ไหนว่าไม่รักกัน

ช่วยตัวเอง

“เห้ย!”

ภิภพยกมือปิดตาแทบไม่ทัน เมื่อกลับเข้ามาในห้องแล้วเห็นเธออยู่ในสภาพล้อนจ้อน ร่างบางแสนเซ็กซี่กึ่งนั่งกึ่งนอน ในขณะที่นิ้วมือเรียวสวยกำลังลูบไล้จุดอ่อนไหวกลางกายสาวของตัวเอง

“ทำอะไร”

น้ำเสียงเบาหวิวถามทั้งๆที่รู้ดีว่าเธอกำลังทำอะไรอยู่ ใบหน้าสวยแดงก่ำเงยสบตา สีหน้าเอียงอายนั่นเป็นครั้งแรกที่เขาได้เห็น สิ่งที่เธอกำลังทำอยู่ตอนนี้ด้วย ถึงแม้ช่วงสองปีก่อนเขากับเธอจะมีอะไรกันบ่อยๆ แต่ไม่เคยเห็นเธอทำแบบนี้กับร่างกายตัวเองมาก่อน

“เฮีย! อย่ามองนะคะ ถึงจะเป็นความฝันก็ห้ามมอง”

เพราะในความเป็นจริงเขาไม่มีวันมาอยู่ตรงหน้าเธอแน่ๆ ตอนนี้ภาพตรงหน้าเธอคงจะเป็นความฝันอย่างทุกที ทุกครั้งเธอสามารถอดทนต่ออารมณ์วาบวามที่มีร่วมกันกับเขาได้ แต่ครั้งนี้เธอทนไม่ไหวจริงๆ โหยหาทุกสัมผัสของเขา จนต้องทำเรื่องที่ไม่เคยทำมาก่อน

มือเล็กขยับอ้อยอิ่งบริเวณตุ่มเนื้อเล็กกลางกายสาว จนน้ำหวานสีใสไหลออกมาติดตามนิ้วมือ ความเสียวซ่านแผ่ไปทั่วร่าง แต่กลับไม่รู้สึกอิ่มเอม เหมือนตอนที่แท่งเนื้อของเขาขยับไหวในร่างกายเลยสักนิด

“อ่า!” นิ้วเรียวยาวขยับเข้าไปในร่องเนื้อสีหวาน เพื่อใช้มันทดแทนสิ่งนั้นที่เคยให้ความสุข ขยับช้าเนิบนาบ เพื่อให้ร่างกายอิ่มเอม และขยับนิ้วเร็วขึ้นเมื่อร่างกายใกล้ถึงฝั่งฝัน

“…”

อ่า~

ภิภพเบือนหน้าหนีจากภาพนั้น หลังจากที่มองดูเธอทำทุกอย่างจนเสร็จ ภาพน่าอายนั่นทำให้เขาขบกรามแน่น ไอ้พวกนั้นมันเอายานั่นให้เธอดื่มแน่ๆ รู้สึกสะใจนิดๆที่คนแบบเธอ ได้รับรู้ความรู้สึกแบบที่เขาเคยรู้สึกบ้าง ว่าเวลาที่ความต้องการมันอยู่เหนือยการควบคุม มันทรมานมากแค่ไหน แต่กลับรู้สึกสงสารเธอเหลือเกิน ที่ดูจะทรมานกับร่างกายตอนนี้

“อือ อ่า”

เสียงครางหวานดังขึ้นอีกครั้ง เมื่อเริ่มทำแบบเดิมใหม่อีกรอบ ภิภพที่ทนดูไม่ไหว ได้แต่ฉุดดึงมือเล็กออก ยื้อกันอยู่สักพักเขาก็ทำสำเร็จ ก่อนจะโดยมือนั้นฟาดลงกลางอก

“อย่ามายุ่งน่า ยังไม่เสร็จเลย รอก่อน” อมิตาดุเบาๆ มองใบหน้าใต้กรอบแว่นด้วยแววตาขุ่นเคือง ไม่ช่วยก็ดูเฉยๆ คนเขาจะหาม จะเอาคานมาสอดทำไมก็ไม่รู้

“รอบ้าอะไร ไปอาบน้ำ ทำแบบนี้มันไม่ช่วยอะไรหรอก” เพราะเขาเคยสัมผัสความรู้สึกนี้มาก่อนเธอ ต่อให้ทำจนหมดแรง มันก็ไม่ได้ช่วยอะไรสักนิด ถ้าไม่หมดฤทธิ์ยาก็ไม่มีทางหายจากอารมณ์วาบวามนั้นได้หรอก

“ไม่เอา!”

“มานี่!”

ภิภพ ดึงเท้าที่ขยับหนีไปที่หัวเตียงมาชิดลำตัว ลงมืออุ้มเธอขึ้นแบบอก เดินดุ่มไปทางห้องน้ำ เมื่อถึงอ่างน้ำสุดหรูที่เจ้าของห้องแสนจะภูมิใจก็วางเธอลงไปแรงๆ พร้อมกับใช้น้ำเย็นๆจากฝักบัวมารดไปตามเส้นผมสีชมพูสวยจนเธอเปียกชุ่มไปทั้งตัว

“อ๊าก! ไอ้บ้า อยากตายรึไง”

มือเล็กยกขึ้นลูบสายน้ำเย็นๆออกจากใบหน้า ปากก็ก่นด่าผู้ชายที่ยืนอยู่เหนือหัว อย่าให้เห็นนะว่าเป็นใคร แม่จะตามไปเผาบ้านให้วอดทั้งหลังเลย

“โอ้ย! มันเย็นนะโว้ย”

“โอ้ย! ไอ้บ้ามันหนาว”

“ฮือ พอแล้ว คามิล! ไอ้บ้าเลิกแกล้งสักที”

ชื่อของผู้ชายคนอื่นที่ดังออกมาจากปากที่พ่นคำด่า ทำให้ภิภพเอื้อมมือไปปิดน้ำ นั่งลงข้างอ่างแล้วเชยคางคนที่นั่งก้มหน้าขึ้น

“อืม”

ริมฝีปากเล็กที่พ่นคำด่าหยาบคายเมื่อครู่ ถูกครอบครองด้วยความรุนแรง อ่อนหวานและเอาแต่ใจ ลิ้นหนาสอดแทรกเข้าไปในโพรงปาก บังคับให้ลิ้นเล็กเกี่ยวรัดกันไปมาอย่างที่เธอชอบทำ ดึงรั้งเส้นผมสีสวยเบาๆ เพื่อให้เธอแหงนเงยรับจูบของเขาได้ถนัดถนี่

“อย่าเรียกชื่อผู้ชายคนอื่นต่อหน้าฉัน ฉันไม่ใช่ตัวแทนของใคร”

“อืม เจ็บ” มือเล็กดึงมือที่กำลังดึงรั้งเส้นผมของเธอออก หยดน้ำเกาะพราวทำให้เส้นผมเปียกชุ่มบางส่วนปิดบังดวงตาเธออยู่ ไม่รู้เลยว่าคนที่ทำอย่างนี้คือใคร แต่น้ำเสียงนั้นคุ้นเคยชะมัด จนเธออยากมองชัดๆว่าใช่คนที่ใจต้องการหรือเปล่า

“เลิกบ้าก่อน แล้วจะปล่อย”

“ฮึก เจ็บ เฮีย มิวเจ็บ” น้ำเสียงสั่นเครือทำให้มือหนาคลายออกนิดๆ แต่ก็ยังไม่ปล่อยเส้นผมสีชมพูสวยที่เขาดึงรั้งมันอยู่ เขาต้องการทำให้เธอมีสติมากที่สุด ไม่ว่าจะด้วยวิธีไหนก็ตาม และการทำให้เธอเจ็บ น่าจะเรียกสติเธอได้ดีกว่าวิธีอื่น

“มีสติขึ้นมาบ้างหรือยัง”

“อือ ปล่อยได้แล้ว คุณภีม ฉันเจ็บ ” อมิตาใช้มือปัดเส้นผมเปียกน้ำออกไปจากใบหน้า ถึงจะไม่มีสติเต็มร้อย แต่คนตรงหน้าคือเขาจริงๆไม่ใช่ความฝัน ไม่รู้เขามาได้ยังไง แต่เธอไม่ได้รู้สึกดีใจสักนิด ที่เจอกับเขาในสภาพแบบนี้

“ฉันหนาว คุณช่วยออกไปก่อนได้ไหม”

น้ำเสียงแห่บพร่าของเธอ ไม่ได้ช่วยให้มือนั้นปล่อยเธอให้เป็นอิสระเลย อมิตาไล้สายตาลงมองตามร่างกายตัวเอง ที่สายตาเขามองอยู่ คดคู้ร่างกายมากขึ้น เมื่อผมยาวสลวยของเธอปิดบังร่างกายเปลือยเปล่าไว้ไม่หมด

ภาพเส้นผมสีชมพูสวยกระจัดกระจายเต็มอ่างน้ำ ปิดบังเรือนร่างเธอได้เพียงน้อยนิด ทำให้ภิภพมองเห็นร่างกายเธอได้ชัดเจน รอยแดงที่ไอ้นั่นทำ มีเยอะจนเขารู้สึกหงุดหงิด ท่าทางของเธอตอนนี้ก็ด้วย ที่ทำให้เขารู้สึกไม่พอใจ

“ใส่เสื้อผ้าแล้วออกมาคุยกัน ว่าเธอจะเอายังไงกับ เรื่องนี้” ภิภพเดินออกไปและกลับเข้ามาพร้อมกับชุดคลุมอาบน้ำสีชมพู วางมันไว้ที่อ่างล้างหน้า เดินออกไปนั่งรอเธอที่โซฟาเงียบๆ

อมิตาลุกขึ้นจากอ่างด้วยความยากลำบาก ร่างกายสั่นระริกเพราะพิษจากน้ำเย็นที่ราดทั้งตัว ตั้งแต่หัวจรดเท้า ไหนจะฤทธิ์เหล้าที่ดื่มเข้าไปอีก จึงใช้เวลานานพอสมควร กว่าจะออกมาหาคนที่นั่งรออยู่บนโซฟาได้

“เธอรู้จักไอ้นั่นไหม”

“หมายถึงคนที่ทำรอยพวกนี้เหรอ” อมิตาเสมองไปทางอื่น เช็ดผมที่เปียกชุ่มเบาๆอย่างเก้อเขิน รู้สึกกระอักกระอวนนิดๆที่ต้องมาคุยเรื่องแบบนี้กับคนที่เลิกรากันไปแล้ว

“ฉันจำหน้ามันได้ และคงเป็นคนในคอนโดนี่แหละ ไม่งั้นยามไม่มีทางให้คนนอกเข้ามาได้แน่ จะแจ้งความไหม ฉันจะไปเป็นพยานให้”

“ไม่ได้ ฉันจะจัดการเอง ขอบคุณที่หวังดี แต่ให้มันจบแค่นี้แหละ”

ถ้าแจ้งความมีหวังชื่อเสียของเธอได้ผุดขึ้นมาอีกเยอะแน่ๆ เธอถูกพ่อคุมความประพฤติอยู่ เรื่องที่เธอหลอกท่านว่าคบหาดูใจกับศิวะ ทั้งๆที่ความเป็นจริงเธอมีความสัมพันธ์กับเลขาคนสนิทของเขาแทน ท่านไม่พอใจมากหาว่าเธอใฝ่ต่ำ สั่งคุมความประพฤติเธอขั้นเด็ดขาดไม่ให้เธอก่อเรื่อง ถ้าเธอก่อเรื่องอีกจะสั่งตัดเงินทุนทั้งหมดและส่งตัวออกไปอยู่นอกประเทศ เธอไม่กล้าทำอะไรที่เสี่ยงสร้างชื่อเสียให้ตัวเองหรอก

“เธอจะปล่อยให้ผู้ชายที่เกือบจะข่มขืนตัวเองรอด”

เธอเดาอารมณ์เขาไม่ออกเลย ว่าตอนนี้เขารู้สึกยังไง จึงพยักหน้าขึ้นลงเป็นคำตอบ ไม่ใช่ว่ายินดีกับเรื่องที่เกิดขึ้นหรอกนะ แต่ผู้ชายคนนั้นน่าจะเส้นใหญ่พอสมควร เพราะถ้าไม่ใช่คนในนี้ ไม่มีทางที่รปภ.ปล่อยให้เข้ามาได้แน่ ถ้าไม่โทรแจ้งเธอก่อน และคนที่อยู่ในคอนโดนี้ทั้งหมด มีแต่ลูกหลานคนรวยทั้งนั้น

“เขาก็ยังไม่ได้ทำอะไรนี่นา เดี๋ยวฉันจัดการเอง”

“ถ้าฉันมาไม่ทันคิดบ้างไหมว่ามันจะเกิดอะไรขึ้น คิดว่าจะได้มานั่งอยู่ในสภาพนี้ไหม เธอนี่มัน … ช่วยบ้าให้มันน้อยๆหน่อยเถอะ”

ภิภพพูดอย่างเหลืออด เธอเป็นผู้เสียหายเธอต้องแจ้งความเองถึงจะสามารถเอาผิดไอ้นั่นได้ ส่วนเขาถ้ามันไม่หยุดเข้าหาเธอ เขาจะส่งคนไปจัดการมันทีหลัง