หวานพลอยรัก

ตอนที่ 6

“จับดีๆ ระวังตก” พบรักคร้านจะเถียงกับคนปากดีแล้ว เพราะตั้งแต่ค่ำมานี่เขาวุ่นวายแต่กับเธอคนเดียวจนไม่เป็นอันต้องทำอะไร

“ว้าย!” พลอยชมพูรีบโน้มตัวไปกอดคนขับแทบไม่ทัน เมื่อคนที่เพิ่งบอกเธอว่าให้จับดีๆขับรถออกตัวอย่างรวดเร็วจนเธอแทบหงายหลัง หญิงสาวเกร็งไปทั้งตัว เธอกลัวตก กลัวเขาจะพารถล้ม เรียวขาเสลาหนีบแนบอยู่กับต้นขาแกร่งทั้งสองข้าง เธอรับรู้ถึงการขยับของกล้ามเนื้อต้นขาในตอนที่เขาเปลี่ยนเกียร์ทุกครั้ง ยิ่งเขาเพิ่มความเร็วมากขึ้นเรื่อยๆ เธอก็กอดกระชับเขาแน่นยิ่งขึ้นเช่นกัน สองร่างแนบชิดจนรู้สึกได้ถึงไออุ่นของกันและกัน ทว่าพลอยชมพูไม่คิดใส่ใจ หญิงสาวแนบแก้มกับแผ่นหลังกว้าง หลับตาปี๋ไม่กล้ามองอะไรทั้งนั้น ในใจก็ได้แต่ภาวนาขอให้กลับถึงรีสอร์ตอย่างปลอดภัย

ใช้เวลาสิบห้านาทีพบรักก็พาคนงานใหม่กลับมาถึงรีสอร์ต ชายหนุ่มถอดหมวกกันน็อกออก แล้วถอนหายใจอย่างหงุดหงิด ก่อนเบี่ยงหน้าไปบอกคนที่ยังคงนั่งกอดเอวเขาไว้แน่น แม้ว่าเขาจะจอดรถและดับเครื่องแล้วก็ตาม

“ลงไปได้แล้ว”

เสียงห้วนติดดุทำให้พลอยชมพูลืมตาขึ้นทีละข้าง คิ้วเรียวขมวดมุ่น เมื่อเห็นภาพวิวทิวทัศน์ชัดเจน ไม่ได้เป็นภาพเคลื่อนไหวเร็วจนตาลายเหมือนตอนที่รถแล่น

“ถึงแล้วเหรอคะ” คนไม่เคยนั่งซ้อนท้ายบิ๊กไบก์ใครมาก่อนในชีวิตถามเสียงสั่นน้อยๆ นี่เธอถึงที่หมายแล้ว ร่างกายยังอยู่ครบสามสิบสอง และวิญญาณยังไม่ได้ออกจากร่างใช่ไหม

“ถึงแล้ว ลงไปได้แล้ว” พบรักย้ำเสียงดุ

พลอยชมพูก้มหน้าเล็กน้อย แล้วทำปากขมุบขมิบล้อเลียนคนเสียงดุ หญิงสาวพาตัวเองลงมาจากรถคันใหญ่อย่างทุลักทุเล เมื่อลงมายืนบนพื้น เธอก็รู้สึกเหมือนแผ่นดินโคลงเคลงไม่เสมอกันยังไงก็ไม่รู้ ตาเริ่มพร่ามัว มองเห็นไม่ชัดเจน ท้องไส้ที่ไม่มีอะไรตกถึงท้องมาตั้งแต่เที่ยงก็เริ่มจะปั่นป่วนแปลกๆ

พบรักป่ายขาลงจากรถ แล้วถือหมวกกันน็อกเดินตรงไปยังประตูบ้านไปโดยไม่สนใจคนที่ยืนทำหน้าตาพะอืดพะอมสักนิด บ้านไม้สองชั้นเป็นที่พักของเขาอยู่คนละโซนกับรีสอร์ต รอบบ้านมีต้นไม้น้อยใหญ่หนาทึบปลูกบดบังตัวบ้านไว้เพื่อความเป็นส่วนตัว

“คุณพบกลับมาแล้วเหรอคะ แล้วไหนล่ะคะคนงานใหม่” ลำดวนสาวใหญ่วัยห้าสิบต้นๆซึ่งเป็นแม่บ้านของรีสอร์ตเดินเร็วเข้ามาหาเจ้านาย หลังจากที่ได้ยินเสียงรถเครื่องมาจอดหน้าบ้าน

“กำลังเดินตามมา ลำดวนพาเธอขึ้นไปห้องพักเลยนะ ผมจะพักผ่อนเลย” พบรักสั่งแล้วเดินไปทางบันไดเพื่อจะขึ้นชั้นบน วันก่อนเขาสั่งให้ลำดวนเตรียมห้องพักให้คนงานใหม่ไว้แล้ว โดยให้เธอพักที่ห้องรับรองแขกชั้นสอง เพราะกวีย้ำนักย้ำหนาว่าต้องดูแลเธอให้ดี ความปลอดภัยต้องมาที่หนึ่ง ใช้งานได้ตามสมควร แต่ห้ามใช้ทำงานหนักหรืองานเสี่ยงอันตราย ห้ามโน่น ห้ามนี่ ห้ามจนเขาไม่แน่ใจว่าเธอจะมาเป็นลูกจ้างหรือเจ้าของรีสอร์ตกันแน่ ครั้นเขาบอกเพื่อนไปว่าจะให้พักที่บ้านพักคนงาน มันก็ทักท้วงว่ามันไม่สะดวกสบาย ไม่เหมาะสมลูกสาวเจ้าของกิจการจิวเวลรี่รายใหญ่ของประเทศ เขาจึงต้องให้แม่คนงานกิตติมศักดิ์ขึ้นมาพักห้องรับรองแขกบนเรือน ตามความต้องการของเพื่อน ค่าแรงก็ต้องจ่าย ที่อยู่ก็ต้องพิเศษกว่าคนอื่น ลูกคุณหนูตัวจริงเสียงจริงแท้ๆเลย เขาจะคอยดูแล้วกันว่าเธอจะทนทำงานได้สักกี่วันเชียว

พบรักเดินขึ้นไปถึงประตูห้องตัวเองแล้ว กำลังจะเปิดประตูเข้าห้องก็ต้องชะงักมือค้างไว้ เมื่อได้ยินเสียงเอะอะโวยวายดังมาจากหน้าบ้าน

“คุณคะ คุณเป็นอะไรคะ” ลำดวนรีบเดินเข้าไปถามไถ่คนงานคนใหม่ของเจ้านาย

“เวียนหัวจังเลยค่ะ ทำไมพื้นมันเอียงแบบนี้คะ” พอลงจากรถได้ พลอยชมพูก็ยังไม่ทันเดินไปไหนเลย เพราะเธอมึนหัวมาก หญิงสาวยืนโงนเงนอยู่อีกครู่เดียวก็นั่งแหมะลงกับพื้น เหงื่อซึมออกมาตามร่างกาย มือบางเย็นเฉียบ วูบโหวงวิงเวียน หายใจติดขัด

“เข้าไปพักข้างในก่อนนะคะ” เพราะเจ้านายบอกไว้แล้วว่า คนงานใหม่เป็นเด็กฝากของคุณกวีซึ่งทุกคนที่นี่ทราบดีว่ากวีคือเพื่อนที่พบรักเกรงใจ เพราะเคยช่วยเหลือตั้งแต่พบรักมาเริ่มธุรกิจและตั้งรกรากที่นี่ ลำดวนจึงเต็มใจช่วยประคองหญิงสาวให้ลุกขึ้นแล้วพาเดินเข้าไปนั่งพักในบ้านก่อน

“เป็นอะไร” พบรักสละเวลาพักผ่อนอันมีค่าของตนเดินกลับลงมาถาม น้ำเสียงของเขาติดรำคาญนิดๆ พอเห็นสภาพคนงานใหม่นั่งพิงพนักเก้าอี้คอพับคออ่อน หน้าซีดขาว และท่าทางไร้เรี่ยวแรง ทำให้เขาอยากจะจับเธอยัดใส่รถแล้วพากลับไปส่งบ้านตอนนี้เลย อ่อนแอป้อแป้แบบนี้จะอยู่ทำงานได้กี่วันเชียว

“เวียนหัวนิดหน่อยค่ะ ติ๊บขอนั่งพักหน่อยนะคะ”

“จะพักก็ขึ้นไปบนห้องโน่น จะมานั่งพักอะไรแถวนี้”

พลอยชมพูเหลือบตาขึ้นมองคนที่ยืนกอดอกค้ำหัวเธออยู่ หญิงสาวไม่พอใจเท่าไรนัก เขาเป็นอะไรนักหนา พูดดีๆไม่เป็นหรือไง ทำไมต้องกระโชกโฮกฮากเสียงดังอย่างกับบ้านอยู่ติดโรงสี