รถคันเรียบหรูแล่นออกมายังท้องถนนสักพักใหญ่โดยตลอดทางไม่มีการสนทนาใด ๆ ภายในรถที่ไร้เสียงเพลงขับกล่อมถูกความเงียบเข้าปกคลุมจนเกือบจะกลายเป็นความวังเวงกระทั่งสายตาคู่สวยหันไปเห็นการค้าขายข้างทางถึงยอมเปิดปากพูด
“ช่วยจอดตรงนี้ให้ฉันหน่อยสิ” นีรชาหันไปบอกพลขับส่วนตัวระคนตื่นเต้น เวลาร่วมเดือนเห็นจะได้แล้วที่แม่นักเขียนหลงมิติไม่ได้เห็นชีวิตแสนธรรมดาเหล่านี้
“จอดทำไม” เนื่องจากเป็นช่วงเวลาเลิกงานทั้งยังเป็นย่านชุมชนริมถนนทั้งสองฟากฝั่งจึงหนาแน่นไปด้วยรถราและผู้คนที่มาจับจ่ายใช้สอยรวมถึงบรรดาพ่อค้าแม่ขายกับข้าวสำเร็จรูปตลอดจนของทานเล่นเต็มไปหมด พายุเลยสงสัยว่าดาราดังอย่างพราวดาวจะให้เขาจอดรถตรงนี้ทำไมกัน
“บอกให้จอดก็จอดเถอะน่า” สุ้มเสียงค่อนไปทางคำสั่งกับทำท่าเหมือนอยากไปใจจะขาดพลขับจำเป็นจึงตีไฟเลี้ยวกะทันหันก่อนจะหักพวงมาลัยรถเข้าไปจอดริมถนนเพราะไม่อยากขัดใจ
“เดี๋ยวฉันมานะนายรออยู่นี่แหละแ
