“ฉันไม่ใช่…” เมื่อรู้ตัวว่าเผลอหลุดปากในสิ่งที่ไม่ควรพูดแม้นักเขียนก็ถึงกับใบ้รับประทาน
“ไม่ใช่อะไร” มีบางอย่างที่ทำให้พายุเกิดความคืบแคลงสงสัย หลายครั้งที่เขารู้สึกว่าพราวดาวดูเปลี่ยนไปจากเดิม
"ว่าไงเธอไม่ใช่อะไร" สายตาคมจ้องอย่างคาดคั้นในขณะที่นีรชาไม่ต่างจากคนที่วิ่งเข้าหาทางตันของกำแพงสูงชัน อะไรกัน เธอกำลังจะถูกพายุรู้ความจริงเข้าแล้วเหรอ!
ราวกับโชคเข้าข้างเมื่อคนหลุดมาจากอีกมิติถึงทางตันพระเอกนิยายของเธอก็เปิดประตูเข้ามาช่วยชีวิตโดยมีหญิงสาวร่างเล็กหน้าตาสะสวยคนหนึ่งตามมาด้วย
“เห็นคนของฉันบอกว่าให้นายมาท่องบทในนี้ฉันเลยเข้ามาดูเผื่อมีอะไรให้ช่วย” อยากจะคิดแบบนั้นแต่เท่าที่สายตาแหลมคมมองเข้ามาภายในห้องเหมือนจะไม่ใช่อย่างนั้นน่ะสิ
“ไม่ต้องถึงมือเจ้าของบริษัทอย่างนายหรอกเรื่องพวกนี้ฉันขอให้พราวช่วยแล้วและพราวก็ช่วยฉันได้เยอะด้วย” แม้ว่าเหนือเมฆรู้เรื่องแกล้งเป็นแฟนกันของทั้งคู่แต่
