3
1566 Words
“อยู่ไหน” พัฒน์คว้ามือออกไป ก็พบเพียงแค่ความว่างเปล่า
“คลิปที่ลุงพัฒน์แก้ผ้าควรจัดการนำไปเผยแพร่ดีไหมคะ คนงานในไร่ของลุงพัฒน์ต้องฮือฮาแน่ๆ เลย ลุงพัฒน์ว่าจริงไหมคะ” คนที่กำลังถ่ายคลิปหัวเราะคิกคักอย่างบันเทิงใจ ชอบทำหน้ายักษ์กับเธอดีนัก
แกล้งเสียให้เข็ด อีตาลุงพัฒน์จอมขรึม ที่แท้ก็หื่น ชิ!
“นี่เธอจะทำอะไร อย่าถ่ายนะ”
“โหย... คลิปเด็ดคือการถ่ายหนอนน้อย อุ๊ย! ไม่ใช่ หนอนยักษ์ของลุงพัฒน์ค่ะ พูดผิดอีกแล้ว แบบนี้หนูดาวก็ทำให้ลุงพัฒน์ใจคอไม่ดีอีกแล้วใช่ไหมคะ” เธอแกล้งพูดแล้วหลุดอุทานออกมา
“อย่าให้ฉันหลุดไปได้ เธอตายแน่ยายเด็กเหลือขอ”
“ตายแล้ว ลุงพัฒน์ขู่อาฆาตแค้นหนูดาวด้วย น่ากลั๊วน่ากลัว งั้นหนูดาวต้องรีบหนีก่อนแล้วนะคะ ไม่งั้นลุงพัฒน์หลุดมาได้ ต้องบีบคอหนูดาวตายแน่ๆ เลย” เธอร้องขึ้นก่อนจะรีบวิ่งหนีออกไปจากกระท่อมริมน้ำตกของเขา
“ไอ้เด็กแสบ ไอ้เด็กบ้า ปล่อยฉันไปเดี๋ยวนี้นะ อย่าให้ฉันหลุดไปได้ เธอโดนดีแน่ๆ” พัฒน์ตะโกนลั่น สบถยาวเหยียด ในขนาดที่ได้ยินเสียงหัวเราะคิกคักของทัดดาว เด็กสาวที่ชอบประจบประแจงของคุณยายเขาเหลือเกิน
พัฒน์โวยวายเสียงดังจนได้ยินเสียงวิ่งของใครคนหนึ่งเข้ามาในกระท่อม
“เฮ้ย! เจ้านาย” ยอดอุทานตาโตอ้าปากค้าง
“แกร้องทำส้นตีนอะไรวะ รีบมาปล่อยฉันสิวะ”
“เจ้านายทำไมต้องแก้ผ้าโชว์ด้วยครับ นี่ถ้าไม่ใช่ผมจะทำยังไง” ยอดรีบแก้มัดให้เจ้านาย พัฒน์จึงรีบกระชากผ้าปิดตาออก
“จะทำยังไง ก็ต้องร้องโอ้โหว่าฉันใหญ่ไง”
“กรี๊ดดดด!!!” เสียงสาวๆ คนงานที่มาเล่นน้ำที่น้ำตกได้ยินเสียงพูดคุยเลยเดินมาดู ก่อนจะกรีดร้องออกมาสุดเสียง
“เฮ้ย! ไอ้ยอดแกหยิบกางเกงมาให้ฉันใส่เลย แกเห็นไหม เห็นไหม” พัฒน์ตะโกนใส่ลูกน้อง
“เห็นครับ เห็นเต็มๆ เลยว่าสาวๆ กรี๊ด”
“ใช่ กรี๊ดตกใจในความใหญ่โตของฉัน เดี๋ยวคงลือกันไปทั่วไร่ว่าของฉันใหญ่”
ได้ยินแบบนั้นยอดก็แทบที่จะเข่าทรุด นึกว่าเจ้านายจะพูดประมาณว่า แกเห็นไหม สาวๆ เห็นฉันโป๊แล้ว คงเอาไปพูดเสียๆ หายๆ ฉันอาย
“จะ... เจ้านายครับ เจ้านายไม่อายเหรอครับ”
“อายอะไรวะ”
“ก็เจ้านายโป๊ไม่อายเหรอครับ”
“อายอะไร” คนพูดรีบสวมกางเกง อายแต่ต้องทำเป็นบอกว่าไม่อาย เป็นการกลบเกลื่อนความรู้สึกที่ดีที่สุด อย่าให้ลูกน้องที่สนิทกับเขารู้เชียว ไม่อย่างนั้นโดนล้อยันลูกบวช
“ไม่อายก็ไม่อายครับ แล้วทำไมเจ้านายถึงโดนมัดและถูกจับแก้ผ้าแบบนี้ล่ะครับ”
“หลานรักของคุณยายไง แกล้งฉัน”
“ใครเหรอครับ อ้อ... คุณหนูทัดดาวน่ะเหรอครับ”
“จะใครเสียอีกล่ะ”
“ฮ่าๆๆ” ยอดหัวเราะจนท้องแข็ง
“แกหัวเราะทำส้นตีนอะไร”
“โทษทีครับ คือผมอดที่จะหัวเราะไม่ได้น่ะครับ ตั้งแต่จำความได้ ผมไม่เคยเห็นมีใครกล้าหือกับเจ้านายมาก่อนเลยครับ คุณหนูทัดดาวนี่แน่มากๆ เลยนะครับ”
“สรุปแกเป็นคนของใคร ของฉันหรือของยายเด็กแสบนั่น” พัฒน์เท้าสะเอวตำหนิลูกน้อง
“ก็ต้องเป็นคนของเจ้านายน่ะสิครับ” ยอดรีบพูดเอาใจ
“อย่าให้ฉันรู้นะว่าแกหลงนม”
“ผมก็ชอบดื่มนมจากเต้านะครับ โอ๊ย! เจ้านายตบกะโหลกผมทำไมครับ”
“ไอ้บ้ากาม”
“ทำยังกับตัวเองไม่บ้ากามงั้นแหละ มองนมเด็กตาเป็นมัน” ยอดบ่นอุบเบาๆ ลูบหัวไปมาป้อยๆ เพราะเติบโตเป็นเพื่อนเล่นกับเจ้านายมาตั้งแต่เด็ก เขาเลยกล้าพูดแบบนี้ได้
“แกนินทาอะไรฉัน”
“ผมเปล่า”
“อย่าให้ฉันรู้ แค่คิดในใจฉันก็รู้”
“งั้นผมนินทาว่าไงครับ โอ๊ย! เจ้านายตีหัวผมทำไม”
“ก็แกสารภาพว่าแกนินทาฉัน”
“เอ่อ... ขอโทษครับ” คนพูดลูบท้ายทอยไปมาเมื่อเผลอสารภาพมันออกไป
“พาฉันกลับบ้าน ฉันจะกลับไปจัดการแก้แค้นยายตัวแสบให้สาสม”
“เจ้านายจะทำอะไรคุณหนูทัดดาวเหรอครับ”
“แกล้งฉันแบบนี้ แกจะให้ฉันทำยังไงดี”
“ปล้ำเลยดีไหมครับ โอ๊ย! ตบหัวผมทำไมอีกนี่”
“แม่งโคตรเจ๋ง เดี๋ยวฉันจะจัดหนักจัดเต็มให้ร้องครางทั้งคืนเลย คอยดูไปเถอะ”
“แล้วคุณหนูทัดดาวเห็นเจ้านายแก้ผ้าแบบนี้ก็รู้แล้วสิครับ”
“รู้อะไรของแก”
“ว่าเจ้านายใหญ่คับไร่”
“แกไม่ต้องตอกย้ำก็ได้ ฉันรู้ตั้งแต่ลืมตาดูโลกแล้ว” คนพูดเดินปึงปังออกจากกระท่อมไป ในขณะที่ยอดเกาหัวไปมา
เขาแค่พูดเล่น นี่คิดเป็นตุเป็นตะขนาดนั้นเชียวเหรอ!!!
“แกจะกลับไหม ยืนทำซากอะไรอยู่”
“กลับครับ” ยอดรีบวิ่งหน้าตั้ง ตามเจ้านายออกไป พอไปถึงบ้านพัฒน์ก็เดินใบหน้าขึงขังขึ้นไปบนบ้านเรือนไทยหลังใหญ่
“ตาพัฒน์กลับมาแล้ว วันนี้ยายหนูดาวทำกับข้าวเอาไว้เยอะแยะเลย อายุเท่านี้แต่เก่งงานบ้านงานเรือนนัก ดูสิอาหารเต็มโต๊ะเชียว เรารีบไปอาบน้ำอาบท่าแล้วมากินข้าวพร้อมยายกับยายหนูดาวกันจ้ะ” คุณยายรีบดันแผ่นหลังของหลานชายคนเดียวไปอาบน้ำด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
พัฒน์เห็นว่าคุณยายกำลังอารมณ์ดีเลยไม่อยากพูดเรื่องที่อาจจะทำให้หงุดหงิดหรือชวนทะเลาะกับยายตัวแสบ ในขณะที่ตัวต้นเหตุยิ้มหวานให้เขา ก่อนจะหันไปยิ้มประจบประแจงคุณยายของเขา
“ครับคุณยาย” เขาบอกตัวเองว่ายังไม่มีโอกาส จึงเดินไปอาบน้ำอาบท่า แต่คืนนี้แหละ!!! เขาจะจับยายตัวแสบสำเร็จโทษทำเมียเสียให้เข็ด
หน็อย... เล่นกับใครไม่เล่น มาเล่นกับคนอย่างเขา กล้าแหย่หนวดเสือ เดี๋ยวจะโดนดีไม่รู้ตัว
“มาจ้ะตาพัฒน์ มาชิมฝีมือยายหนูดาว เห็นอายุเท่านี้ ทำกับข้าวอร่อยเสียจริง มาแรกๆ ไม่ยอมแสดงฝีมือ พอแสดงฝีมือ ยายกินแล้วถึงกับต้องร้องโอ้โหเลยทีเดียวเชียว”
“จริงเหรอครับ คุณยายพูดเวอร์ไปหรือเปล่าครับ” เขามองอย่างไม่เชื่อถือ แม้อาหารตรงหน้าจะหอมกรุ่นยั่วยวนใจเพียงใด แถมหน้าตายังน่ารับประทานอีก
“เราก็ลองชิมดูสิ ยายหนูดาวตักอาหารให้ลุงเขาสิลูก” คุณยายรีบบุ้ยใบ้ให้ทัดดาวตักอาหารให้พัฒน์
“นี่คะลุงพัฒน์ ของโปรดของลุงพัฒน์” เธอตักอาหารให้เขาอย่างเอาใจ พลางยิ้มหวานให้เขาด้วย
“รู้ได้ไงว่าของโปรดของฉัน”
“คุณยายทวดบอกค่ะ”
“ดูสิยายหนูดาวตักอาหารให้ทำหน้าบึ้งใส่เด็กมันอีก เรานี่ยังไง ยิ่งแก่ยิ่งอารมณ์แปรปรวน” คุณยายว่าให้ ทำเอาพัฒน์แทบสำลัก ในขณะที่ทัดดาวแอบขำ เขาเลยหันไปทำหน้าดุใส่ เธอเลยก้มหน้าก้มตารับประทานอาหารอย่างเจียมเนื้อเจียมตัวเหมือนเดิม
“อร่อยไหมล่ะ” คุณยายเอ่ยถาม ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เมื่อเห็นหลานชายไม่ค่อยชอบทัดดาวแต่ก็แอบชอบฝีมือการทำอาหาร ไม่รู้จะอคติอะไรกันนักกันหนา
“ก็... รสชาติงั้นๆ แหละครับ” คนตอบชะงักไปนิดหนึ่ง ใครจะกล้ายอมรับละว่าอร่อยเพียงใด เดี๋ยวยายเด็กนั่นก็ได้ใจอีก
“เรานี่มีปัญหาเรื่องต่อมรับรสหรือเปล่า อาหารอร่อยจะตายไป” คุณยายส่ายหน้าไปมา
“คุณยายก็ชมเวอร์ไปครับ” คนพูดกินอย่างเอร็ดอร่อย เติมถึงสองจานเพราะกินแล้วหยุดไม่อยู่จริงๆ
“รสชาติงั้นๆ เรากินเขาสองจานพูนๆ เชียวนะ นี่ถ้ารสชาติอร่อยเริ่ด ไม่กินข้าวหมดหม้อรึ” พอได้ยินแบบนั้น พัฒน์ก็เพิ่งรู้ตัวว่าเขาเผลอกินอาหารเยอะกว่าปกติ
“ผมอิ่มแล้วครับ ที่เผลอกินเยอะก็ไม่ใช่เพราะอร่อยอะไรหรอกครับ แต่เพราะผมทำงานในไร่เหนื่อยต่างหากละครับ”
“อ้อ... เหรอ โอเค ยายจะเชื่อแล้วกันนะ” เมื่อโดนรู้ทันพัฒน์เลยรีบยกน้ำขึ้นดื่มในทันที
“เดี๋ยวหนูช่วยพี่แจ่มเก็บจานชามไปล้างนะคะ”
“ไม่ต้องหรอก เราน่ะทำกับข้าวตลอดเย็นแล้ว”
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ คุณพ่อกับคุณแม่สอนให้มีน้ำใจกับคนอื่นค่ะ งานบ้านเล็กน้อยแบบนี้ช่วยกันทำจะได้เสร็จเร็วๆ ค่ะ” เพราะบ้านของคุณยายนั้นไม่ได้มีสาวใช้มากมายล้อมหน้าล้อมหลัง สองยายหลานแม้จะร่ำรวยก็อยู่กันแบบสมถะมากกว่าจะใช้จ่ายฟุ่มเฟือย
“ยายหนูดาวนี่มีน้ำใจจริงๆ เราว่าไหม” คุณยายหันไปคุยกับหลานชาย
“อยากเอาหน้ามากกว่าครับ” คนพูดที่ย้ายตัวเองไปนั่งพักผ่อนที่ห้องนั่งเล่นกับคุณยายเอ่ยขึ้น
“เรานี่ยังไงอคติอะไรกับยายหนูดาวนัก เด็กมันน่าสงสาร พ่อแม่ตายหมด ตายายก็ไม่อยู่แล้ว เขามาพึ่งใบบุญเรา เราก็ควรต้องเอ็นดูไม่ใช่รึ เด็กมันหนีร้อนมาพึ่งเย็นนะพัฒน์”
- Writer
