ฟ้าใสเก็บงำความเครียดไว้ในอกแทบไม่ไหว หันไปเจอโยษิตาที่กำลังพูดหัวเราะกับเพื่อนสนิทอย่างทนายอลินก็ยิ่งโมโหเข้าไปใหญ่ เธอกำมือเข้าหากันแน่น
“เมื่อไรจะตาย ๆ ไปสักที” หญิงสาวอดไม่ได้ที่จะสบถออกมาอย่างคนหัวเสีย เธอไม่อยากย้ายไปทำงานกับคนอื่น อยากทำงานกับทนายอลันเหมือนเดิม โยษิตาเธอคนนี้ช่างตายยากเสียจริง แต่อีกหน่อย...หากไม่ตายก็คงติดคุกหัวโต
แต่แล้ว
“มองอะไรขนาดนั้นอะ” โยษิตาเดินเข้ามาหา หลังจากที่ฟ้าใสเอาแต่จ้องไม่วางตา จนอดที่จะสงสัยไม่ได้ว่าหล่อนมีปัญหาอะไรหรือเปล่า
“มอง...ก็แค่มองค่ะ” เชิดหน้าขึ้น ก่อนที่โยษิตาจะหรี่สายตามองฟ้าใสตั้งแต่หัวจรดเท้า
“หน้าตาก็ไม่ได้แย่ ไม่มีปัญญาหาผัวเองหรือไง”
“ไม่แรงไปหน่อยเหรอคะ ฉันไม่ได้แย่งผัวใครสักหน่อย” ฟ้าใสไม่ยอมให้อีกฝ่ายรังแกด้วยคำพูดแค่ฝ่ายเดียว “หึ แถมตอนนี้เธอก็หย่าแล้วด้วย ไม่เห็นต้องแคร์กันเลย”
“เธอ...”
“ทำไมคะ ทำไมต้องบอกเขาให้ย้า
