หวานพลอยรัก

ตอนที่ 2

“ไม่เอาค่ะ อยู่ใกล้กันแค่นี้ เขาไม่เรียกว่าไปหาประสบการณ์ชีวิตหรอก” พลอยชมพูส่ายหน้ากับอกมารดา สูดน้ำมูกเบาๆ

“งั้นก็ไปช่วยงานพี่เพลิงที่ไร่ภูอิงฟ้า”

แม่กระแตเสนออีกหนึ่งทางเลือกให้ แม้ไร่ภูอิงฟ้าจะอยู่ไกล แต่ที่นั่นท่านมั่นใจล้านเปอร์เซ็นต์เลยว่า จะไม่มีอันตรายใดๆมาแผ้วพานลูกสาวท่านได้แน่นอน

“ที่นั่นยิ่งแล้วใหญ่ ใครๆก็คงไม่ให้ติ๊บหยิบจับอะไรหรอกค่ะ”

พลอยชมพูว่าอย่างรู้ทัน ไร่ภูอิงฟ้าเรียกว่าเป็นสถานที่รวมญาติของเธอเลยก็ว่าได้ ทั้งอาพราวผู้เป็นน้องสาวแท้ๆของพ่อ ลุงนนท์สามีอาพราวซึ่งเป็นผู้อุปการะแม่กระแตมาตั้งแต่เล็กก่อนจะมาแต่งงานกับพ่อเพชร แล้วไหนจะพี่เพลิงลูกชายอาพราวกับลุงนนท์ผู้ที่ขึ้นชื่อเรื่องหวงน้อง กับยายน้ำฝนภรรยาพี่เพลิงที่เป็นน้องสาวบุญธรรมของเธออีก รายสุดท้ายนี่ปกติตอนอยู่บ้านด้วยกันก็ชอบแย่งงานเธอทำทุกอย่าง แทบจะไม่ให้เธอหยิบจับอะไร น้ำฝนทำอย่างกับเธอเป็นน้องสาวคนเล็กสุดของบ้านด้วยซ้ำ แล้วจะให้เธอไปอยู่ทำงานที่นั่น เธอคงได้เป็นง่อยพอดี

“โน่นก็ไม่ได้ นี่ก็ไม่เอา ทำตัวเป็นเด็กมีปัญหานะเรา” เพชรนิลว่าอย่างเหนื่อยหน่าย ตาคมดุมองน้องอย่างตำหนิ

“พี่ต่ายก็หาให้ติ๊บสิ ติ๊บอยากไปต่างจังหวัด แต่ไม่อยากทำให้ทุกคนไม่สบายใจ ก็เลยไม่รู้ว่าจะไปที่ไหนดี”

พลอยชมพูพูดเสียงขึ้นจมูก เพราะน้ำมูกทำให้เธอหายใจไม่ค่อยสะดวก

“เรานี่น้า! เอาแต่ใจที่สุด ก็ได้ๆ แล้วพี่จะหาให้ แต่บอกไว้ก่อนเลยนะว่าให้ไปทำไม่เกินสิ้นปีนี้นะ ปีหน้าติ๊บต้องกลับมาทำงานที่บริษัทของเรา ห้ามงอแงแบบนี้อีก เข้าใจไหม” พลอยชมพูยิ้มดีใจที่พี่ชายยอมตามใจ หญิงสาวพยักหน้ารับเร็วๆ

เพชรนิลถอนหายใจแรง ในที่สุดเขาก็ต้องยอมน้องอีกตามเคย ครั้นจะปล่อยให้น้องไปหาที่ทำงานเองก็กลัวว่าจะไม่ปลอดภัย จึงจำต้องรับปาก รับหน้าที่หาที่ทำงานให้ยายตัวแสบเอง ทั้งนี้ก็เพื่อความสบายใจของบิดามารดาด้วย เพราะหากเขาเป็นคนเลือกให้น้องสาวแล้ว เขาย่อมเลือกที่ที่ปลอดภัยและไว้ใจได้ที่สุด เพราะเขาเองก็ทั้งรักทั้งห่วงน้องสาวไม่น้อยไปกว่าพวกท่าน

“จะไปเองจริงๆเหรอลูก” แม่กระแตถามด้วยความเป็นห่วง เมื่อลูกสาวยืนยันหนักแน่นว่าจะเดินทางไปทำงานที่ต่างจังหวัดคนเดียว โดยการนั่งรถทัวร์ไป

“ค่ะคุณแม่”

“ให้พี่ต่ายไปส่งดีไหม” พ่อเพชรเสนอ สีหน้าผู้เป็นพ่อหนักใจอยู่ไม่น้อย ทั้งรักทั้งห่วง และไม่เคยคิดจะปล่อยให้ลูกสาวไปลำบากลำบนที่ไหน แต่นี่ก็ดื้อเหลือเกิน

“พี่ต่ายงานยุ่งจะตาย ติ๊บไม่อยากรบกวนค่ะ” พลอยชมพูแย้งบิดา

“แต่...”

“คุณพ่อขา คุณพ่อไม่เชื่อมั่นในลูกสาวคนนี้หรือคะ” น้ำเสียงจริงจัง และแววตาตัดพ้อน้อยๆของลูกทำให้พ่อเพชรถอนหายใจเบาๆ เล่นเอามุกนี้มาอ้าง คนเป็นพ่อก็ต้องยอมไปตามระเบียบ

“รักษาเนื้อรักษาตัวดีๆนะลูก ไปถึงที่นั่นแล้วโทรมาบอกแม่ด้วย” แม่กระแตลูบศีรษะลูกสาวเบาๆ เพราะรู้ว่าดึงดันไปก็ไม่มีประโยชน์ คนดื้อตาใสหากได้ตัดสินใจอะไรแล้ว ต่อให้ฟ้าถล่มดินทลายก็อย่าหวังว่าจะเปลี่ยนใจแม่จอมดื้อได้ แต่ทุกเรื่องที่ลูกทำก็ตั้งอยู่บนพื้นฐานความถูกต้องและไม่ทำให้ใครเดือดร้อน แม้ว่าจะทำให้ทั้งพ่อแม่และพี่ๆเป็นห่วงอยู่หน่อยๆก็ตามเถอะ ทว่าหากถ่วงน้ำหนักดูแล้ว ก็เป็นอย่างที่ลูกบอก เขาโตแล้ว ดูแลรับผิดชอบตัวเองได้แล้ว คนเป็นพ่อเป็นแม่ก็ควรจะเชื่อใจ และมั่นใจในเบ้าหลอมที่ตัวเองหล่อหลอมมาเองกับมือ

“ติ๊บจะโทรรายงานตลอดการเดินทางเลยค่ะ” พลอยชมพูโผกอดมารดาเต็มวงแขน หอมแก้มท่านสองข้าง ก่อนจะผละไปโอบกอดบิดา ซึ่งท่านก็โอบกอดเธอไว้เต็มวงแขนเช่นกัน

“ดูแลตัวเองดีๆนะลูก ถ้าถูกรังแกให้โทรมาบอกพ่อ พ่อจะไปจัดการมันเอง”

พลอยชมพูเงยหน้าขึ้นยิ้มแป้นแล้นให้บิดา เธอรู้ว่าท่านทั้งหวงทั้งห่วง ไม่อยากปล่อยให้เธอไปไหนไกลตา แต่สุดท้ายท่านก็ยอมตามใจลูกสาวคนนี้อยู่ดี

“ถ้าใครจะมารังแก ติ๊บจะขู่มันไปว่า...แกรู้ไหมว่าฉันลูกใคร ฉันลูกพ่อเพชรนะเว้ย!” หญิงสาวพูดจบก็หัวเราะคิกคัก คนเป็นพ่อส่ายหน้ายิ้มๆ แถมเขกมะเหงกหนึ่งที

“โอ๊ย! คุณพ่อใจร้าย” พลอยชมพูลูบหัวป้อยๆ ปากจิ้มลิ้มยื่นน้อยๆ ตาคู่งามช้อนขึ้นมองหน้าบิดางอนๆ

“ถ้าพ่อใจร้ายจริงๆ เราไม่ได้ไปทำงานที่รีสอร์ตบ้าบออะไรนั่นหรอก” พ่อเพชรพูดเสียงเข้ม

“เขาชื่อรีสอร์ตบ้านไร่รักละมุนค่ะ ไม่ใช่รีสอร์ตบ้าบอ ไปเรียกชื่อรีสอร์ตเขาแบบนั้น เดี๋ยวเจ้าของรู้เข้า เขาจะไล่ลูกสาวคุณพ่อกลับตั้งแต่ไปทำงานวันแรกนะคะ”

“ถ้ามันทำแบบนั้น พ่อจะจัดการไปถล่มรีสอร์ตมันเอง”

“โหดไปไหมคะคุณเพชร บอกลูกแบบนั้นได้ยังไงคะ อย่าไปฟังขาโหดชอบใช้กำลังนะลูก ติ๊บไปอยู่บ้านเขา ไปอาศัยเขาอยู่ ต้องอ่อนน้อมถ่อมตน หนักเอาเบาสู้ ทำงานให้สมกับที่เขาวางใจรับเราเข้าไปทำงาน อีกอย่าง อย่าให้เสียชื่อคนที่เขาอุตส่าห์ฝากงานให้ ที่นั่นไม่เหมือนบริษัทเราที่ติ๊บจะแอบอู้หนีเที่ยวได้นะลูก” แม่กระแตบอกสอนลูกสาวด้วยความปรารถนาดี