เช้าวันต่อมา...
หลี่ซีเหมยรับรู้ว่ามีสายตาคู่หนึ่งแอบมองตนเองอยู่ห่าง ๆ ตลอดเวลา หญิงสาวรู้ได้ทันทีว่านายท่านซ่งยังคงสงสัยในตนเอง ซึ่งทำให้เธออยากออกจากที่นี่เร็วขึ้นไปอีก เพราะแม้ชายหนุ่มจะปล่อยเธอมาแต่ให้คนคอยจับตามองอย่างนี้ มันไม่ต่างอะไรกับนักโทษเลย อีกอย่างทำให้การทำอะไรไม่สะดวกเอาเสียเลย และคงไม่สามารถไปตลาดมืดได้บ่อย ๆ อีกแล้ว
หลังจากมื้ออาหารจบลง หลี่หงเรียกให้หลานสาวมาคุยเป็นการส่วนตัวในห้องนอนของเธอเอง
“อาเหมย ป้าอยากให้หลานรีบออกไปเตรียมตัวเรียนเพื่อสอบเข้ามหาวิทยาลัย ตอนนี้ป้ามีเงินมากพอแล้ว สามารถหาเช่าบ้านที่มีลานเล็ก ๆ ให้หลานอาศัยอยู่ได้” ว่าแล้วหลี่หงก็ยื่นถุงเงินให้หลี่ซีเหมย เงินในถุงหนาเป็นปึกบ่งบอกว่ามีจำนวนไม่น้อย
“นายท่าน…จะไม่ว่าอะไรหรือคะป้า” หลี่ซีเหมยกลัวว่าอีกฝ่ายจะยังไม่ยอมปล่อยเธอไป ไม่รู้ว่าเขาสงสัยอะไรนักหนา แต่หากความสงสัยนั้นยังไม่ถูกแก้ไขอีกฝ่ายคง
