เธอเดินกะเผลกออกมาจากห้องน้ำในเสื้อคลุมสีดำตัวเดิมหลังจากอาบน้ำเสร็จ ส่วนมาร์ลิกซ์ไม่ได้อยู่ที่นี่ เธอถือโอกาสที่เขาไม่อยู่เดินสำรวจห้องนอน โดยมีผ้าม่านสีดำบดบังแสงแดดจากข้างนอกเพื่อไม่ให้ส่องเข้ามาภายในได้ และมันอดทำให้เธอนึกถึงแวมไพร์ไม่ได้ เพราะว่าแวมไพร์กลัวแสงแดด
“คุณมาร์ลิกซ์ตอนเด็กเหรอเนี่ย…” ปากเล็กพึมพำคนเดียว หลังจากหยิบกรอบรูปที่วางอยู่มุมหนึ่ง ซึ่งเป็นรูปเด็กผู้ชายในชุดโรงเรียนนานาชาติยืนทำท่าเก๊กหล่ออยู่ขึ้นมาดู เขามีรังสีความอันตรายฉายออกมาตั้งเด็กเลยเหรอเนี่ย เพราะขนาดเธอดูรูปเขาตอนเด็กๆ ยังรู้สึกเลยว่าเขาดูน่ากลัวไม่ต่างจากปัจจุบัน
“แต่ว่าตอนเด็กดูเป็นคนดีมากกว่าตอนนี้เยอะ
“กำลังนินทาฉันอยู่เหรอ”
เฮือก! เธอสะดุ้งเฮือก เมื่อเสียงเข้มของมาร์ลิกซ์ดังขึ้นมาจากข้างหลัง รีบวางกรอบรูปเขาตอนเด็กลงที่เดิมและหมุนตัวกลับไปหาเขาพร้อมยิ้มแห้งให้
“มาเงียบๆ ไม่ให้ซุ่มให้เสียงเลยน
