วันถัดมา
ราวแปดโมง ข้างบ้านก็ขี่รถมอเตอร์ไซค์ออกไป เขาคงไปเรียน แต่ขวัญเอยที่วันนี้ไม่มีลูกค้าต้องไปพบจึงอยู่บ้าน ทั้งวัน เธอก็ทำความสะอาดบ้าน ทำโน่นทำนี่ไปเรื่อยเปื่อย จนกระทั่งตอนเย็น
ท่านเมธีโทรมา
‘ หนูขวัญ ฉันจะบอกข่าวดีกับเธอ อีแก่มันเกิดอาหารเป็นพิษ ตอนนี้กลับกรุงเทพฯ มาแล้วนะจ๊ะ แต่วันนี้ฉันต้องเฝ้าดูแลมันก่อน พรุ่งนี้ตอนเย็นฉันจะไปหาหนูแน่ ๆ คิดถึงจังเลยหนูจ๋า ’
พรุ่งนี้ตอนเย็นงั้นหรือ !
เธอยังไม่ได้เตรียมใจเลย เมื่อวานยังดีใจว่าได้ยืดเวลาไปอีกตั้งหลายวัน แต่ทำไมวันนี้ท่านต้องกระชากความรู้สึกเธอ ให้ขาดวิ่นด้วยการมาเร็วขึ้นด้วยเล่า
หลังวางสาย เธอนั่งนิ่ง น้ำตาไหลพรากอยู่ตรงนั้น เจ้าขวัญมาเข้ามานอนบนตักแล้วเอาศีรษะซุกเธอคล้ายปลอบใจ
นานแค่ไหนไม่รู้ที่เธอจมกับภวังค์สีดำมืดอยู่ตรงนั้นรู้สึกตัวอีกคือประตูบ้านถูกเคาะรัว ๆ
หญิงสาวตกใจจนลนลาน ไหนว่าพรุ่งนี้ ทำไมเป็นตอนนี้
