Chapter 2 วิวาห์วิวาท [2]
1186 Words
Chapter 2 วิวาห์วิวาท [2]
ครานี้คนตัวเล็กมึนงงจนไม่อาจตั้งตัว เขาจึงปล้นจูบบดเบียดริมฝีปากอุ่นเข้าหาเรียวปากยวนยั่วอย่างหลงใหล จูบร้อนขบเม้มก่อนจะแทรกปลายลิ้นร้อนเข้าไปลิ้มรสความหอมหวานของเจ้าสาวตัวร้าย
“อื้อ!”
ฉานอิงเบิกตาโพลงด้วยความตกใจ ทว่ารสจูบอ่อนหวานกลับทำให้นางเผลอไผลนิ่งงัน หัวใจเจ้ากรรมเต้นแรงโครมครามจนแทบกระโจนออกมานอกอก แต่แล้วเมื่อสติย้อนกลับคืนนางก็ตั้งใจจะกัดลิ้นเขาให้ขาดสะบั้น
แน่นอนว่าคนตัวโตไม่ปล่อยให้เป็นเช่นนั้น เขาถอนริมฝีปากออกได้อย่างทันเวลา แล้วกดปลายจมูกโก่งไปที่แก้มขวาอีกฟอดใหญ่
“เจ้าคนเลว!”
นางเงื้อมือขึ้นหมายจะตบใบหน้าคนฉวยโอกาส ทว่าเขากลับรวบมือนางเอาไว้แล้วโน้มใบหน้ามาหอมแก้มซ้ายอย่างท้าทาย
คนเสียเปรียบอ้าปากค้าง ยกมืออีกข้างหมายจะตบ ทว่าคราวนี้จือหยวนเพียงแค่กระชับนางในอ้อมกอดแนบแน่นแล้วเบี่ยงใบหน้าหลบฝ่ามือเล็ก ก่อนจะประทับจูบลงบนหน้าผากมนแผ่วเบา
“ไอ้!”
ราวกับติดอ่างไปชั่วขณะ ฉานอิงโกรธ! โกรธ! โกรธ! จนไม่รู้จะอธิบายความโกรธของตนเองได้อย่างไร มันมากมายจนเรียกได้ว่ารู้สึกถึงลมร้อนที่พ่นออกจากรูหู
“ปล่อย!”
นางดิ้นสุดแรงออกจากพันธนาการหวามที่เขาโอบรัดlสะบัดใบหน้าเชิดขึ้นเล็กน้อยอย่างทระนง แล้วใช้หลังมือเช็ดริมฝีปากแรงๆ จนชาดที่ทาเอาไว้เปื้อนเป็นปื้น กระนั้นนางกลับไม่ยี่หระ แสร้งทำเป็นว่าสะอิดสะเอียนรสจูบของเขา ทั้งที่ความจริงแล้วนางสั่นเทิ้มไปกับจูบรัญจวนจนไม่อาจควบคุมจังหวะการเต้นของหัวใจ
ฉานอิงกัดฟันกรอดก่อนจะหันไปคว้าแจกันมุมห้องมาปาใส่เจ้าบ่าวอย่างไม่ออมมือ ทว่าเขากลับใช้เพียงพัดปัดแจกันจนกระแทกผนังห้องแตกกระจาย
เพล้ง!
แล้วโดยที่นางไม่ทันตั้งตัว เขาก็ปราดเข้าประชิดร่างเจ้าสาวแสนดื้อรั้นด้วยความรวดเร็ว
แคว้ก!
ว้าย!
เสื้อเจ้าสาวตัวนอกสีแดงถูกกระชากให้ฉีกขาดโดยที่ฉานอิงไม่ทันตั้งตัว นางหวีดร้องเสียงหลงรีบยกมือขึ้นดึงทึ้งเสื้อเอาไว้ แต่เขากลับจับนางหมุนไปมาโดยที่สองมือว่องไวราวกับปลาหมึกกระชากทั้งเสื้อตัวนอก เสื้อขาวตัวใน กระโปรง กางเกง เหลือเพียงผ้าผืนบางปิดบังเนินหนันแห่งอิสตรีไว้เพียงเท่านั้น
“เจ้ามันคนน่ารังเกียจ!”
หญิงสาวยกมือขึ้นปิดบังทรวงอกสล้าง ใบหน้าแดงก่ำด้วยความเขินอายและอดสูไปในคราวเดียวกัน
จังหวะที่ริมฝีปากของนางสั่นระริกอย่างไม่รู้ว่าจะสรรหาคำหยาบใดมาด่าทอเพื่อให้คนหน้าหนาตรงหน้าสะทกสะท้าน จู่ๆ เจ้าของมือหนาก็ดึงผ้าม่านประดับเตียงมาพันรอบกายของนางเอาไว้ แล้วจับนางโยงขึงกับขื่อคาในสภาพหัวห้อยลงพื้นไม่ต่างจากค้างคาว
“ปล่อยข้านะ!”
จือหยวนหยักยิ้มที่มุมปาก สืบเท้าอย่างเชื่องช้าเดินไปรินสุราดื่มด้วยท่าทางสำราญใจ ก่อนจะหันมามองหญิงสาวแล้วเลิกคิ้วขึ้นอย่างยียวน
“ไหนเจ้าลองบอกเหตุผลที่ข้าควรปล่อยเจ้ามาสิ เผื่อว่าข้าจะใจอ่อน”
“เจ้า!”
หญิงสาวกัดฟันกรอดด้วยความกรุ่นโกรธ นางพอได้มีโอกาสร่ำเรียนวรยุทธ์มาบ้าง แต่ก็แค่ขั้นพื้นฐานทั่วไปเพื่อใช้ป้องกันตัวเวลามีนักเลงมาพักที่โรงเตี๊ยมแล้วแสร้งสร้างเล่ห์กลโกงไม่ยอมจ่ายเงิน แต่ไม่คิดเลยว่าชายหนุ่มหน้าหล่อเหลาราวอิสตรี อีกทั้งยังมีรูปร่างอ้อนแอ้นจะเก่งกาจวรยุทธ์ถึงเพียงนี้
นางคาดการณ์ผิดไปมาก!
แล้วเช่นนี้ชีวิตหลังแต่งงานของนางจะเป็นอย่างไรเล่า!
“ข้าบอกให้ปล่อยเดี๋ยวนี้!”
สัญญาเลยว่าหากนางหลุดไปได้เมื่อไหร่นางจะฆ่าเขาให้จงได้ ต่อให้ต้องติดคุกโทษฐานฆ่าคนตายนางก็ยอม ในเมื่อเขาทั้งดูถูก ทั้งหยามเกียรตินางเช่นนี้ ต่อให้ก้มกราบแทบเท้านางก็ไม่มีทางญาติดีด้วยเป็นอันขาด
โจวจือหยวนหัวเราะในลำคอพลางรินสุราดื่มเป็นจอกที่สามนับจากก้าวเข้ามาในห้องหอที่มีเจ้าสาวสุดสวยแสนแสบรอคอยอยู่
“ว้าย!”
แล้วจู่ๆ เขาจะตวัดมือจับชายผ้าม่านอีกฝั่งให้หมุนควงกลางอากาศแล้วปล่อยให้ร่างบางที่ถูกผ้าม่านห่อหุ้มร่วงหล่นลงนั่งบนตักเขาได้อย่างพอดิบพอดี
“เจ้า!”
ฉานอิงอ้าปากค้างเมื่อใบหน้าของนางอยู่ห่างจากใบหน้าหล่อเหลาของเขาไม่ถึงหนึ่งชุ่นด้วยซ้ำไป รับรู้ได้ถึงลมหายใจรสสุราที่เป่าลดลงบนแก้มนวลจนนางต้องผินหน้าเบือนไปอีกทาง
เวลานี้นางขยับได้เพียงริมฝีปากและใบหน้า ส่วนร่างกายนั้นถูกผ้าม่านสีแดงพันรัดราวกับหนอนในรังไหม ช่างน่าอดสูยิ่งนัก
“เรียกข้าว่า ‘ท่านพี่’ สิ หรือจะเรียกข้าอย่างออดอ้อนว่า ‘สามี’ ก็ย่อมได้ มันคงรื่นหูดีไม่น้อย”
น้ำเสียงกรุ้มกริ่มพร้อมกับนัยน์ตามังกรที่วิบวับแวววาวอย่างชายเจ้าชู้ไม่อาจสั่นประสาทอู่ฉานอิงได้หรอกนะ!
นางพยายามบอกตนเองเช่นนั้น ทั้งที่ความใกล้ชิดและสัมผัสแนบแน่นทำให้นางเริ่มหายใจผิดจังหวะแล้วแท้ๆ
“ไม่มีทางเด็ดขาด!”
เจ้าสาวตอบด้วยน้ำเสียงห้วนสะบัด ทว่าผู้เป็นเจ้าบ่าวกลับยังคงใจเย็น
“เจ้าจะเต็มใจเรียกข้าว่า ‘ท่านพี่’ ด้วยตัวเจ้าเอง หรือจะต้องให้ข้าบังคับ”
เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ทว่าคนฟังกลับรู้สึกได้ถึงความไม่ชอบมาพากลจนขนอ่อนที่ต้นคอลุกชัน เมื่อหันกลับมาสบกับดวงตาคมของเขานางก็ถึงกับใบหน้าแดงระเรื่ออย่างไม่มีสาเหตุ
ให้ตายเถอะ! ทำไมข้าต้องรู้สึกหวั่นไหวไปกับอีตาโจวจือหยวนด้วย ท่องไว้สิ! ว่าเขาก็แค่ศัตรู!
“ว่าอย่างไรเล่า เจ้าจะเลือกแบบไหน ข้าเป็นคนยุติธรรมเสมอ”
“เจ้าหูตึงหรือไง ข้าบอกว่าไม่มีวันก็คือไม่มีวัน ต่อให้เจ้าทรมานข้าจนตายข้าก็จะไม่ยอมเรียกเจ้าด้วยคำที่น่าสะอิดสะเอียนเช่นนั้นเด็ดขาด”
ฉานอิงประกาศกร้าว แววตาวาวโรจน์ฉายชัดว่าทั้งกรุ่นโกรธและเกลียดชังชายตรงหน้าจับขั้วหัวใจ
ก่อนที่นางจะขมวดคิ้วมุ่นด้วยความแปลกใจ เมื่อเห็นว่าวูบหนึ่งในดวงตาของโจวจือหยวนเต็มไปด้วยความเสียใจก่อนจะจางหายไปอย่างรวดเร็ว
คงแค่ตาฝาด…
ฉานอิงปัดความสงสัยเหล่านั้นทิ้งไป โดยไม่คิดคลางแคลงใจเลยแม้แต่น้อย เพราะเวลานี้มีอย่างอื่นที่ทำให้นางต้องคิดมากกว่า
นั่นก็คือ...นางจะเอาตัวรอดจากชายเจ้าเล่ห์เพทุบายตรงหน้าอย่างไรดี
- Writer
