ภรรยาที่คุณอาไม่รัก

จูบลงโทษ

"คุณอาธนิน...."

มินดาเผลอเอ่ยชื่ออาธนินออกมาเบาๆไม่ได้ตกใจแต่อย่างใด แต่แปลกใจมากกว่าที่เขามายืนอยู่ตรงนี้

"กลับบ้านกันมินดา!"

อาธนินออกคำสั่งมินดาซ้ำอีกครั้ง ตอนนี้สีหน้าของเขาเริ่มแสดงออกมาอย่างชัดเจนว่าไม่พอใจสายตาคมปราบคู่นั้นจ้องเธอเขม็ง

"เดี๋ยวมินดากลับเองก็ได้ค่ะ"

"อาบอกให้กลับเดี๋ยวนี้!"

"เอ๊ะ!คุณ...มินดาบอกว่ากลับเองคุณจะบังคับทำไมครับ"

หมอธันวาโพล่งออกมาอย่างหมดความอดทนที่ธนินมาขึ้นเสียงใส่กับมินดา

"คุณเป็นใคร?"

"เอ่อ..คุณหมอธันวาเป็นรุ่นพี่ของมินดาเองค่ะ..งั้นพี่ธันวามินดาว่ามินดากลับก่อนดีกว่านะคะ"

เมื่อเห็นว่าเรื่องกำลังจะไปกันใหญ่มินดาเลยตัดสินใจกลับกับอาธนินผู้เป็นสามีป้ายแดงของเธอทันที

"ครับน้องมินดา..ถ้ามีอะไรก็รีบโทรหาพี่ทันทีเลยนะ.."มินดาพยักหน้ารับ

"ไปกันค่ะคุณอา"

ธนินยังคงจับจ้องไปที่ธันวานิ่งอย่างรู้ทันทีว่าหมอธันวาคนนี้คิดอย่างไรกับมินดาภรรยาในนามของตน

เมื่อขึ้นมาบนรถทุกอย่างดูอึดอัดไปหมดความเงียบกริบเข้ามาแทนที่ มินดารู้สึกว่าอยากจะหายตัวไปจากตรงนี้เสียเหลือเกิน

"ทำไมไม่อยู่บ้าน..ชั้นออกมาหาลูกค้าแป๊บเดียวเธอก็ออกมาหาผู้ชายแล้วเหรอมินดา?"

น้ำเสียงที่กล่าวหาออกมาของอาธนินยังคงแฝงแววความเยาะหยันดูถูกเธออยู่ตลอดเวลา

"มินดาแค่ออกมาซื้อของและก็เจอพี่ธันวาเองนะคะ"

"มันบังเอิญขนาดนั้นเลยเหรอ นี่ถ้าชั้นไม่มาเจอคงจะไปถึงไหนต่อไหนกันแล้วสินะ"

"แล้วแต่คุณอาจะคิดเถอะค่ะ ยังไงซะคุณอาก็ไม่ฟังมินดาอยู่แล้ว"

มินดาพูดเสร็จก็เบนสายตาไปมองนอกหน้าต่างของรถด้วยความอ่อนอกอ่อนใจ กลับบ้านไปก็เจอผู้เป็นบิดาไล่กลับมา มาเจอผู้เป็นสามีก็ถูกกล่าวหาแต่เรื่องเสียๆหายๆพอเจอเพื่อนที่พอจะคุยกันด้วยได้สักหน่อยก็โดนปรักปรำว่ามีอะไรกับเขามินดาอยากจะหายไปจากโลกนี้เสียแต่ตอนนี้เลยยิ่งดี

ความเงียบผ่านไปสักพักอาธนินก็ขับรถมาถึงบ้าน ทันทีที่รถจอดมินดารีบพุ่งตัวออกมาอย่างเร็ว พร้อมกับเดินขึ้นห้องนอนไปทันทีตอนนี้เธออยากจะร้องไห้เต็มทีแล้วเพราะสะกดกลั้นมาตลอดทางกับคำพูดของอาธนิน

"เดี๋ยว...มินดา!"

ธนินวิ่งตามร่างบางมาติดๆ เพราะเมื่อสักครู่ในรถยังคุยกันไม่รู้เรื่องเขาไม่อยากทะเลาะกับเธอตอนขับรถ

พลั่ก!

ธนินเปิดประตูเข้ามาทันทีโดยที่ไม่เคาะ เห็นมินดากำลังนั่งร้องไห้อยู่บนเตียง

"เสียใจที่ไม่ได้ไปกับชู้รักเหรอมินดา?"

"ไม่ใช่ชู้ค่ะ...และอีกอย่างมินดากับอาธนินก็ไม่ได้เป็นสามีภรรยากันจริงๆ อย่าเรียกว่าชู้เลยค่ะเราไม่ได้เป็นอะไรกันทั้งนั้น"

"อย่างน้อยเธอก็ควรให้เกียรติครอบครัวชั้นในฐานะสะไภ้ของบ้านด้วยไม่ใช่สำส่อนไปทั่ว..ออ..ถ้าอยากเป็นเมียชั้นจริงๆก็แค่บอกกันตรงๆไม่ต้องไปหากินนอกบ้านหรอก!"

เปรียะ!

มินดาลุกขึ้นมาง้างมือตบลงไปบนหน้าหล่อของอาธนินทันทีจนหน้าหงายไปตามแรงตบอย่างหมดความอดทน ธนินโกรธจนหน้าแดงก่ำเพราะไม่เคยมีใครกล้ามาตบเขาแบบนี้

"เธอกล้ามากนะมินดา..ได้..ชั้นจะทำหน้าที่เป็นผัวให้เธอเดี๋ยวนี้!"

ธนินผลักร่างของมินดาลงไปบนเตียงนอนก่อนตามลงไปทาบทับบนร่างบางด้วยอารมณ์โกรธจนถึงขีดสุด มือทั้งสองข้างของมินดาถูกตรึงเอาไว้เธอดิ้นไปมาอย่างสุดกำลังแต่ไม่อาจต้านทานแรงของอาธนินได้

"ปล่อยนะ..ปล่อยมินดา.."

ปากหยักหนานั้นทาบทับลงมาปิดปากมินดาทันทีที่อ้าปาก จูบรุนแรงลงทันฑ์บดขยี้ลงมาอย่างดุเดือด ลิ้นเรียวเปียกชุ่มนั้นพยายามเข้ามาพัวพันกับลิ้นเล็กของมินดามินดาชะงักงันไปชั่วขณะเมื่อโดนจูบดุดันของอาธนินเข้าไป

มินดาหลับตาพริ้มหยุดดิ้นโดยอัตโนมัติพร้อมๆกับที่ยังโดนริมฝีปากของธนินลุกล้ำอยู่ความรุนแรงเมื่อสักครู่เริ่มแปรเปลี่ยนเป็นความหวาบหวานเมื่อธนินเปลี่ยนจากความรุนแรงเป็นจูบที่อ่อนหวาน มินดาเริ่มตอบรับจูบของอาธนินด้วยหัวใจที่สั่นรัวไม่รู้ว่าความรู้สึกเหล่านี้เรียกว่าอะไรรู้แต่เพียงว่าใจมันดื้อดึงอยากจะให้เขาจูบอีก

ธนินถอนจูบออกมามองสบตาไปบนใบหน้างามที่ตอนนี้มองเขาด้วยสายตาแห่งความปรารถนาสติของมินดาถูกทำลายเมื่อถูกธนินปลุกอารมณ์แห่งความปรารถนาขึ้นมา ธนินยิ้มออกมาเมื่อรู้ว่าเธอต้องการอะไร เขาก้มจูบซุกไซ้ทุกไปที่ซอกคอขาวนวลเนียนหอมกรุ่น มือข้างหนึ่งก็เริ่มถอดกางเกงของตัวเองออกไป พร้อมๆกับถอดเสื้อและปลดตะขอกางเกงของมินดารูดลงไปกองรวมอยู่บนพื้นด้วยกัน

ตอนนี้บนเรือนร่างของทั้งคู่นั้นคงเหลือแต่ชุดชั้นใน มินดาได้สติกลับขึ้นมาอีกครั้งเมื่อถูกมือหนาของอาธนินทำท่าจะรุกล้ำเข้าไปตรงส่วนที่เป็นจุดสงวนของเธอ

"คุณอา.."

มินดาลุกขึ้นมาดึงผ้าห่มมาปิดเรือนร่างที่ตอนนี้เกือบจะเปลือยเปล่า100%จากการโดนถอดเสื้อผ้าออกไปแบบไม่ทันรู้ตัว

"นอนลง.."

"ไม่ค่ะ...มินดายังไม่พร้อม"

"แต่ชั้นพร้อม..นอนลง"

ธนินไม่ฟังเสียงมินดาอีกต่อไปเพราะอารมณ์ของเขาตอนนี้เอาช้างมาฉุดก็หยุดไม่ได้แล้ว เขาดึงผ้าห่มที่มินดาเอามาคลุมร่างไว้ออกไปพร้อมๆกับดึงบราเซียตัวสีครีมออกจากการห่อหุ้มเต้าทรวงออกเช่นกัน ธนินจ้องมองเต้าทรวงที่ไร้พันธนาการด้วยสายตาวาววับ ร่างบางเริ่มดิ้นขลุกขลักอีกครั้งเมื่อมือหนานั้นเข้ามากอบกุมบีบขยำและงับลงมาตรงยอดปทุม