ทั้งคู่กลับถึงบ้านในเวลาเกือบตีสาม ระยะทางจากร้านมาถึงบ้านค่อนข้างไกลพอสมควร พราวตะวันเดินเข้ามาในบ้านที่ปิดไฟสนิท ไม่นานทุกอย่างก็สว่างโล่ง สายตาเธอเหลือบไปเห็นสามีกำลังยังอยู่บนโซฟา ถัดไปข้าง ๆ เป็นลูกชายที่ลุกเดินมาประชิดตัวของพริ้งเพรา
“คุณพ่อ” พริ้งเพราถึงกับหายง่วง ท่าทางร้อนรนเพราะไม่เคยเห็นท่านน่ากลัวขนาดนี้มาก่อน
“ขึ้นห้อง!” เมฆินทร์กระชากแขนพริ้งเพราที่ยอมเดินตามอย่างว่าง่าย
“คินอย่าทำน้องแรง!” เสียงพราวตะวันตะโกนตามหลังลูกชาย เธอไม่ชอบนักกับนิสัยชอบใช้ความรุนแรงนี้ ไม่รู้ลูกชายไปเอานิสัยแบบนี้มาจากไหน
เธอร้ายกาจก็จริงแต่ใช่ว่าจะชอบใช้ความรุนแรง เมฆาเองก็ไม่เห็นเคยเป็นแบบนี้
“คุณไม่ต้องไปห่วงคนอื่น มานี่!” เมฆาทนเฉยไม่ไหวดึงแขนภรรยาขึ้นห้องของตัวเองเช่นกัน เธอไม่แม้แต่จะแสดงสีหน้ารู้สึกผิดหรืออธิบายอะไรเลยสักอย่าง
“พราวเจ็บนะคะ คุณเมฆาปล่อย!” หลอนอะไรมาเนี่ย พราวตะวัน
