หวานพลอยรัก

ตอนที่ 9

สายลมเย็นพัดโชยมาเอื่อยๆ จากที่คิดว่าจะนอนเล่นๆ พอได้เหยียดตัวนิดหน่อย ดวงตาคู่สุกใสก็เริ่มหรี่ปรือลงจนเกือบปิด แต่แล้วก็ต้องเบิกกว้างขึ้นทันทีเพราะเสียงห้าวที่ดังขึ้นเหนือศีรษะ

“นี่มาทำงานหรือว่ามาพักผ่อนกันแน่”

พลอยชมพูดีดตัวลุกขึ้นนั่งอย่างรวดเร็ว หญิงสาวเงยหน้ามองคนที่ยืนค้ำหัวอยู่ด้วยสายตาไม่พอใจเท่านัก เขาจะพูดดีๆไม่ได้หรือยังไงนะ ทำไมต้องตะคอกเสียงดังด้วย นี่ถ้าเกิดเธอเป็นโรคหัวใจอยู่นะ ป่านนี้คงหัวใจวายตายไปแล้ว

“มาทำงานค่ะ งานเสร็จแล้วเลยมานั่งพัก”

“ที่เห็นเมื่อกี้เรียกนั่ง?”

กรามเล็กขบกันดังกึก อยากเถียงใจจะขาด แต่ก็ได้แต่ท่องเอาไว้ในใจว่าเขาคือเจ้านาย คือคนที่เธอมาขอทำงานด้วย เขาเป็นคนจ่ายค่าแรงตลอดหกเดือนที่เธอจะไม่ได้รับเงินเดือนจากพี่ชาย เพราะพี่กระต่ายอ้างว่าหากไม่อยู่ทำงานที่บริษัทด้วย ก็จะไม่จ่ายเงินเดือนให้ เงินเก็บส่วนอื่นก็ห้ามเบิกมาใช้ และห้ามขอเงินคุณพ่อคุณแม่เด็ดขาด บัตรเอทีเอ็ม บัตรเครดิต และสมุดบัญชีเงินฝากทุกประเภทในนามเธอ ถูกพี่กระต่ายยึดไว้หมดเลย แต่พี่ชายแสนดีของเธอก็ยังพอมีน้ำใจอยู่บ้าง ด้วยการให้เงินสดติดตัวมาหนึ่งหมื่นบาทถ้วน เธอคิดว่ามันน่าจะพอแหละ เพราะทำงานที่นี่กินอยู่ฟรี คงไม่ต้องใช้เงินเยอะ การที่เธอยอมพี่กระต่ายแบบนี้ก็เพราะต้องการออกมาใช้ชีวิตนอกกรอบแบบเดิมๆสักพัก ก่อนจะกลับเข้าไปช่วยงานพี่ชายอย่างจริงจัง

พลอยชมพูสูดลมหายใจลึกแล้วระบายออกช้าๆอยู่สองสามครั้ง ก่อนจะลุกขึ้นยืนประจันหน้ากับเจ้านายจอมเฮี้ยบ

“ก็แค่เอนกายพักแป๊บเดียวเอง อีกอย่าง ติ๊บทำงานเสร็จแล้วค่ะ”

พบรักปรายตามองไปยังลานกว้างที่มีขี้วัวถูกเกลี่ยเรียบร้อยแล้ว เขาเลิกคิ้วเข้มเล็กน้อยด้วยความแปลกใจ ไม่คิดว่ายายคุณหนูจะทำงานเสร็จเร็วขนาดนี้ อันที่จริงเขาคิดว่าเธอคงจะหอบเสื้อผ้าหนีกลับบ้านไปเลยด้วยซ้ำ เมื่อรู้ว่าเขามอบหมายงานอะไรให้ทำ

“เก่ง นึกว่าจะหยิบจับอะไรไม่เป็นเสียอีก”

“ทำไมจะทำไม่เป็นล่ะคะ เรื่องง่ายๆแค่นี้เอง ติ๊บทำได้อยู่แล้ว ว่าแต่คุณพบจะให้ติ๊บทำงานในสวนตลอดหกเดือนเลยเหรอคะ” พลอยชมพูถามด้วยน้ำเสียงสดใสปกติ ไม่ได้แซะ ไม่ได้กวนประสาท คือถ้าเขาจะให้เธอทำงานตำแหน่งไหนเธอก็ไม่คิดจะอิดออดเรื่องมากหรอก เธอทำได้ทุกอย่างนั่นแหละ

พบรักมองใบหน้านวลอย่างจับผิด ยายคุณหนูหน้าใส ผมเผ้าที่มัดหางม้าไว้หลุดรุ่ยร่าย แก้มเนียนแดงแจ๋อย่างคนที่ทำงานกลางแดดมา ปากจิ้มลิ้มสีชมพู จมูกรั้นเชิด ทั้งดวงตาสุกใสเป็นประกายทำให้เขาเชื่อว่าเธอไม่ได้แกล้งถามประชด

พลอยชมพูสบสายตาคมเข้มของคนหน้าดุ ก่อนสำรวจไปทั่วใบหน้าเขา ตานี่ทั้งน้ำเสียงและหน้าตาไม่รับแขกเอาเสียเลย เป็นเจ้านายคนดูแลงานบริการได้อย่างไร เขาแบกเอาหน้าแบบนี้ไปต้อนรับลูกค้าได้ยังไงนะ หรือว่าเขาจะมีสองหน้า หน้าโหดๆแบบนี้เอาไว้ใช้กับลูกน้อง ส่วนเวลาต้อนรับลูกค้าก็คงปั้นหน้าอีกแบบแน่ๆ ไม่งั้นคงไม่มีใครเข้าพักรีสอร์ตเขาหรอก

พบรักแปลกใจไม่น้อยที่คนดูไม่สู้คนไม่สู้งานอย่างพลอยชมพูกล้ามายืนจ้องหน้าตนแบบนี้ พนักงานรีสอร์ตไม่มีใครกล้าสบตาเขานานๆสักคน เพราะถึงแม้ว่าเขาจะใจดีกับลูกน้องแต่ทุกคนต่างก็นับถือและยำเกรง เพราะบุคลิกเงียบขรึมและจริงจังเรื่องงานของเขา แต่ยายคุณหนูหน้าเนียนดวงตาสุกใสกลับจ้องเอาๆ สุดท้ายคนที่ต้องพ่ายแพ้ให้กับลูกตาดำๆใสๆนั่นก็คือเขาเอง พบรักกระแอมเบาๆ ลูกจ้างคนใหม่ถึงถอนสายตาจากใบหน้าเขา

“สัปดาห์แรกทำงานในสวนกับดูแลแปลงผักไปก่อน” พบรักตอบคำถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบปกติ พอพูดจบ เขาคิดว่าคงจะได้เห็นอาการกระฟัดกระเฟียดโวยวายจากเธอ เพราะงานในสวนหนักพอสมควร ไม่น่าจะมีผู้หญิงเจ้าสำอางรักสวยรักงามคนไหนอยากทำหรอก ทว่า...

“สัปดาห์แรกทำงานสวน หมายความว่าสัปดาห์ต่อไป ติ๊บจะได้ทำงานหน้าที่ใหม่ใช่ไหมคะ ว้าว! ดีจังเลยได้ทำตั้งหลายอย่าง ขอบคุณมากนะคะคุณพบ ติ๊บจะทำงานที่คุณพบมอบหมายให้เต็มความสามารถค่ะ ไม่ว่าจะเป็นงานอะไร ติ๊บก็จะตั้งใจทำทู้กอย่างเลยค่า” ท่าทางดีอกดีใจ ทั้งการพูดจาเจื้อยแจ้ว และแววตาสุกใสเป็นประกายทำให้พบรักหรี่ตามองหญิงสาวอย่างไม่ค่อยจะเชื่อถือเท่าไรนัก นี่เธอแกล้งทำประชดเขาหรือเป็นอาการปกติของเธอกันแน่นะ

“ไม่อยากนั่งทำงานในห้องแอร์เหรอ” พบรักถามตรงๆ

“แบบนั้นน่าเบื่อจะตายค่ะ ที่ติ๊บมาที่นี่ก็เพื่อจะทำงานอย่างอื่นบ้าง นอกเหนือจากนั่งทำงานอยู่ที่โต๊ะ เอ่อ...แต่ถ้าคุณพบจะให้ติ๊บทำก็ได้นะคะ ติ๊บเป็นลูกน้องของคุณ ติ๊บรู้ว่าต้องทำตามคำสั่งของเจ้านายค่ะ คุณพบใช้ติ๊บได้ทุกอย่างเลยนะคะ ติ๊บไม่เลือกงานค่า”

“ก็ดี” พบรักเมินหน้าหนีจากดวงหน้ายิ้มแย้มราวกับคนที่ไม่ได้ทำงานหนักมาก่อนหน้านี้ คนบ้าอะไรยิ้มอยู่ได้

“นี่ใกล้เที่ยงแล้ว จะไปกินข้าวเลยไหม” ชายหนุ่มถามโดยไม่หันไปมองหน้าคนชอบยิ้ม