หนูมุกยืนนิ่งอยู่ที่เดิมโดยที่สายตามองตามแผ่นหลังของอลันที่ยินยอมและเดินเข้างานไปก่อน
“เดธ กาย รอมุกแป็บนะคะ...ขอเวลาหายใจหายคอให้ทั่วท้องก่อน” เดธ กับ กาย ยิ้มออกมากับคำพูดของหนูมุก เพราะหญิงสาวตรงหน้าเกินคาดจริงๆ ตอนเหตุการณ์ที่ถูกวายร้ายตามล่าไม่เห็นว่าตอนนั้นเธอจะกลัวหรือดูตื่นๆแบบนี้เลย เธอทำยังกับว่างานเลี้ยงข้างในเป็นแดนประหารยังไงยังงั้นเลย
หนูมุกที่แยกตัวมาเข้าห้องน้ำ เธอยืนมองเงาสะท้อนของตัวเองพร้อมหายใจเข้าออกยาวๆ อย่างต้องการเรียกกำลังใจ โดยที่มีสายตาคู่หนึ่งกำลังมองเธออย่างเหยียดๆ คิ้วเล็กขมวดเข้าหากันเมื่อเธอเริ่มรู้สึกว่าไม่ได้อยู่คนเดียว
“คุณ!...” หนูมุกเอ่ยออกมาเพราะเธอจำหญิงสาวร่างสูงเพรียวบ่งบอกถึงอาชีพว่าเธอเป็นนางแบบ แต่ที่เธอจำได้ไม่ใช่ว่าเธอเห็นนางแบบคนนี้ตามหน้า นิตยาสาร แต่เธอจำได้เป็นอย่างดีเพียงแค่ได้เจอกันแค่สองครั้งเท่านั้น ครั้งแรกเมื่อสามปีก่อนที่เธอสา
