“อาเหมย เจ็บตรงไหนไหมลูก หลานได้รับบาดเจ็บตรงไหนไหม บอกป้ามาเร็ว” ป้าหลี่พยายามลุกจากเตียงเพื่อมาดูอาการของหลี่ซีเหมยเช่นกัน ทั้งสองสบตากันกันครู่หนึ่งก่อนหลี่ซีเหมยจะรีบบอกป้าของตนเอง
“ฉันไม่ได้บาดเจ็บ ป้าต่างหากที่โดนยิง ป้าหลับไปสี่ห้าวันเลยค่ะ” หลี่ซีเหมยรู้สึกอบอุ่นหัวใจ เพราะสิ่งแรกที่ป้าพูดออกมาไม่ใช่การเป็นห่วงตัวเอง และไม่ใช่การบ่นว่าเจ็บปวดตรงส่วนใด แต่กลายเป็นว่าประโยคแรกที่พูดออกมาคือเป็นห่วงหลานสาว
“แต่ป้าเห็น…” ป้าหลี่มั่นใจว่าไม่ได้มองผิดไป เธอเห็นหลี่ซีเหมยวิ่งฝ่าดงกระสุนเข้ามา และนั่นคือภาพสุดท้ายที่จำได้ก่อนจะได้รับบาดเจ็บจนสติไม่อยู่กับตัว
“อาเหมย หลานไม่เจ็บก็ดีแล้ว” พูดแล้วหญิงวัยกลางคนก็ขมวดคิ้วขึ้นมา เนื่องจากเริ่มรู้สึกเจ็บตามร่างกายแล้ว หลี่ซีเหมยสังเกตเห็นสีหน้าก็เป็นห่วง
“เจ็บไหมคะ จริงด้วยสิ ฉันต้องเรียกหมอก่อน ป้ารอก่อนนะ” ว่าแล้วก็เดินออกไปหน้าห้องเพื่อเร
