I Like You The Most 09 เงา
1485 Words
(พายุ)
ผมไม่ได้ตอบกวนนะแต่ว่าผมพูดเรื่องจริงตะวันเองก็เห็นว่าผมอยู่ร้านไอติมแต่กลับถามว่ามาทำอะไรที่นี่ ถามอะไรแบบไม่คิดสุด ๆ และผมก็โคตรไม่ชอบผู้หญิงที่ถามอะไรแบบนี้เลยด้วย
"แหม! พี่พายุก็ตะวันถามแบบเป็นมารยาทค่ะไม่คิดว่าพี่พายุจะตอบกลับซะใจร้ายเลย" เธอพูดและเบะปากพยายามแบ้วใส่ผม
"พี่ไม่ได้ใจร้ายแค่ตอบตรง ๆ ตามความจริงเท่านั้นเอง"
"แล้วพี่พายุมากลับใครเหรออย่างพี่พายุไม่น่าจะชอบไอติมนะคะ" เธอพูดและพยายามส่งสายตามองผมเลยต้องหนีบขาเอาไว้กลัวว่าเธอจะเห็นทิวลิปเดี๋ยวกลับไปบ้านจะโดยเธอบ่นเอาอีก
"แล้วคนอย่างพี่ควรชอบอะไรละ?"
"ตะวัน" เธอกลับตอบชื่อตัวเองออกไป อ่าา ทิวลิปบอกว่าเธอชอบผมนิเนอะเกือบลืมไปซะแล้ว
"แอร๊ยย! ยัยตะวันรุกผู้แบบนี้เลยเหรอ?" เพื่อนของเธอที่มาหาก็แซวเธอทันที
"เหมือนถึงพวกเมล็ดทานตะวันน่ะค่ะพี่พายุน่าจะชอบดื่มพวกเหล้าเบียร์เพราะงั้นก็น่าจะชอบกับแก้มแบบนั้น^^"
"อ่อ พี่ไม่ชอบหรอกครับ"
"ไม่ชอบดื่มเหล้าเบียร์เหรอคะเป็นคนดีจังเลย..."
"ไม่ชอบตะวันน่ะ" ผมตอบกลับไปซึ่งนั่นก็ทำให้เธอสีหน้าเปลี่ยนไปเหมือนกัน ผมชัดเจนขนาดนี้หวังว่าเธอจะไม่ใช้ให้ทิวลิปเอาของมาให้ผมอีก ที่ผ่านผมเก็บไว้เพราะคิดว่าเป็นของทิวลิปท่าทางต้องกลับเอาไปทิ้งซะแล้ว
"วะว่าไงนะคะพี่พายุ?"
"ครับ ตรงตัวตามนั้นเลย"
"ขอโทษนะครับไม่ทราบว่าจะนั่งและสั่งออเดอร์ไหมครับ?" และพนักงานก็เดินเข้ามาถามตะวันเพราะว่ากลุ่มพวกเธอยืนและไม่ได้สั่งอะไรทั้งนั้นแถมยังเข้ามาตั้งนานแล้วด้วย
"ฉันแค่มาทักทายคนรู้จักไม่ได้มากิน"
"งั้นรบกวนนั่งลงได้ไหมครับเพราะว่ามันขวางเดินลูกค้าท่านอื่น" พนักงานบอกกับไป
"นิกล้าดียังไงมาสั่งพวกเรา?" เพื่อนของตะวันถามพนักงานกลับไปอย่างอารมณ์เสีย
"พี่ว่าตะวันพาเพื่อนกลับออกไปเถอะนะถ้าไม่ได้สั่งอะไรอย่างมาเกะกะลูกค้าคนอื่นหรือว่าพนักงานเลยพี่ว่ามันไม่น่ารักเท่าไหร่?" ผมบอกกับเธอเพื่อให้รีบไปซะทีตอนนี้ผมเป็นยัยตัวเล็กที่ซ่อนตัวอยู่ข้างล่างผมแล้ว ไม่รู้ว่าจะเจ็บเข่าหรือเปล่า? จะกลัวพี่สาวอะไรขนาดนั้นนะ?
"ก็ได้ค่ะงั้นพี่พายุตอบตะวันมาก่อนว่ามากินไอติมกับใคร?"
"เรนโบว์น่ะแต่ตอนนี้ไปเข้าห้องน้ำ...ถ้ารู้แล้วก็ไปได้แล้วครับพี่ชอบให้คนมายืนเกะกะเวลากิน" เป็นอีกครั้งที่ผมเอ่ยปสกไล่เธอ
"ก็ได้ค่ะ งั้นไว้วันหลังเรามากินด้วยนะคะตะวันก็ชอบเหมือนกัน^^"
"แต่พี่ไม่ชอบอะสิที่มาเพราะว่าคนสำคัญอยากมาแค่นั้นเองลุกไปได้แล้วอย่าให้พี่ไล่เป็นครั้งที่สามเลย"
"ก็ได้ค่ะ" พรึ่บ! และตะวันก็ยอมกลับไปสักที
"เฮ้ออออ~~" ปึก! เสียงของทิวลิปถอนหายใจและเอาหัวพิงของผมเอาไว้นี่ไม่รู้จักระวังตัวเองซะเลยแหะ
"ขนาดนั้นเลยหรือไง?" ผมก้มหน้าถามเธอ
"ค่ะ คิดว่าจะโดนเจอซะงั้น" และจังหวะนั้นที่ทิวลิปเงยหน้าขึ้นมามันทำให้สมองผมคิดเรื่องจังไรไปซะได้ -////-
"เอ่อ ทิวลิปขึ้นมาเถอะ" ผมต้องตั้งสติก่อน
"ค่ะ" และทิวลิปก็ขานออกจากใต้โต๊ะและกลับมานั่งที่เดิม
"เจ็บเข่าไหม?" ผมถามเธอ
"ไม่ค่ะ ขอบคุณนะคะที่ช่วยทิว"
"เรื่อง?"
"ที่ไม่บอกพี่ตะวันไงคะว่ามากับทิว"
"ก็อยากบอกอยู่นะ" ผมพูดและมองหน้าของทิวลิป
"อ้าวววว~"
"แต่ถ้าบอกไปแล้วทิวลิปต้องเดือดร้อนพี่ต้องบอกทำไมละ หืม?" หมับ! ผมพูดและยื่นมือไปเช็ดไอติมที่เลอะมุมปากของเธอโตกว่าเรนโบว์แต่กลับกินเลอะกว่าซะอีก น่ารักดี
"ขอบคุณค่ะ งั้นเรากลับกันเลยไหมคะทิวต้องกลับไปอ่านหนังสือน่ะ"
"เรียนหมอมันยากนะ" ผมพูดกับเธออยากให้ทิวลิปเปลี่ยนใจ
"ค่ะ"
"มันเหนื่อยมากด้วย"
"รู้ค่ะ"
"แล้วก็ถ้าเป็นหมอต้องเข้ากะ เข้าเวร มีผ่าตัด ทำแผล งานก็เยอะด้วยนะ"
"ค่ะ ทิวรู้แต่ว่าจะทำยังไงได้ในเมื่อพ่อต้องการ" ทิวลิปพูดด้วยน้ำเสียงเศร้าทำไมพ่อแม่ของทิวลิปต้องยึดติดกับการเรียนหมอขนาดนั้นด้วยนะไม่เห็นหรือไงว่ากำลังทำให้ลูกตัวเองไม่มีความสุข
เวลาต่อมา...
บ้านของพายุ
"สวัสดีครับพ่อแม่" ผมเข้าบ้านหลังจากที่ส่งทิวลิปเรียบร้อยแล้ว
"หวัดดีพาลูกสาวข้างบ้านไปไหนมาละเดี๋ยวพ่อแม่เขาก็มาโวยวายเอาหรอก" พ่อของผมแซวเพราะเห็นทิวลิปลงจากรถของผม
"ก็แค่พาเลี้ยงปลอบใจเฉย ๆ น่ะครับ"
"เรื่องอะไรทำน้องโกรธเหรอ?" แม่ของผมถามขึ้นตอนนี้พ่อแม่ผมกำลังนั่งดูรายการโทรทัศน์อยู่
"ก็ไม่เชิงครับแต่ตอนนี้ดีกันแล้ว"
"จริง ๆ เลยนะเราแล้วเทอมหน้าปี 4 แล้วนิจะยังไปกลับหรือว่าอยู่หอ?" แม่ถาม
"คิดว่าอยู่หอครับงานน่าจะหนักน่าดูจากการที่ถามพวกรุ่นพี่มาเพราะงั้นคงไป ๆ มา ๆ ไม่ไหวเดี๋ยวผมจะมาวันหยุดนะครับ" หมับ! ผมพูดและกอดเอวของแม่
"แม่ขอโทษนะพายุที่ทำให้ต้องลำบาก"
"ไม่เป็นไรเลยครับสุขภาพของแม่ต้องมาก่อนยุยังแข็งแรงแค่ขับรถไปเรียนไม่เหนื่อยอะไรหรอกครับ ฟอดดดด"
"เฮ้ย ๆ นั่นเมียพ่อ"
"ขี้หวง! ผมไปอาบน้ำก่อนนะครับว่าจะเก็บของที่มันรกห้องหน่อยน่ะ" ผมบอกกับพ่อแม่
"จ๊ะไปเถอะ แล้วถ้าหิวในครัวมีกลับข้าวนะ"
"ค้าบบบบบ~~" ผมตอบกลับไปก่อนจะเดินขึ้นห้องเพื่อไปเก็บขยะที่มันรกห้อง...
เมื่อก่อนครอบครัวของเราอยู่ในใจกลางเมืองทั้งรถติดและมลพิษมากมายจนทำให้แม่ผมเป็นโรคปอดเพราะว่าสูดอากาศที่ไม่บริสุทธิ์พ่อผมก็เลยตัดสินใจย้ายบ้าน ความจริงอยากไปต่างจังหวัดเพราะว่าพ่อผมยังต้องทำงาน เรนโบว์ก็ต้องเรียน ส่วนผมก็ทั้งเรียนและช่วยงานบริษัทพ่อด้วยเพราะงั้นเลยไม่สามารถย้ายไปไหนไกลได้มาก นอกจากมาโซนชานเมืองแทนผมกับพ่อต้องเดินทางไกลหน่อยแต่เพื่อสุขภาพของแม่แล้วแค่นี้เรื่องเล็ก
หลังบ้าน
พรึ่บ!! ผมเอาของต่าง ๆ ที่ได้จากทิวลิปซึ่งมันเป็นของตะวันที่ฝากมา ๆ เผาทิ้งซะสำหรับอะไรที่เผาได้บางอย่างก็ทิ้งอยู่ในถังขยะหน้าบ้านไปแล้วถ้ารู้ว่าเป็นของตะวันผมทิ้งไปตั้งนานแล้ว ดันเผลอคิดทิวลิปโกหกผมเพราะอายแต่มันคือความจริงที่ตะวันชอบผม ส่วนเธอไม่ได้ชอบผมเลย
"เหอะ! ยัยตัวเล็ก" ผมมองขึ้นไปที่ห้องของทิวลิปที่ไฟเปิดอยู่ยังจำได้ดีเด็กผู้หญิงที่พึ่งตื่นนอนเพราะว่าบ้านผมเสียงดังหัวฟู ๆ ตาปรือและมองมาที่ผม
"เธอไม่ชอบก็ช่างสิพี่ชอบเธอก็พอ..." แอบน่าเสียดายที่ทิวลิปไม่ได้คณะเดียวกันกับผม อุตส่าห์วางแผนให้เธออยู่สายรหัสเดียวกับผมไว้แล้วด้วย เซ็งเลยยย~~
Rrrrr!
"ฮัลโหลว่า??" ผมรับสายเพื่อนที่โทรเข้ามาสายตาก็ยังมองไปที่หน้าต่างห้องของทิวลิปซึ่งมันเห็นเงาเธอกำลังถอดเสื้อ
(มึง...%#$$^%^) ผมไม่ได้สนในสายว่าพูดอะไร
"ทำอะไรไม่ระวังตัวเลยนะ"
(ไอ้%#%^$มึงฟังกู%^&^&&*(*))
หมับ! แกร็ด!! ผมเลยหยิบหินและปาไปที่หน้าต่างของทิวลิปและเหมือนเธอจะรู้ตัวแล้วเดินหลบตรงหน้าต่างไป เฮ้อออ~~ ดีนะที่เป็นผมถ้าเป็นคนอื่นละไม่อยากจะคิดยัยนั่นยิ่งตัวเล็กน่าอุ้มอยู่ เอ๊ย น่ารัก
"มึงว่าไงนะไอ้คุด?"
(ไม่ได้ฟังเหรอกูบอกว่าไอ้โคล่ามีเรื่องงงงง!!)
"มีเรื่องอะไร?"
(ก็มันไปเอาเมียชาวบ้านอีกแล้วดิเขาเลยพาคนมากระทืบเนี่ยยย!!)
"เออ เดี๋ยวกูไป" ผมวางสายจากไอ้คุดก่อนจะมองที่หน้าต่างอีกครั้งแล้วออกจากบ้านเพื่อไปหาเพื่อนที่ไปเนี่ยไม่ได้ไปช่วยมีเรื่องนะ ไปประกันตัวมัน
- Writer
