ไหนว่าไม่รักกัน

จบความสัมพันธ์

อมิตา เลิศพิทักษ์สินธุ์ หญิงสาวที่พร้อมไปด้วย รูป ทรัพย์ สมบัติ เพราะมีพ่อเป็นถึงรัฐมนตรีว่าการกระทรวงการต่างประเทศ และแม่เป็นเจ้าของบริษัทนำเข้ากระเป๋าแบรนด์ดัง เธอเป็นผู้หญิงที่อยากได้อะไรก็ต้องได้ ไม่เคยมีสักครั้งที่เธอจะปล่อยให้สิ่งที่ต้องการหลุดมือไป ยกเว้นหัวใจของเขา ที่ไม่ว่าเธอจะพยายามเท่าไหร่ ก็ไม่สามารถเป็นเจ้าของหัวใจดวงนั้นได้

ภิภพ พรดำรงค์ อดีตเลขาคนเก่งของศิวะ ที่ตอนนี้เข้ารับตำแหน่งเป็นประธานบริษัทเต็มตัว แทนศิวะที่ผันตัวไปช่วยธุรกิจของที่บ้าน ผู้ชายที่เธอพยายามทำทุกอย่างเพื่อให้ได้หัวใจของเขามาตลอดสองปี จนเมื่อสี่เดือนก่อน ความพยายามของเธอก็สิ้นสุดลง เมื่อเขาพบคนที่หัวใจเขาต้องการ

'เฮียคุยกับใครอะ ทำไมต้องยิ้มขนาดนั้นด้วย'

เจ้าของใบหน้าเรียวสวย ผมสีชมพูยาวสวยม้วนลอนนิดๆดูโดดเด่น แต่ก็เด่นไม่เท่าความคมเข้มของคิ้วและดวงตาสีเทาอมฟ้าแบบสาวลูกครึ่ง เดินมาพูดกับผู้ชายที่กำลังนั่งยิ้มอยู่ปลายเตียง พยายามชโงกหน้าไปมองจอโทรศัพท์ที่ถูกเจ้าของมันคว่ำหน้าลง เพื่อปิดบังทุกอย่างไว้ไม่ให้เธอเห็น

เฮียบ้า! เพิ่งเอากันเสร็จแล้วเมินกันขนาดนี้เลยเหรอ แล้วคุยกับใครทำไมต้องยิ้มอ่อนโยนแบบนั้นด้วย

'ถามไม่ตอบ เอามานี่เลย'

มือเล็กพยามแย่งโทรศัพท์ออกมือคนที่นั่งยิ้มไม่สนใจเธอ แต่ถูกดึงกลับทันทีทั้งยังถูกปัดมือออกอย่างแรง จนรู้สึกแสบนิดๆบริเวณหลังมือ แต่ก็ต้องทำหน้าเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

'อย่าให้ความอดทนฉันหมดนะมิว ฉันยอมเธอมามากพอแล้วนะ'

'เฮียก็ต้องยอมหนูอยู่แล้วป่ะ ก็หนูเป็นเมียเฮีย' คนตัวเล็กกว่าพยายามยิ้มสู้ แม้ในใจจะรู้สึกเจ็บทุกครั้งที่ได้ยินคำพูดเย็นชาของเขาก็ตาม เธอเองก็เหนื่อยเหมือนกัน แต่ก็อยากพยายามให้ถึงที่สุด

'ก็แค่มีเซ็กส์ตามความต้องการของเธอ ฉันไม่อยากเรียกเธอว่าเมียหรอกนะ ผู้หญิงดีๆที่ไหนเขาบังคับให้ผู้ชายมีอะไรกับตัวเองบ้าง’

'แต่เฮียได้มิวแล้วหรือเปล่า มันก็ต้องเรียกแบบนั้นไง แล้วที่มิวทำแบบนั้น เพราะอีกหน่อยเราก็ต้องแต่งงานกันอยู่แล้วอ่ะ' รอยยิ้มหวานถูกเธอนำมาใช้ ไม่ใช่เพื่อให้เขาหายโกรธ แต่เพื่อซ่อนความเสียใจของตัวเอง อย่างทุกทีที่โดนเขาพูดแบบนี้ใส่

'ที่ฉันยอมเธอ เธอก็รู้ดีว่าเพราะอะไร ถ้าไม่ใช่เพราะไอ้ยานั่น เธอคิดเหรอ ว่าคนแบบเธอฉันจะเอาลง ถ้าฉันมีสติดี ต่อให้เธอแก้ผ้าต่อหน้า ฉันยังไม่อยากเอาเลย'

ภิภพลงจากเตียงไปหยิบแว่นมาสวม ไม่สนใจว่าคำพูดนั้นจะทำร้ายเธอมากน้อยแค่ไหน เพราะเขาทำแบบนี้มาตลอด พูดแบบนี้กับเธอมาตลอด ย้ำกับเธอทุกครั้งว่าเขาไม่เคยอยากมีอะไรกับเธอ ไม่เคยอยากเป็นผัว และไม่เคยอยากได้ผู้หญิงแบบเธอมาเป็นเมียด้วย เขามีคนที่เขารัก เธอเองก็รู้ แต่ก็ยังวางแผนต่างๆนานารักษาความสัมพันธ์อันน่าสะอิดสะเอียนนี้ไว้ ไม่ยอมให้เขาเป็นอิสระสักที

'แต่ก็เอาไปแล้วนี่ เอามาตลอดสองปี ทำไมพูดหมาๆแบบนี้วะ' มือเล็กตรงเข้าไปทุบอกคนใจร้ายด้วยแรงทั้งหมดที่มี ไม่สนใจว่าสิ่งที่ทำ จะทำให้มือเธอเจ็บมากกว่าจะทำให้เขาเจ็บ เธอขอแค่ได้ระบายความเสียใจที่มีออกมาให้เขารู้บ้าง ให้เขารู้ว่าเธอเองก็เจ็บเป็น

'หมาเหรอมิว เธอมากกว่ามั้ง ถ้าเธอไม่วางแผนขู่ฉันด้วยเรื่องนี้ รวมทั้งเรื่องของศิวะด้วย ถ้าไม่มีเธอ ป่านนี้ฉันคงได้แต่งงานกับคนที่ฉันรักไปแล้ว ไม่ใช่เพิ่งมาเริ่มต้นกันตอนที่ฉันเกือบจะเสียเธอไปแบบนี้'

ภิภพผลักอมิตาที่อยู่ตรงหน้าจนล้มลงกับพื้น ถ้าเขาช้าไปกว่านี้ก้าวเดียว คนที่เขารักคงแต่งงานกับคนอื่นไปแล้ว และเขาก็คงตกอยู่ในขุมนรกที่ยัยปีศาจนี่ขุดไปตลอดชีวิต แต่ตอนนี้ทุกอย่างมันเปลี่ยนไปแล้ว เขาคว้าคนที่เขารักมาไว้ข้างกายได้แล้ว ที่เหลือก็แค่เขี่ยเธอทิ้งเท่านั้น

'คนที่คุณคุยอยู่ตอนนี้คือกัลยาใช่ไหม?’

น้ำเสียงที่เจือความเสียใจ ไม่ได้ทำให้เธอได้คำตอบจากคนที่เธอรักเลย ใบหน้าภายใต้แว่นสายตา มองด้วยความเฉยชาและไม่พอใจที่เธอเอ่ยชื่อนั้นออกมาให้ได้ยิน

‘ฉันไม่อยากบอกเธอ และขอให้ครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้าย’

ภิภพสวมนาฬิกาปิดทับรอยแดงที่ข้อมือไว้ เมื่อเสื้อที่สวมใส่อยู่ ปิดรอยแดงที่เกิดจากเชือกไว้ไม่หมด เดินไปหยิบของๆตัวเองเท่าที่เอาติดตัวมาด้วย ก่อนจะหันกลับไปมองคนที่ทรุดนั่งอยู่บนพื้นพรมราคาแพง ด้วยแรงผลักของเขาเอง

สงสาร! แต่เธอทำตัวเองทั้งหมด

‘อืม ฉันก็เหนื่อยแล้วเหมือนกัน’ อมิตารวมรวมแรงทั้งหมด เดินไปเขียนเช็คมูลค่า10ล้าน ยื่นให้ผู้ชายตรงหน้า

‘ตามที่ตกลงไง ถ้าทนฉันได้ ฉันจะจ่ายค่าตอบแทนให้ ในเมื่อสิ่งที่ฉันจะให้ คุณไม่เอา ก็เอานี่ไปแทนแล้วกัน ถือว่าเป็นค่าเสียเวลาที่เอาตัวมาเกลือกกลั้วกับคนแบบฉัน’

พรึ่บ! กระดาษใบเล็กร่วงหล่นลงบนพื้น ไม่มีใครสนใจจะเก็บมันขึ้นมา อมิตามองกระดาษแผ่นนั้น ก่อนจะยกยิ้ม พลางไหวไหล่เบาๆ

‘เลือกเองนะ เฮียเป็นคนบีบให้มิวทำแบบนี้เอง ต่อไปเฮียไม่ต้องมาให้มิวเจอ ไม่สิ! ต่อไปมิวจะไม่ไปให้เฮียเจออีกแล้ว’ อมิตาหันหลังหนีทันทีที่พูดจบ เพราะไม่สามารถกั้นน้ำตาไว้ได้อีกต่อไป

ไม่นานเสียงเปิด-ปิดประตูก็ดังขึ้น อมิตาได้แต่นั่งคดคู้ตัวเข้ากับเข่าทั้งสองข้าง ใช้มันซับน้ำตาที่ไหลรินไม่ขาดสายเพียงลำพัง ไม่มีแม้แต่หางตาที่จะมองมา ไม่มีความสงสารความเห็นใจให้เธอเลยสักนิด ทั้งๆที่เธอก็ทำเพื่อเขามากมายขนาดนั้น