เช้าวันต่อมา
พลอยไพลินที่มีเรียนแต่เช้ากลับลุกไม่ขึ้นเลยแม้แต่น้อย ดั่งคำประกาศิตที่เรย์กล่าวไว้เมื่อคืน เธอพยายามฝืนลุกขึ้นจากเตียงนอนแต่เหมือนเรี่ยวแรงที่มีมันหายไปหมด จึงได้แต่นอนลืมตากลมโตอยู่บนที่นอน เป็นจังหวะเดียวกันกับเรย์ที่มีเพียงผ้าเช็ดตัวผืนเดียวพันรอบเอวสอบเดินออกมาจากห้องน้ำ พลอยไพลินมองร่างสูงด้วยใบหน้าเง้างอน เพราะที่เธอหมดแรงจนลุกไม่ขึ้นก็เพราะเขาที่สูบแรงไปจากเธอจนสลบคาอกนั่นแหละ
"ไง ลุกไม่ขึ้นเลยเหรอ ไหนบอกว่าสู้ไหวไง หืม"
เรย์แซวคนดื้อยิ้ม ๆ ก่อนที่พลอยไพลินจะยกสองแขนขึ้นเป็นเชิงบอกให้เขาเข้ามาอุ้มเธอ ร่างสูงยิ้มเอ็นดูแล้วเดินเข้ามาหยุดอยู่ที่ข้างเตียงนอนใหญ่ ที่ยับยู่ยี่จากฝีมือของเขาที่สาดพายุสวาทแข่งกับสายฝนด้านนอกเข้าใส่เธอทั้งคืน
"แด๊ดดี้เป็นคนทำให้พลอยหมดแรงจนไปเรียนไม่ไหว เพราะฉะนั้นแด๊ดดี้ต้องดูแลอาบน้ำป้อนข้าวพลอยด้วยนะคะวันนี้"
น้ำเสียงงอน ๆ เอ่ยบอกเรย์ที
