อนจะรีบเดินออกมาอย่างเสียใจ เพราะตอนนี้ความหวังที่เธอตั้งเอาไว้มันไม่มีเหลือแล้ว มันจบลงแล้ว

พัชราก็มองตามปารารินไปอย่างเป็นห่วง เพราะเด็กคนนี้เป็นเด็กเรียนดีได้ทุนจากอีแลนด์กรู๊ปมาทุกปี แต่กลับมาพลาดทุนที่จะไปเรียนต่ออย่างนี้ก็คงจะเสียใจน่าดู แต่จะทำยังไงได้ ในเมื่อมันมีการปรับเปลี่ยนรายชื่ออย่างโจ่งแจ้งว่ามีการใช้เส้นสาย

ด้านพิมพาที่เห็นปารารินเดินออกมาจากห้องคณะของพวกอาจารย์ด้วยสีหน้าเศร้าอย่างนั้นก็ยิ้มออกมาอย่างสะใจ เพราะตอนนี้ปารารินก็คงจะรู้แล้วว่าเธอไม่ได้ทุนไปเรียนต่อ

“เสียใจด้วยนะจ้ะปรางที่คราวนี้เธอไม่ได้ทุนน่ะ แต่ก็อย่างว่าแหละเนอะว่าคนเรามันแข่งบุญแข่งวาสนากันไม่ได้ เธอคงต้องทำใจแล้วแหละ หึๆ ” พิมพาพูดออกไปด้วยสีหน้าเยาะเย้ยปารารินสุดๆ เพราะเธอพยายามเอาชนะยัยนี่มาตลอดและตอนนี้มันก็สำเร็จสักที อย่างน้อยมันก็ทำลายความฝันลมๆแล้งๆของยัยนี่ไปได้ เธอก็สะใจแล้วล่ะ

ปารารินได้ฟังคำเยาะเย้ยของพิมพาก็มองหน้ายัยนี่อย่างเจ็บใจ และรู้ทันทีเลยว่าที่มันไม่มีรายชื่อของเธอแต่กลับมีชื่อของพิมพาอย่างนั้น มันจะต้องเป็นฝีมือของพิมพาแน่นอน

“เป็นฝีมือของเธอใช่ไหมพิม เธอใช้เส้นสายแย่งเอาทุนนี้ไปจากฉัน” ปารารินพูดออกไปแล้วกำหมัดแน่นอย่างแค้นใจ

“ฮ่าๆ ฉลาดดีนิจ้ะปรางที่รู้ว่าฉันใช้เส้นสายน่ะ แต่ถึงเธอจะรู้ก็ทำอะไรไม่ได้หรอก เพราะฉันค่อนข้างจะเส้นใหญ่เลยทีเดียวล่ะ” พิมพาพูดออกไปอย่างกวนโมโหปาราริน เพราะยังไงคนอย่างยัยนี่ก็เรียกร้องอะไรไม่ได้อยู่แล้ว

“หึ อย่างเธอก็คงไม้พ้นใช้เต้าไต่แลกทุนนี้มาสินะ น่าภูมินักเหรอถามจริง ไม่รู้ว่าไอ้คนนั้นมันหลับหูหลับตาเอาเธอไปได้ยังไง พรุนขนาดนี้ยังใช้แลกทุนได้อีกเหรอ” ปารารินพูดตอกกลับไปอย่างไม่ยอม ในเมื่อเธอเป้นฝ่ายเริ่มก่อน เธอก็จะตอกกลับอย่างไม่สนใครหน้าไหนทั้งนั้นแหละ

“แต่ของพรุนๆที่เธอว่าก็ทำให้คุณภารัณเขาดีดชื่อของเธอออกทุนได้นิ แบบนี้ฉันก็ต้องภูมิใจสิ ฉันได้ไปเรียนเมืองนอกฟรีๆ แถมยังได้กลับมาทำงานในอีแลนด์กรุ๊ปอีก แล้วเธอดูเอาไว้นะปรางว่าฉันจะก้าวหน้าไปกว่าเธอแค่ไหน” พิมพาพูดออกไปอย่างไม่แคร์ เพราะขอแค่ชีวิตเธอดีขึ้นแลกกับอะไรเธอก็ยอมทั้งนั้น

ปารารินได้ยินชื่อของภารัณ หนุ่มนักธุรกิจในฝันของเธอที่เธอหลงรักมาหลายปีอย่างนั้นแล้วก็แทบจะเข่าทรุด นี่พิมพานอนกับเขาเพื่อแลกทุนไปเรียนต่องั้นเหรอ แล้วเขาก็ยอมทำเรื่องน่าอายอย่างนี้เนี่ยนะ เธอไม่คิดเลยว่าผู้ชายที่เธอชื่นชมมาตลอดจะเป็นผู้ชายนิสัยแย่อย่างนี้ แค่เห็นเต้าก็ยอมไปซะทุกอย่าง

“นี่เธอนอนกับคุณภารัณงั้นเหรอ” ปารารินถามออกไปอย่างย้ำๆ พร้อมกับมองหน้าของพิมพาอย่างต้องการคำตอบที่ชัดเจน

“หึๆ คนสวยๆอย่างฉันก็ต้องถึงมือคุณภารัณเขาอยู่แล้วสิ เขาออกจะร้อนแรงขนาดนั้น แล้วเขาก็ดูจะถูกใจฉันด้วยสิ ฉันขออะไรเขาก็ยอมหมด เธอก็เห็นแล้วนิว่าเขาทำอะไรเพื่อฉันได้บ้าง ” พิมพาโกหกออกไปเพื่อให้ตัวเธอดูเหนือกว่าปาราริน เพราะภารัณเป็นหนุ่มหล่อที่สาวๆต่างพากันคลั่งไล้จะตายไป เธอจึงโกหกไปว่าเธอเคยขึ้นเตียงกับเขาเพื่อที่จะทำให้ปารารินอิจฉาเธอ

“งั้นฉันก็คงต้องดีใจกับเธอแล้วแหละที่ใช้ความแรด อุ้ยไม่ใช่สิ ใช้ความร่านนอนกับผู้ชายเพื่อให้ได้สิ่งที่ต้องการ ถ้าไม่มีความคิดชั่วๆอยู่ในหัวก็คงทำไม่ได้หรอก ฉันตบมือให้กับความใจกล้าของเธอเลยพิม แปะๆ” ปารารินพูดบอกไปก็ตบมือใส่หน้าพิมพาอย่างไม่ยอม ถึงแม้เธอจะเจ็บใจเรื่องของหนุ่มในฝันของเธอก็เถอะ แต่เธอจะไม่ยอมให้ใครมาหยามเธอเด็ดขาด

“นี่แกด่าฉันเหรอนังปราง ปึก” พิมพาพูดไปก็เอามือผลักไหล่ของปารารินอย่างไม่พอใจ

“เออ ฉันด่าแล้วจะทำไมห้ะ จะตบไหมล่ะ ตั้งใจจะมาหาเรื่องฉันอยู่แล้วไม่ใช่เหรอไง ” ปารารินพูดไปก็เอามือผลักไหล่ของพิมพากลับอย่างไม่กลัว ก่อนจะค่อยๆเดินเข้าไปหาพิมพาพร้อมกับพูดเสียงเข้มออกไป

“ฉันไม่ลดตัวไปตบกับคนอย่างแกหรอกนังปราง แกมันแพ้แล้วพาล หลบไป” พิมพาพูดบอกไปก็เดินชนไหล่ของปารารินเดินหนีออกไปทันที เพราะการมีเรื่องที่นี่ไม่ใช่ผลดีกับเธอมากนัก

“หึ นึกว่าจะแน่ ก็แค่ปากเก่ง” ปารารินพูดไปแล้วเธอก็หันไปมองตามร่างของพิมพาที่เดินออกไปอย่างมีชัยที่ทำยัยนั่นหนีจุกตูดไปแล้ว ก่อนจะทำหน้าโมโหเมื่อคิดได้ว่าคนที่เป็นต้นเหตุให้เธอพลาดทุนก็คือภารัณ