ไหนว่าไม่รักกัน

อันตรายค่อยๆคืบคลาน

ผู้ชายสามคนที่อยู่ห่างออกไปสี่โต๊ะมองหน้ากันอย่างสื่อความหมาย ผู้ชายที่มีรอยสักทั่วทั้งใบหน้า ยกแก้วเหล้าที่ผสมยาปลุกเซ็กส์ขึ้นมองด้วยรอยยิ้ม ส่งให้เพื่อนพลางพยักเผยินให้เดินไปหาเป้าหมายที่นั่งอยู่เพียงลำพัง

“เพื่อนทิ้งเหรอครับ ทำไมถึงนั่งอยู่คนเดียว” ผู้ชายคนนั้นชวนคุย มองแก้วเหล้าที่ไม่ถูกใช้งานด้วยรอยยิ้ม พลางมองแก้วที่ตัวเองถือมาด้วยก่อนจะวางมันลงเมื่อเจอสายตาจากคนสวยจ้องมอง

อมิตาตวัดสายตามอง อยากจะไล่ไอ้บ้านี่ออกไปให้พ้นสายตา แต่แอลกอฮอล์ที่ดื่มเข้าไปเต็มพิกัดกำลังเล่นงานเธอ กำลังจะอ้าปากพูดไอ้นั่นก็ชิงพูดขึ้นก่อน

“ผมก็มาคนเดียว ดื่มเป็นเพื่อนผมสักแก้วได้ไหม แล้วผมจะไม่กวนคุณอีก”

เพราะไม่อยากให้ใครมาวุ่นวาย อมิตาจึงยกแก้วเหล้าของตัวเองขึ้นดื่มจนหมด โดยไม่รู้ตัวเลยว่าช่วงที่เธอมองหน้าผู้ชายคนนั้นอยู่ แก้วเหล้าของเธอถูกเขาสลับมันไปแล้ว

“ขอให้วันนี้เป็นวันที่ดีนะครับ” ชายแปลกหน้าลุกจากไปทันทีที่เห็นเธอดื่มหมด รอยยิ้มแห่งชัยชนะถูกส่งไปให้เพื่อนที่นั่งรออยู่ ก่อนจะทิ้งตัวนั่งลงที่เดิมเพื่อรอเวลาให้ยาออกฤทธิ์

อมิตาขยับตัวด้วยความกระสับกระส่าย ตั้งแต่เริ่มดื่มเหล้าเป็น ไม่เคยดื่มเหล้ายี่ห้อไหนแล้วรู้สึกแบบนี้มาก่อนเลยสักครั้ง เมื่อรู้สึกถึงความไม่ชอบมาพากล ก็รีบเรียกพนักงานมาเก็บเงิน แล้วพาร่างกายที่ร้อนรุ่มของตัวเองเดินออกจากร้านไปในทันที

ภิภพเดินตามผู้หญิงที่เดินโซซัดโซเซออกไปจากร้าน อยู่ห่างๆเพื่อไม่ให้เธอสังเกตเห็น หลังจากขับรถไปส่งกัลยาที่บ้าน เขาก็ขับรถมาที่นี่ ทั้งๆที่ไม่ใช่เรื่องตัวเอง แต่พอได้ยินชื่อร้านจากผู้ชายที่ชื่อคามิล สมองเขาก็จัดการจดจำมันอย่างรวดเร็ว และร่างกายเขาก็ขับรถมาที่นี่ โดยที่เขาเองไม่รู้ว่ามาทำไม

“จัดการก่อนที่จะขึ้นรถ” ผู้ชายสามคนที่ภิภพเห็นทั้งหมดว่าทำอะไรบ้าง กำลังมองดูเหยื่อด้วยความสนุกสนาน โดยไม่รู้เลยว่าตอนนี้เขากับพนักงานในร้านสองคนยืนอยู่ข้างหลังพวกมัน

“คนพวกนี้ใช่ไหมครับ” พนักงานที่เป็นการ์ดประจำร้านถาม เมื่อเห็นภิภพพยักหน้าก็รีบเข้าไปรวบตัวทุกคนไว้ แม้จะขัดขืนในทีแรก แต่สุดท้ายก็ถูกการ์ดรวมไว้ได้ทั้งสามคน

“มาจับพวกฉันทำไมวะ” ผู้ชายที่สักทั้งตัวตะโกนถามด้วยใบหน้าเกรี้ยวโกรธ ไม่มีเวลาสนใจเหยื่อที่หลุดลอยไป เพราะกำลังดิ้นรนเอาตัวรอดจากการจับกุม

“จัดการขั้นเด็ดขาด และอย่าให้พวกมันเข้ามาในร้านได้อีก”

ภิภพสั่งเสียงเครียด เดินออกไปขึ้นรถที่จอดอยู่ ขับไปในทิศทางที่รู้ดีว่ารถพอร์ชคันหรูของเธอจะไปหยุดลงที่ตรงไหน โชคดีที่เขาเป็นหุ้นส่วนของที่นี่ จึงมีอำนาจมากพอที่จะปล่อยให้การ์ดจัดการคนพวกนั้นขั้นเด็ดขาด โดยที่ไม่ต้องกลัวว่ามันทั้งสามจะหลุดรอดไปทำเรื่องระยำกับผู้หญิงคนอื่นอีก

รถยนต์สีดำของภิภพจอดลงที่คอนโดสุดหรูกลางกรุง คอนโดที่เขาไม่คิดจะมาเหยียบอีก แต่วันนี้เขากลับรู้สึกว่าต้องตามไปดูเธอถึงข้างบน ต้องตามไปดูจนเห็นกับตาว่าเธอเข้าห้องไปแล้ว

“มาหาใครครับ?” รปภ.ของคอนโดถามภิภพที่เลื่อนกระจกรถลงแลกบัตร เพราะทุกทีเขามาที่นี่โดยนั่งรถของเธอ ครั้งนี้เขาต้องเสียเวลามาแลกบัตรก่อน เพราะไม่ใช่บุคคลที่พักอยู่ที่นี่

“อมิตา”

“สักครู่นะครับ ผมติดต่อหาคุณเขาก่อน” รปภ.ยังคงทำหน้าที่ของตัวเอง โดยการหยิบเครื่องมือสื่อสารมาติดต่อหาเจ้าของห้องที่ภิภพต้องการเข้าพบ แต่การกระทำนั่นกลับทำให้ภิภพรู้สึกขัดใจเป็นอย่างมาก เพราะเขาไม่อยากเสียเวลาอยู่ที่นี่นาน

“ไม่ต้องโทร เธอเพิ่งเข้าไปเมื่อกี้ ไม่ได้บอกไว้เหรอ” ถ้าโทรไปบอกเธอว่าเขามาพบ เธอก็รู้หมดนะสิว่าเขาตามมา จึงพยายามรั้งรปภ.ไว้ ไม่ให้ติดต่อขึ้นไปหาเธอ

“อ่า ครับๆ งั้นเข้าไปเลยครับ”

บัตรผ่านถูกยื่นให้ภิภพ และเขาก็ขับรถเข้าไปข้างในทันที วนรถขึ้นไปหาที่จอดอย่างที่เคยทำ แต่เหมือนชั้นที่เธออยู่รถจะจอดเต็มหมดแล้ว เขาจึงต้องเสียเวลาวนลงมาหาที่จอดข้างล่าง แล้วเดินไปขึ้นลิฟท์เพื่อไปยังชั้นที่ต้องการแทน

ชั้นบนสุดของคอนโด

อมิตาเดินผ่านผู้ชายที่ยืนพิงกำแพงไปอย่างทุลักทุเล เมื่อถึงห้องของตัวเองที่อยู่ไม่ไกล ก็รีบใช้คีการ์ดเปิดประตูออกอย่างรวดเร็ว แต่ยังไม่ได้ก้าวขาเข้าห้องข้อมือเธอก็ถูกดึงรั้งไว้ เพราะเธอดื่มมากไปหน่อย แรงดึงนั้นทำให้เธอถลาเข้าไปซบอกแข็งๆของชายแปลกหน้าทันที

“ไม่คิดเลยว่าเราจะอยู่คอนโดเดียวกัน ทำไมผมถึงไม่เคยรู้เลยนะ ว่าคนสวยๆแบบคุณ อยู่ชั้นบนสุดของที่นี่”

น้ำเสียงทุ้มที่ดังอยู่ข้างหู ขับเคลื่ิอนให้ไรขนของคนเมาลุกชันด้วยความหวาดกลัว ยิ่งสัมผัสที่แนบชิดเกิดกว่าที่คนไม่รู้จักกันควรจะทำ ทำให้เธอไม่กล้าเงยหน้ามอง ไม่กล้าทำอะไรแปลกๆ เพราะร่างกายตอนนี้ไร้เรียวแรงที่จะขัดขืน กลัวว่าถ้าเผลอทำอะไรให้ผู้ชายคนนี้ไม่พอใจ เธอจะเป็นอันตรายได้

“ปล่อยเถอะค่ะ ตอนนี้ฉันเมามาก คงคุยกับคุณไม่รู้เรื่องเท่าไหร่” อมิตาเงยหน้าขึ้นมองนิดๆ ก่อนจะก้มลงทันที ที่เจอสายตาไม่เป็นมิตรนั่น สายตาที่บ่งบอกว่าพอใจในสภาพนี้ของเธอมากที่สุด

“ผมชอบนะ ผมคิดว่าท่าทางคุณตอนนี้น่าจะคุยง่ายกว่าปกติซะอีก เข้าไปคุยกันข้างในเถอะนะ ตรงนี้เสียงดัง เดี๋ยวรบกวนคนอื่น” ร่างสูงรีบผลักคนเมาเข้าไปในห้องอย่างรวดเร็ว แต่ไม่มีโอกาศได้ล็อคประตู เพราะคนตัวเล็กกว่าสะบัดตัวออก และกำลังจะวิ่งหนีเข้าไปในห้องนอน เขาจึงรีบวิ่งตามไปรวบตัวเธอไว้ ก่อนจะกดเธอนอนลงบนโซฟาที่อยู่ใกล้ๆ ขึ้นคร่อมทับไว้กันไม่ให้เธอหนี