10
1278 Words
ปฐวีติดอยู่กลางสี่แยกไฟแดง มีมลพิษทางอากาศและความร้อนอบอ้าว แต่เขากลับไม่เดือดเนื้อร้อนใจ ฮัมเพลง คนมีความรักมักจะดูเด็กลงไปนิดนึง สบายใจเฉิบ หอบหิ้วกระเป๋างานมาพร้อมถุงขนมลวดลายน่ารักฝีมือดาริกาเข้ามาในบริษัท
“คุณวี สวัสดีครับ” พนักงานรักษาความปลอดภัยทักทาย
“สวัสดีตอนเช้าครับลุง ขนมไหมครับ แฟนผมทำมาให้”
“ขอบคุณครับ ไม่รู้เลยว่าคุณเอมทำขนมเป็น”
“แหม ลุง เดี๋ยวยึดคืนซะหรอก เอม เอิม ที่ไหนกัน”
ตั้งท่าจะฉกคืนจริง ลุงหมุนตัวว่องไวปานเฉินหลง
“ให้แล้วให้เลยครับ เอิ๊กๆ”
หัวเราะเสียงน่าเกลียด ขำขันใบหน้าไม่สบอารมณ์ของปฐวี ที่ถูกแซวว่าคบหาดูใจกับนางฟ้าแผนกการตลาด คนเขารู้กันทั้งบริษัทว่าหล่อนตามจีบปฐวีเป็นปี แค่ลองถามเล่นๆ
“ลิฟต์มาแล้ว ผมไปทำงานก่อนนะครับลุง”
“ครับ” สองหนุ่มต่างเจเนเรชั่นตะเบ๊ะเลียนแบบตำรวจ
ปฐวีชิดในให้พนักงานคนอื่นโดยสารขึ้นไปด้านบนพร้อมกัน คลี่ปากถุงนับจำนวนกล่องขนมคร่าวๆ เทียบกับจำนวนเพื่อนร่วมงานถือว่าแจกจ่ายได้ถ้วนหน้า ดาริกาน่ารัก ทำขนมเก่ง แถมยังไม่งกอีกต่างหาก แบบนี้จะไม่ให้เขาหลงรักได้ยังไงไหว
ถ้าถามว่าชอบหล่อนตั้งแต่ตอนไหน อาจจะต้องย้อนกลับไปไกลถึงวันแรกที่ได้เจอกัน คนต้นคิดคือไอ้หมอก มันกีดกันเขาไม่ให้จีบดรุณี ด้วยการมัดมือชกให้เขาออกเดทกับดาริกาในร้านอาหารที่มีบุฟเฟ่ต์อาหารทะเลให้เลือกกินได้ตามใจชอบ เขาอึ้ง ในความกินเก่งของสาวน้อย หล่อนกินไม่เหนียมอาย ไม่ห่วงภาพลักษณ์ แถมยังตรงไปตรงมาคิดยังไงก็พูดอย่างนั้นออกมา เขาทึ่งไปใหญ่ เมื่อมารู้ทีหลังว่าดาริกาคือน้องสาวแท้ๆ ของดรุณี ไม่อยากเชื่อว่าจะมีสายเลือดเดียวกัน เพราะดรุณีช่างอ่อนหวาน
ช่วงนั้นเขาทีเล่นทีจริงไม่ได้สนใจดาริกามาก มองเห็นหล่อนเป็นน้องสาวคนหนึ่งเท่านั้น แต่หลังจากได้เจอกันบ่อยมากขึ้นก็มองเห็นความน่ารัก ดาริกามีความเป็นธรรมชาติในตัวสูงมาก ไม่ปรุงแต่ง ไม่คิดร้ายกับใคร ใช้ชีวิตเรียบง่ายไปกับการทำขนมขาย มารู้สึกตัวอีกที ปฐวีก็หลวมเข้าไปตกอยู่ในหลุมรักหล่อนทั้งตัว
ขึ้นมาถึงชั้นบน ภูมินทร์เดินหน้าง่วงออกมาจากลิฟต์ตัวข้างๆ ทำหน้าเหมือนคนนอนไม่พอหรือมีเรื่องให้เครียดตลอดเวลา คาดว่าน่าจะเข้ามาสัมภาษณ์เลขานุการตามที่ดรุณีพูดไว้เมื่อคืน
ภูมินทร์ปะทะกับกับเขา แสดงสีหน้าดุดัน ปรายสายตามามองหน้าและแผลบนปลายคาง ขมวดคิ้วนิดหน่อยน่าจะเอะใจว่ามาได้ยังไง เมื่อวานไปเขม่นกันในรายการแข่งทำขนมยังไม่มี
“คุณมีน เชิญทางครับ ห้องสัมภาษณ์พร้อมแล้ว” พนักงานชายฝ่ายบุคคลออกจากลิฟต์ตัวเดียวกัน แซงหน้าขึ้นมานำทาง
“รู้แล้วน่า นี่มันบริษัทครอบครัวผม” ภูมินทร์ต่อว่า
“ขอโทษครับ” พนักงานคนนั้นก้มศีรษะรับความผิด
ภูมินทร์ยังคงจ้องแผ่นแปะแผลบนปลายคางปฐวี แต่แล้วก็ออกตัวเดินนำพนักงานไปยังห้องสัมภาษณ์เลขานุการ ส่วนปฐวีก็แยกไปอีกทางตรงไปจนกระทั่งถึงศูนย์รวมความบันเทิง ซึ่งก็คือห้องทำงานของก๊วนสถาปนิกที่หล่อและร่าเริงที่สุดในโลก
“สองมือล้วงกระเป๋า สองเท้าก้าวเข้ามา ใครเดินด้วยครีบก็เทน้ำลงพื้นแล้วลอยมา ขนมกล่องละร้อย ทำมาสดๆ ใหม่ๆ หอมๆ รับรองว่าอร่อย กินทีเดียวหมด ถ้าไม่ตกลงพื้นก่อน ไอ้เต้จัดไปหนึ่ง ไอ้ท็อป ไอ้ย้ง สามคนสามร้อย เบอร์เดิม โอนพร้อมเพย์มา”
ปฐวีสวมวิญญาณพ่อค้าหน้าเลือด ขูดรีดเงินเพื่อนหลังจากวางลงโต๊ะละกล่อง พวกมันเงยหน้าขึ้นจากกองงานสูงแปดเมตร มองขนมกล่องน่ารักสลับหน้าตาเข้มยิ่งกว่ากาแฟดำของปฐวี สงสัยว่าเงินเดือนไม่พอใช้เหรอถึงต้องไปฝึกทำขนมมาบังคับขาย
ปฐวีไม่สนใจ เดินแจกไปถึงภูดิศที่มารอประชุมพร้อมดรุณี
ปฐวีมีความแรดในตัว เขาประจบเก่ง ปราดหน้าเข้าไปมอบขนมกล่องน่ารักให้ดรุณี
“สำหรับน้องดา ฟรีครับ ขนมอร่อยๆ จากน้องดรีม”
“ขอบใจเพื่อน”
ให้คนเมีย แต่คนผัวเสียมารยาทแย่ง ปฐวีขยับมุมปากด่าภูดิศว่าไอ้ตัวเงินตัวทอง มันเบะปาก ส่งต่อขนมไปให้คู่ชีวิต
“ยังเหลือตั้งหลายกล่อง ไหนของกูล่ะ”
“อย่างมึงต้องกล่องละสองร้อย จ่ายมา”
“ไม่จ่ายโว้ย น้องดรีมทำมาฝาก ไม่ได้ทำมาขาย”
“แต่กูจะขายให้มึง มีปัญหาไหมไอ้หมอก”
“โหย ขูดรีดเพื่อน ไอ้หน้าเลือด ทีกับสาวให้ฟรี ไม่ค่อยจะสองมาตรฐานเลยนะมึง”
ท็อป เต้ ย้ง พร้อมใจวางมือจากงานลุกออกจากโต๊ะมาชี้หน้า จริงจังในระดับที่พนักงานหันมามองพรึบใหญ่
“คิดอะไรกับน้องดาไหมเนี่ย ถึงจงใจให้ขนมน้องดา”
“เออ ใช่ มันมีพิรุธ หมอก! กูว่าไอ้วียังชอบเมียมึง มันต้องเตรียมตีท้ายครัวมึงแน่นอน กูอ่านสายตามันออก ตามันคล้ำเหมือนคนนอนไม่หลับ กระสับกระสายเพราะมันต้องวางแผนให้แยบยล ส่วนสายตามันเนี่ย ลอกแลก หลุกหลิก คิดหาคำพูดสวยหรูไว้แก้ตัว”
“ใช่! มึงต้องกำราบ ปราบมันให้อยู่หมัด ด้วยการมัดมือมัดเท้าส่งมันลอยน้ำ ...ไปพม่า!!”
สามหนุ่มประสานเสียง พร้อมใจวิ่งหนีลูกเตะของปฐวีเป็นพัลวัน
“พวกมึงจะให้กูย้ายไปตั้งรกรากอยู่นั่นหรือไง ไซต์ก่อนก็กูไปคุม แทบไม่ได้เห็นเดือนเห็นตะวัน แต่พวกมึงไปลั้นลาอยู่ฮ่องกง สิงคโปร์ ไอ้พวกใจเหี้ยม อย่าหนีนะพวกมึงมาให้กูเตะก้นซะดีๆ”
อลหม่านไปทั้งแผนก สามหนุ่มจอมกวนประจำบริษัทวิ่งหนีลูกเตะจอมพลังของปฐวีชนหน้าชนหลัง มุดเข้าไปในเต้นท์ของรุ่นน้อง เจอเจ้าของเต้นท์แอบหลบมางีบกลางวันในนั้นก็กรี๊ดใส่กัน จากบริษัทรับเหมาก่อสร้าง กลายเป็นบริษัทเล่นตลกซะอย่างนั้น
ดรุณีกับสามีคุมเชิงอยู่ที่เดิมก็ยังอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ พวกเขาสนุกสนานเหมือนอยู่ในวัยเรียนมากกว่าความจริงที่อยู่ในวัยทำงาน ดรุณีสงสารกล่องขนมน้องสาวในมือปฐวี ป่านนี้คงเละเป็นโจ๊กแล้วมั้งจึงสะกิดสามี “คุณหมอก ดาว่าห้ามพวกเขาเถอะค่ะ”
ภูดิศพยายามสุดความสามารถที่จะหยุดหัวเราะ
“เฮ้ยๆ บริษัทเว้ย ไม่ใช่สนามเด็กเล่น กลับมาทำงานได้แล้ว อีกสิบนาทีเจอกันในห้องประชุม ห้ามเลท วี! ขนมของกูล่ะ”
“สองร้อยนะมึง ฝากผ่านน้องดาไปให้ก็ได้”
“เออ ขายเก่ง ทวงเก่ง ทั้งที่น้องดรีมให้มาแจกฟรี”
“วีไม่ผิดนะหมอก วีสุจริต วีช่วยว่าที่แฟนทำมาหากิน”
“ไปกันเถอะที่รัก อยู่กับไอ้พวกนี้นานๆ เราอาจจะเป็นบ้าไปกับพวกมัน”
ภูดิศรีบพาเมียหนีก่อนเชื้อบ้าที่ลอยอยู่กลางอากาศจะกระเด็นมาติดตามเสื้อผ้า แต่น่าจะไม่ทัน เพราะดรุณีหัวเราะไม่หยุด
- Writer
