บทที่ 4 ประชดประชัน
1224 Words
ชายหนุ่มนั่งอ่านข่าวสักพัก ก่อนจะรวบรวมความกล้าเปิดประตูห้องนอนออกไป เขาอยากฟังจากปากของโยษิตาเสียมากกว่า ข่าวพวกนั้นมีจริงบ้างไม่จริงบ้าง ยิ่งคำแถลงของตำรวจยิ่งเชื่อไม่ได้ เพราะตำรวจอาจจะสับขาหลอกก็ได้ ซึ่งมันยังไม่ถึงขั้นตอนสรุปสำนวน แน่นอนว่าทางพนักงานสอบสวนอาจจะเล่นแร่แปรธาตุ ให้ฆาตกรตัวจริงชะล่าใจ ดังนั้นสิ่งที่ออกจากปากของโยษิตาน่าเชื่อถือที่สุด
...ถ้าเธอไม่โกหก
“ดีขึ้นไหม” เขาเข้าใจ เธอกำลังตระหนก
“อือ...” หญิงสาวพยักหน้ารับเบา ๆ พอได้พักก็ทำให้รู้สึกดีขึ้น โยษิตาวางแก้วน้ำลง เธอเงยหน้าขึ้นมองเขา
“เราทะเลาะกัน...ก่อนที่ฉันจะออกไปดื่มเหล้าข้างนอก” อลันนั่งฟังด้วยใบหน้านิ่งเรียบแม้ว่าภายในใจจะเจ็บปวดมากแค่ไหนก็ตาม
“เธอเปลี่ยนชุดก่อนไหม” เสื้อของเธอนั้นเต็มไปด้วยคราบเลือด แต่โยษิตาก็ส่ายหน้าเบา ๆ เธออยากเล่าเรื่องทั้งหมดให้อดีตสามีฟัง
“พอกลับมาฉันก็เห็นเขารออยู่ เราก็ทะเลาะกันอีก ฉันไม่รู้ว่าเขาจะยกเรื่องนั้นขึ้นมาทะเลาะกันทำไมทั้ง ๆ ที่ฉันเลือกเขาแล้ว” คราวนี้หัวใจคนฟังถึงกับเจ็บแปล๊บ เธอพูดออกมาต่อหน้าเขาเลยว่าไม่ได้เลือกเขา
“เรื่อง...ของฉันเหรอ”
“อือ” โยษิตายอมรับ ภูวดลนั้นหึงหวงกลัวว่าเธอจะกลับไปหาสามีเก่า สั่งห้ามเธอหลายอย่าง ไม่ให้ออกไปเที่ยวกลางคืน ไม่ให้ไปพักค้างอ้างแรมที่ไหน ไม่ว่าจะเป็นบ้านของตัวเองหรือบ้านของใคร
“แล้วเธอ...ก็อยู่กินกับมันทั้ง ๆ ที่ยังไม่ได้แต่งงานเหรอ” อลันขึ้นเสียง เขารู้สึกหึงหวงเธอจนต้องเป่าลมหายใจผ่านริมฝีปากเพื่อระบายอารมณ์คุกรุ่นที่เกิดขึ้น
“เราแยกห้องนอน เขาขอแค่อยู่ในบ้านหลังเดียวกัน” รอบนี้ยังโล่งอก ชายหนุ่มไม่ได้นึกรังเกียจเธอหรอกว่าสาวเจ้าจะมีชายคนอื่น รักก็คือรัก...เขารักเธอเสมอ ยอมได้ทุกอย่าง ถึงเธอจะผ่านมือใครที่ไม่ใช่เขา แต่ก็ไม่กล้าถามอยู่ดีว่าได้กันหรือยัง เพราะตนนั้นไม่มีสิทธิ์หึงหวงเธอแล้ว
“เพราะแยกห้องนอนนี่แหละฉันถึงไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น” โยษิตาว่าพลางน้ำตาไหลออกมา ภูวดลดีกับเธอมาก เขาเริ่มหวาดระแวงเพราะตัวเธอเอง ไม่ใช่เพราะความงี่เง่า
“แต่พอเช้ามา เพราะอาการแฮงก็เลยไม่ได้ออกจากห้องในตอนเช้า บวกกับไม่อยากทะเลาะกับเขาเลยนอนเล่นในห้อง พอเที่ยงก็เริ่มหิวก็เลยลงมาข้างล่าง แล้วก็...เขา”
น้ำตาไหลพรากเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ ดวงตาคมที่เหลือกตาอยู่นั้นยังคงติดตาของเธอ “ฮึก เขาถูกแทงที่ท้อง เลือดเยอะมาก อึก มันแห้งเกรอะตามพื้น”
“_” อลันฉวยโอกาสขยับเข้าหา รวบร่างบางมาสวมกอดโดยที่เธอก็ไม่ได้ขัดขืน
“ฮึก แต่พอฉันแจ้งตำรวจ เขากลับสงสัยฉันเป็นคนแรก”
“ถ้าไม่ได้ทำ เธอไม่ต้องกลัวหรอก”
“ฉันไม่ได้ทำนะ ฮึก ไม่ได้ทำ” โยษิตาส่ายหน้าเบา ๆ ซึ่งคนข้างกายก็เชื่อเธอ แต่การที่ตำรวจควบคุมตัวเธอไว้นั้นก็เป็นเรื่องน่าสงสัย ตำรวจควบคุมตัวเธอทันทีราวกับมั่นใจว่าเธอคนนี้เป็นฆาตกร
“ฉันจะตามสืบให้ เธอไม่ต้องกลัวหรอก”
“อึก ฉันกลัวว่าจะถูกใส่ร้าย”
“ใส่ร้าย?”
“อึก พี่ชายฝาแฝดของเขา คุณภูวนาทไม่ชอบฉัน” อลันพอรู้จักสองพี่น้องนี้เหมือนกัน ด้วยความที่เป็นนักธุรกิจและครอบครัวของเขาก็เป็นนักธุรกิจเช่นกัน
“ไม่มีใครใส่ร้ายใครได้หรอก...ทุกอย่างมันมีที่มาที่ไปเสมอ ไม่ต้องเชื่อในกฎหมายก็ได้ แต่เธอเชื่อในตัวฉัน” เขาสบตากับเธอ ก่อนที่หญิงสาวจะละสายตาหนี เพราะไม่สามารถสบตากับเขาได้นาน
“ฉันจะกลับ”
“กลับ?”
“แม่คงถามหา”
“เดี๋ยวฉันโทรบอกคุณแม่ให้ว่าเธอจะพักอยู่กับฉัน”
“คะ ใครจะพักอยู่กับนาย”
“ก็ถ้าเธอไม่ได้ฆ่า แสดงว่ามีฆาตกรรออยู่ เธอกำลังตกอยู่ในอันตราย”
“_”
“ฉันเป็นห่วงเธอ...โย” เจ้าของชื่อกลืนน้ำลายลงคอ อลันลุกขึ้นยืนเมื่อสาวเจ้าลุกขึ้น เขาขยับเข้าหาเช่นเดียวกับเธอที่ก้าวขาถอยหลัง “หรือเธอกลัวอะไร”
“กลัว? คนอย่างฉันไม่กลัวอะไร”
“หึ ถ่านไฟเก่ามันร้อนนะ” เขาว่าพร้อมกับยกยิ้มมุมปาก จะว่าเห็นแก่ตัวก็ได้ อลันดีใจที่เธอจะไม่ได้แต่งงานแล้ว และตอนนี้เธออยู่กับเขา
“พะ พูดอะไรให้เกียรติคนตายด้วย ดลเพิ่งเสียอย่าทำให้ฉันต้องรู้สึกผิดไปมากกว่านี้”
“ทำไม เธอรักมันงั้นสิ” เอ่ยถามเสียงสั่นเครือ ไม่รู้ว่าความรักกว่าสิบห้าปีที่ให้ไปนั้นจางหายไปหรือยัง แต่เธอเพิ่งคบหากับภูวดลไปแค่ปีเดียว ถ้าบอกว่ารักมันจะเกินไปหรือเปล่า ทว่า
“รักสิ ไม่รักฉันไม่แต่งงานกับเขาหรอก” เธอโกหก ไม่ยอมให้เขารู้ความรู้สึกในใจลึก ๆ นี้ แม้นว่าจะไม่ได้รักเขาคนนั้น แต่ก็เคารพในฐานะพี่ชายที่สนิทด้วย ตกลงปลงใจจะแต่งงานเพราะเห็นแก่ความดีที่อีกฝ่ายดูแลเธอมาเสมอ
“หึ โดนมันเอาแล้วงั้นสิ”
“ทุเรศ!” โยษิตาผลักอกแกร่งแรง ๆ ขณะที่อีกฝ่ายก็น้อยใจ ไม่รู้ว่าเธอปันใจให้คนอื่นไปนานหรือยัง ตั้งแต่ยังระหองระแหงกันหรือเปล่า แต่ว่าทำไมถึงไปรักคนอื่นไวอย่างนี้
“คงลืมเรื่องของเราแล้วงั้นสิ”
“มันใช่เวลาไหม” โยษิตาส่ายหน้าเบา ๆ เหตุที่ทะเลาะกับภูวดลก็เพราะเธอยังรักเขาคนนี้นี่แหละ ไม่งั้นก็คงไม่ทะเลาะกันหรอก “พูดอะไรก็ช่วยให้เกียรติคนตายด้วย นายพูดแบบนี้เหมือนกับว่าอยากให้เขาตายอย่างไรอย่างนั้น”
“_” อลันไม่ตอบ เพียงแค่กลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ จิตใต้สำนึกภายในอกนั้นชัดเจนอยู่แล้วว่าตัวเองดีใจ ชายหนุ่มไม่ปฏิเสธสักคำ
“ถ้าจะให้ฉันอยู่ด้วย ก็อย่าเข้าใกล้ฉัน เราไม่ได้เป็นอะไรกัน” เธอขยับตัวหนี กลัวว่าฆาตกรตัวจริงจะมาตามฆ่าตัวเองก็เลยยอมอยู่ที่นี่
“ย้ำอยู่นั่นแหละ” ประชดกลับเช่นกัน อลันหายใจฮึดฮัด ไม่พอใจเธอสักเท่าไร “เธอนอนข้างใน ฉันจะนอนข้างนอก พรุ่งนี้จะพาไปที่ทำงาน ไปให้รายละเอียดอีกที”
“ไม่หรอก ฉันคงนอนไม่หลับ ขอดูทีวีตรงนี้”
“แหงสิ ผัวตายทั้งคน”
“อลัน!!” ไร้เหตุผล เขาเป็นอย่างไรก็เป็นอย่างนั้น ชายหนุ่มไม่ได้สนใจเธออีก เขาเดินเข้าไปในห้องนอนของตัวเอง คงมีแค่เขาที่ยังรักเธออยู่ คงมีแค่เขาคนเดียวจริง ๆ
- Writer
