Chapter.19
พิมรภาตื่นขึ้นมาในตอนสาย เธอยืนมองพ่อครัวที่กำลังทำเบรกฟาสต์กลิ่นหอมฉุยน่าทาน
ทั้งอาหารและพ่อครัว..
ที่เธอเผลอคิดทะลึ่งแบบนั้นก็เพราะคนตัวโตเล่นใส่แค่บ๊อกเซอร์ตัวเดียวเดินรอบบ้าน จึงอดที่จะแอบอ่านกินเขาไม่ได้
กล้ามแขนเป็นมัด ซิกแพ็กเป็นลอนๆเอวสอบที่น่าจับ แล้ว ...มองต่ำลงมาใต้สะดือตรงขอบกางเกง
“อึ้ม..”
“จะกินผัว หรือจะกินข้าวฮื้ม?”
“ปะ เปล่าสะหน่อย แค่ไม่ค่อย รู้สึกขัดตาว่าทำไมไม่ใส่เสื้อผ้า” เธอหน้าแดงแล้วแสร้งดุ
ราฟาเอลขำในความหน้าแดงแต่โกหกไม่เก่งแบบพิมรภา เธอน่ารักอะไรอย่างนี้
พิมรภารู้สึกได้ถึงความสุข นับว่าเป็นช่วงเวลาแห่งความสุขที่เธอจะทำให้ดีที่สุด วันข้างหน้าไม่อาจล่วงรู้ ให้เวลาเป็นเครื่องพิสูจน์แล้วกัน...
“เบื่อมั้ย? ที่อยู่กับผมสองคนแบบนี้ไม่ได้ทำอะไรเลยนอกจาก..”
“คนบ้า” เธอค้อนขวับ
“ฮ่า ๆ ทำไมผมไม่รู้สึกเบื่อนะ”
“ชิ ขี้เกียจล่ะไม่ว่า” พิมรภาที่กำลังบ่
