พ่อแม่ของเขา...เอ็นดูเธอมาก เปิดบ้านต้อนรับหล่อนดีเสมอ ทุกคนยินดีที่ภูวดลจะแต่งงาน เขาไม่เคยพาใครเข้าบ้านยกเว้นโยษิตา ยอมรับว่าตอนนี้ไม่กล้าสู้หน้าแม้นว่าจะรู้อยู่แก่ใจว่าตนไม่ได้ทำอะไรผิด
“กลัวเหรอ” ทุกอย่างบนใบหน้า ความกังวลของคนข้างกายเขาสัมผัสได้ อลันไม่ชอบเท่าไรนักที่เธอกลายเป็นคนของครอบครัวผู้ชายคนอื่น แต่ก็ทำอะไรไม่ได้แล้ว
“อืม”
“เธอไม่ได้ทำอะไรผิด มั่นใจเข้าไว้...ลูกความของฉันส่วนใหญ่ก็เป็นแบบนี้ กังวล เครียด บางคนรับความรู้สึกเหล่านี้ไม่ได้จนหลุดพูดสิ่งที่ไม่ได้ทำออกไป เพื่อให้ทุกอย่างจบ ยอมรับทั้ง ๆ ที่ไม่ได้ทำ ดังนั้นสิ่งที่เธอต้องทำคือมั่นใจเข้าไว้” อลันสบตากับอดีตภรรยา ซึ่งเธอก็มองเขาไม่วางตาเช่นกัน
“_”
“เหมือนที่ฉันมั่นใจในตัวเธอ” ริมฝีปากหนาเอื้อนเอ่ย จากก้นบึ้งหัวใจ เขาไม่เคยเชื่อลูกความคนไหนเท่าเธอ ลูกความบางคนก็ฉลาดใช้ความสงสารเป็นเหยื่อล่อให้ใครต่างเห็นใจ เพราะฉะน
